Twórczość Abercrombiego to najlepszy przykład pełnokrwistej, rozrywkowej współczesnej fantasy. Doskonałym przykładem tego jest „Ostateczny argument królów” stanowiący nie tylko świetne zwieńczenie trylogii, ale także przykład na to, że nawet w ramach konwencji możliwe jest jeszcze zaskoczenie czytelnika.

Pierwszy tom „Pierwszego prawa” Joe Abercrombiego ukazał się w 2008 roku, ale mimo ciepłego przyjęcia na „Nim zawisną na szubienicy” trzeba było poczekać kolejne dwa i pół roku. Za wydanie finału trylogii ISA również zabierała się nieśpiesznie, zwodziła wyczekujących fanów... aż cykl przejął Mag, który w międzyczasie zdążył wydać trzy inne i dość luźno powiązane z „Pierwszym prawem” powieści („Zemsta najlepiej smakuje na zimno”, „Bohaterowie”, „Czerwona kraina”). W tym miejscu należy nowego wydawcę „Pierwszego prawa” pochwalić: zanim wznowił całość w nowym tłumaczeniu i szacie graficznej, zdecydował się wydać „Ostateczny argument królów” w formacie jak najbliższym edycji ISY. I tak oto, po czterech latach od ukazania się „Samego ostrza”, będzie można wreszcie w Polsce poznać finał jednego z ciekawszych cykli fantasy ostatnich lat.

Fabularnie jest to oczywiście kontynuacja poprzednich dwóch tomów. Po nieudanej wyprawie zakończonej w części drugiej, bohaterowie powracają do Adui, a następnie rozstają się i każdy podąża we własną stronę... a przynajmniej tak się wydaje, bo dość szybko zaczyna wychodzić na jaw, że ich losy są częścią większego planu. To pierwsze zaskoczenie, jakie przynosi „Ostateczny argument królów”: w odróżnieniu od większości cyklów fantasy bohaterowie nie wykuwają własnego losu, lecz są pionkami w rozgrywce na wielką skalę. W dodatku wyłamanie się z narzuconej roli jest praktycznie niemożliwe. Ponadto przynajmniej jedna z postaci okazuje się nie do końca tym, za kogo się podawała, co jeszcze bardziej komplikuje relacje na linii czytelnik-bohaterowie. Abercrombie doprowadza do przewrotnej sytuacji, w której trudno się zdecydować czy cieszyć się z sukcesów i smucić z porażek: dla dobra Jezala dan Luthara i spółki prawdopodobnie lepiej by było, aby świat o nich zapomniał.

Dużo miejsca zostało poświęcone postaciom, ale to ten rodzaj prozy, w którym to one są najważniejsze. Wyraziści bohaterowie, znani w większości z wcześniejszych tomów, również tutaj odgrywają kluczową rolę. Mocno osadzeni w fabule jednocześnie wyrastają ponad nią, to nie wydarzenia wpływają na losy świata, ale właśnie sytuacja, w jakiej znaleźli się protagoniści, sprawia, że czytelnikiem targają emocje. Abercrombie jest pilnym uczniem George’a R.R. Martina: na wiele kwestii ma własną metodę literacką, ale obu pisarzy łączy umiejętność tworzenia postaci, które wbijają się w pamięć, a ich losy obchodzą czytelnika.

Chociaż akcja powieści rozciągnięta jest na setki, jeśli nie tysiące mil, to wszystkie wątki się splatają i znajdują bardziej lub (zdecydowanie częściej) mniej szczęśliwe zakończenie. Oprócz ględzenia Glokty, twardych i bezwzględnych przygód ludzi z Północy, naiwnych rozważań Jezala oraz standardowej (czyli dużej) dawki intryg, w tym tomie znajduje się większa niż wcześniej dawka scen batalistycznych. W zależności od charakteru potyczki mogą to być zasadzki, pojedynki, oblężenia i uliczne walki. Jednym słowem w „Ostatnim argumencie królów” znajdują się te wszystkie elementy, które sprawiają, że nie można oderwać się od lektury.

Zamknięcie „Pierwszego prawa” zaskakuje... i nie. Z jednej strony losy bohaterów i fabuła zostały poprowadzone w niestandardowy sposób, a pojawiające się w trakcie dylematy moralne rozstrzygnięto w sposób niepoprawny politycznie. Takie podejście do tematu cieszy i pokazuje, że nawet poruszając się w ramach ogranej konwencji, możliwe jest stworzenie czegoś fabularnie zaskakującego i nieszablonowego. Z drugiej strony jednak powieść powiela te wszystkie cechy, za które pierwsze dwie części cyklu (a także późniejsze stand-alone’y) zdobyły uznanie. I w takim kontekście cieszyć się należy, że nie zostaliśmy zaskoczeni.