Kolejna wznawiana przez Maga powieść Neila Gaimana, po raz pierwszy wydana u nas (i w Wielkiej Brytanii) w 2008 roku „Księga cmentarna”, to fantastyczna interpretacja świetnie znanej z XIX-wiecznej literatury opowieści o osieroconym dziecku, cudem unikającym losu swoich rodziców i dorastającym w cieniu tragicznych wydarzeń. W książce Gaimana schronienie przed prześladowcami daje małemu chłopczykowi leżący nieopodal rodzinnego domu cmentarz. Tam spotyka on małżeństwo Owensów, które, na prośbę świeżo zabitej matki chłopca, zgadza się nim zaopiekować. Jak nietrudno się domyślić, sami Owensowie nie żyją już od wielu lat, a w podobnym stanie znajdują się niemal wszyscy inni mieszkańcy cmentarza, od Kajusa Pompejusza przez baroneta Josiaha Worthingtona do Mateczki Slaughter, wiedźmy Lizy Hempstock i poety Nehemiaha Trota. Jedynym wyjątkiem jest Silas, istniejący pomiędzy życiem a śmiercią członek tajemniczej Gwardii Honorowej o równie tajemniczej przeszłości, opiekun i przewodnik obdarzonego nowym imieniem Nik(t)a Owensa po cmentarnym świecie.

Jak nietrudno się domyślić, dorastanie Nika będzie pełne przygód związanych z odkrywaniem świata żywych i umarłych, strachu przed powrotem zabójcy jego rodziny i kiełkujących myśli o zemście. Wiele postaci spotkanych przez chłopca mogłoby trafić do powieści Gaimana prosto ze stron książek Dickensa – występują tu i szlachetni wychowawcy, i bezwzględny, chciwy handlarz, i nieprzyjemni rówieśnicy, i utracona, a potem znów odzyskana przyjaciółka. Szczegóły fabularne są oczywiście istotnie inne: przykładowo na pozór oschła i surowa nauczycielka Nika o znaczącym nazwisku Lupescu odkrywa swoje prawdziwe oblicze nie, powiedzmy, w obliczu dramatycznego pożaru, a raczej w trakcie porwania chłopaka przez ghule...

„Księga cmentarna” to niewątpliwie książka skierowana do młodzieży, i to raczej młodzieży młodszej. Nie ma się tu czego tak naprawdę przestraszyć, od początku do końca jest jasne, że historia zakończy się dobrze, a zbrodnia, która otwiera fabułę, zostanie pomszczona. Nie o to jednak chodzi – opowieść toczy się szybko i płynnie, nie brak humoru, a wyobraźnia autora pozwala mu swobodnie ubierać dobrze znane motywy w nowe, przekonujące scenografie. Dla młodych czytelników, którzy z twórczością Gaimana się jeszcze nie spotkali, recenzowana powieść może stanowić dobry punkt wyjścia. Fani brytyjskiego pisarza mogą ją zaś spokojnie postawić na półce obok „Nigdziebądź” czy „Koraliny”.