Nawiązująca do prozy Terry’ego Pratchetta gra planszowa „Świat Dysku: Wiedźmy” oferuje prostą mechanikę nakierowaną raczej na familijną rozrywkę niż długie, nocne posiadówki w gronie znajomych. W swej klasie jest z pewnością ciekawą pozycją, która może uprzyjemnić czas nie tylko fanom światodyskowych wiedźm.

„Świat Dysku: Wiedźmy” to druga wydana w Polsce przez Phalanx Games gra planszowa bazująca na bestsellerowej serii powieściowej Terry’ego Pratchetta. Wcześniej gracze mogli zmierzyć się ze sobą w strategicznej rozgrywce o władzę w Ankh-Morpork; teraz ich celem jest rozwikłanie codziennych i niecodziennych problemów mieszkańców krainy Lancre. By to osiągnąć, biorący udział w rozgrywce wcielają się w spiritus movens tego niewielkiego królestwa, czyli w przebiegłe, ale też lekko szalone wiedźmy.

Od razu ostrzegę: w grze nie można wcielić się w Babcię Weatherwax czy Nianię Ogg – te można uświadczyć jedynie na kartach wykorzystywanych w grze. Starą kadrę wiedźm zastępuje zespół młodych przedstawicielek tego szanowanego fachu w osobach Tiffany Obolałej, Dimity Hubbub, Annagrammy Hawkin i Petulii Chrzęstnej. Są to rzecz jasna bohaterki bardziej młodzieżowej odsłony „Świata Dysku” (zapoczątkowanej „Wolnymi Ciut Ludźmi”). Decyzja o takiej obsadzie głównych ról nie dziwi, gdyż w swych założeniach – także za sprawą prostej mechaniki – jest to gra familijna, w którą z powodzeniem mogą się bawić również dzieci. Widoczne jest to również w kartach postaci: bohaterki różnią się jedynie drobnymi bonusami, które nie mają większego znaczenia w grze.

Rozgrywka polega na poruszaniu pionkami (w tej roli kolorowe kapelusze; trochę szkoda, że figurki wiedźm można zdobyć tylko dokupując dodatek „Sabat czarownic”) po ładnie wykonanej planszy, gdzie w wielu miejscach znanych z książek ze „Świata Dysku” (niektóre tak mało istotne, że nawet nie pojawiają się w „Żółwiu przypomnianym”, czyli kompendium wiedzy o pratchettowskim świecie) pojawiają się kryzysy o różnym stopniu trudności. O ile chora świnia czy złamanie nie powinny nawet na początku sprawić dużych trudności, to zmierzenie się z Zimistrzem, elfami czy przedstawicielami wampirzego rodu De Magpyr będzie wyzwaniem także dla doświadczonej wiedźmy.

Kto zwycięża? Oczywiście ten, który zdobędzie najwięcej punktów z pokonanych wyzwań i jednocześnie uda mu się uniknąć kar wynikających głównie z rzutów kośćmi. Losowość i szczęście w rzutach niestety (lub stety, w zależności od preferencji) odgrywają kluczową rolę w rozgrywce. Przechodzenie kryzysów zależy w przeważającym stopniu od szczęścia na kostkach, które jedynie można wspomagać kartami zagrywanymi z ręki. A skoro o nich mowa, to przedstawiają one głównie postaci znane z książek i stanowią dodatkowe, miłe uzupełnienie budujące nawiązania między grą, a prozą Pratchetta. Opanowanie reguł nie zajmie więc dłużej niż pięć minut, a opracowywanie strategii raczej mija się z celem; po prostu trzeba reagować na wydarzenia na planszy.

Podstawowe zasady oferują miłą, ale niezbyt wymagającą rozgrywkę; szczególnie w grze z udziałem większej liczby graczy dość szybko gra traci na dynamice; głównie za sprawą zbyt małej liczby wyzwań na planszy. Warto skorzystać więc z opcji utrudniających rozgrywkę, a także eksperymentowanie z własnymi modyfikacjami reguł. Warto zwrócić uwagę, że „Świat Dysku: Wiedźmy” oferuje również tryb jednoosobowy oraz kooperacyjny: w mechanice do siebie podobne, a różniące się od wariantu podstawowego głównie warunkami zwycięstwa i stopniem trudności. I, szczerze powiedziawszy, podczas testowych rozgrywek właśnie te rozwiązanie wydało się najciekawsze, stanowiąc największe wyzwanie, pozbawione jednak pikanterii rywalizacji... chociaż i tu istnieje możliwość wprowadzenia domowych zasad, dzięki którym można określić, który z graczy (przy założeniu ogólnego zwycięstwa) wygrał „bardziej”.

Podsumowując: jest to gra niewymagająca, przeznaczona raczej do gry ze średnio wyrośniętymi dziećmi niż w gronie planszówkowych wyjadaczy. Sympatyczny klimat, dość krótki czas rozgrywki oraz proste zasady predestynują „Świat Dysku: Wiedźmy” do jednorazowych partii w wolnym czasie, a nie wielogodzinnych serii następujących po sobie partii.