W ciągu kilku ostatnich lat sporą popularność w Polsce zdobyły audiobooki. Nie ma już chyba ani jednej popularnej książki, która nie doczekałaby się dźwiękowej interpretacji. Powodów takiego boomu wydaje się być kilka. Jednym z najważniejszych jest notoryczny brak czasu na czytanie, podczas gdy odtworzenie nagrania w trakcie podróżowania czy w czasie ćwiczeń fizycznych nie nastręcza zbyt dużo kłopotów. A na pewno jest dużo ciekawsze od „papki” lecącej z radiowego głośnika. Drugi powód – część nagrań jest naprawdę dobrze zrobionych, a ich wysłuchanie pozwala niekiedy odnaleźć „drugie dno” książki.

Wśród audiobooków na szczególne wyróżnienie zasługują te, które za sprawą twórców przeistaczają się w pełnoprawne słuchowiska. Dzięki temu nowy wymiar otrzymała proza Sapkowskiego, „Gra o tron” G.R.R. Martina, a teraz „Korona śniegu i krwi” Elżbiety Cherezińskiej.

Audiobook pierwszego tomu cyklu „Odrodzone Królestwo” różni się nieco jakościowo od wspomnianych wcześniej słuchowisk. Przede wszystkim w obsadzie zabrakło znanych nazwisk. Czy stanowi to wadę, czy zaletę, należy ocenić samemu. Na pewno umożliwia swobodne wyobrażenie wizerunku głównych bohaterów nieskażone znajomością ich prawdziwego wyglądu. Trudno bowiem nie utożsamiać w trakcie słuchania Henryka Talara z Szarlejem czy Roberta Więckiewicza z Nedem Starkiem. Tu tego problemu nie ma.

Taki dobór obsady dźwiękowej wersji „Korony śniegu i krwi” skutkuje na pewno jednym – zabrakło osoby przewodniej, która nadałaby ton opowiadanej historii, odcisnęła na niej piętno. Pewnym usprawiedliwieniem jest kompozycja książki, która podobnie jak u Martina, przerzuca nas od jednego do drugiego bohatera. Zabieg ten, z jednej strony, daje szansę na ukazanie większej ilości postaci, ale jednocześnie powoduje, że niektóre watki powieści są bardzo porwane, jakby niedopracowane.

Bez wątpienia najbardziej w pamięć, zapada książęca para Bolesław Wstydliwy (Ildefons Stachowiak) i Kinga (Małgorzata Łodej-Stachowiak), których kreacje, idealnie oddają wyalienowanie książęcej pary. Bez zarzutu sprawuje się także Krzysztof Radkowski w roli narratora powieści. Jego spokojny, przyjemny dla ucha głos dobrze sprawdza się zarówno w scenach bitewnych, jak i przy opisywaniu tajemnic małżeńskiej alkowy. Nie można również nic zarzucić pozostałym aktorom biorącym udział w nagraniu. Ich interpretacje stoją na dobrym poziomie, aczkolwiek – poza wspomnianą parą – trudno doszukać się ciekawszych kreacji.

Miałbym tylko jedną uwagę. Z racji ciągnącej się dziesięcioleciami akcji słuchowisko wymagało częściowej zmiany aktorów, którzy użyczają głosu dzieciom, a następnie już dorosłym bohaterom. Pomysł sam w sobie bardzo dobry, ale odniosłem wrażenie, że dziecięce głosiki są jakby nieco nienaturalne.

Pewne zastrzeżenia budzi udźwiękowienie. Być może jestem rozpieszczony słuchowiskami na podstawie „Trylogii husyckiej”, bo w recenzowanym audiobooku brakowało mi odgłosów świata zewnętrznego. Owszem, od czasu do czasu usłyszymy brzdęk pucharów, czy porykiwanie zwierząt, ale nie stanowią one dopełnienia słuchowiska. Bezbarwnie wychodzą też pieśni rycerskie. Nie dość, że przez całą powieść przewijają się tylko dwa czy trzy utwory, to ich wykonanie bardziej przypomina deklamację niż śpiewanie.

I kolejny minusik – muzyka Tadeusza Gauera przyjemnie wpada w ucho, ale w moim subiektywnym odczuciu jest jej stosunkowo mało i za często słyszymy te same melodie. Przydałoby się też dopracować synchronizację, gdyż w kilku miejscach głośna muzyka skutecznie zagłusza słowa wypowiadane przez aktorów.

Pomimo kilku niedociągnięć dostajemy solidnie nagrane słuchowisko, które umili nam ponad trzydzieści godzin. Nie jest to na pewno rzecz na miarę audiobooków Andrzeja Sapokowskiego, ale w szkolnej skali ocen bez wahania postawiłbym mocną czwórkę.