„Gwiazdozbiór Psa” to powieść, która z powodzeniem mogłaby stanowić ilustrację reguły, że mniej znaczy więcej. Ciężko się o niej pisze jakiekolwiek recenzje czy komentarz, bo mam wrażenie, że dodaję po prostu kolejną zbędną treść, która zaburza w jakiś sposób klarowność przekazu samej powieści. Łatwiej chyba by było zdefiniować, czym ona nie jest i w ten sposób dać jakieś wskazówki potencjalnym czytelnikom. Bo to zdecydowanie nie książka dla wszystkich. I nie na każdą chwilę.

Brak tu postapokaliptycznego fetyszyzmu z jego umiłowaniem punkowo-industrialnej stylistyki. Brak tu odwołań do powtarzających się w takiej konwencji motywów, chociaż gdyby szukać na siłę, to Mad Max też miał psa. Kto nie miał? Zamiast tego mamy surwiwalistyczny realizm. Akcja powieści dzieje się kilka lat po wybuchu epidemii dziesiątkującej ludzkość. Załamują się wszelkie społeczne lewiatany, które broniły nas przed pierwotną regułą, że człowiek człowiekowi wilkiem. Główny bohater zresztą nadal samodzielnie się tych reguł wypiera. I żyje tylko dlatego, że jego partner w przetrwaniu to redneck, który przygotowywał się do końca świata od dłuższego czasu. W Ameryce to modne hobby. Ostatnio było o tym nieco w „Reamde”.

Wymienianie reszty bohaterów mija się z celem. Można ich policzyć na palcach jednej ręki i to przy uwzględnieniu psa. I nie trafiło na gadatliwych osobników, nawet bez uwzględniania psa. Cały zresztą język powieści, narrację głównego bohatera, cechują minimalizm i surowość (porównania do Hemingwaya są jak najbardziej na miejscu) łączone ze swobodą strumienia świadomości i licznymi retrospekcjami. Nieoznaczone dialogi, celowo łamana interpunkcja. Przekonująco oddano ucieczkę głównego bohatera od umierającego świata, w jakim przyszło mu egzystować, we wspomnienia, wiersze i chmury.

Powieść podobała mi się. Nie porwała, bo nie ma w niej nic porywającego. Nie rozsadziła głowy jakąś nową ideą, bo nie ma w niej żadnych nowych idei. Garstka bohaterów, niesłychanie prosta fabuła, brak jakichkolwiek eksplozji w końcówce. A jednak – to wystarczy. Autor podjął próbę dotarcia do najprostszych emocji najprostszymi środkami. Można by powiedzieć, że tą samą drogą chadzał już McCarthy i po nim już nic nie można dodać. Ale to chyba złe postawienie sprawy. Inaczej spacerują się tą samą drogą samemu, a inaczej z psem. Polecam.