Jak każdy gatunek, tak i fantastyka dziecięca ma swoje podwaliny. Wydaje się, że jednym z nich są „Kroniki Prydainu”, książka z jednej strony prosta, a z drugiej zawierająca wiele zwrotów akcji i barwne postaci.

Wydawnictwo Filia reklamuje wydanie „Księgi Trzech”, pierwszego tomu „Kronik Prydainu”, hasłem nawiązującym do klasyków gatunku: C.S. Lewisa i J.R.R. Tolkiena. Czy faktycznie młodzieżowy cykl w zasadzie niekojarzonego w Polsce Lloyda Alexandra zasługuje na taką rekomendację? Jego książki powstały nieco później niż wyżej wymienionych autorów, ale data 1964 plasuje je jeszcze w okresie, kiedy klarowały się ramy współcześnie znanej fantastyki. Jednocześnie nie można tego jednoznacznie rozstrzygnąć, gdyż otwierająca cykl powieść Amerykanina wydaje się być przeznaczona dla młodszego czytelnika niż „Opowieści z Narnii” czy „Hobbit”.

Pewnym punktem wspólnym twórczości tych pisarzy jest czerpanie z mitologii, by na jej podstawie budować elementy świata przedstawionego. W przypadku Alexandra inspiracją były starowalijskie podania: autor przyznawał, że chociaż Prydain nie jest Walią, to pojawiają się w nim postaci, miejsca czy nazwy (jak to walijskie, niemożliwe do wymówienia bez odpowiedniego przygotowania) żywcem przeniesione z dawnych opowieści. Oczywiście to nie sedno historii, ale stanowi ciekawe tło i dodatek, za którym mogą podążyć bardziej dociekliwi czytelnicy.

Książka jest przeznaczona przede wszystkim dla najmłodszych, dopiero rozpoczynających własną przygodę z literaturą. Zrozumiałe jest w takim przypadku, że elementy powieści – takie jak złożoność zdań, liczba wątków czy zastosowane rozwiązania – są znacząco uproszczone. Konstrukcja fabularna jest więc linearna: akcja przenosi się z jednej sceny do drugiej, niemal w każdym (z wielu dość krótkich) rozdziałów się coś dzieje, są zwroty akcji, albo wydarzenia powodujące pchnięcie fabuły do przodu. Młody czytelnik nie będzie się nudził; kolejne losy postaci będą przyciągać jego zainteresowanie.

A co jest osią wydarzeń? Śledzimy je za sprawą Tarana, który na początku powieści zostaje nominowany młodszym świniopasem, a jego zadaniem będzie opieka nad Hen Wen, jasnowidzącą świnią (tak, to też element starowalijskich podań!). Ta – jak się później okazuje – przemiła przedstawicielka rzędu parzystokopytnych szybko postanawia uciec, co stawia bohatera w dość kłopotliwej sytuacji... a to dopiero początek historii. Splot wydarzeń rzuca Tarana na tułaczkę po całej (dość niewielkiej) krainie, gdzie musi dokonywać bohaterskich czynów i zapobiec knowaniom złych tego świata przed zdobyciem całkowitej władzy.

Silną stroną powieści są postaci, nawet jeśli konwencja i docelowy czytelnik wymagają znaczące uproszczenie ich charakterystyki. Na stronach książki pojawia się cała plejada barwnych postaci, jak rozgadana Eilonwy, kudłaty i infantylny Gurgi czy skłonny do mijania się z prawdą bard Fflewddur; a to tylko kilka z napotkanych na przestrzeni blisko trzystu kartek (fakt, że wypełnionych dużą czcionką) postaci, które często są przejawami archetypów znanych z współczesnej fantastyki. Jest też oczywiście Taran, początkowo dość irytujący i porywczy, ale wraz z rozwojem wydarzeń szybko dorastający i inaczej patrzący na świat. I to jego przemiana jest nośnikiem morału „Księgi Trzech”, książki ze wszech miar sympatycznej i godnej polecenia dziecku.