Śnieg zaczyna wreszcie znikać z krajobrazu, ale w Westeros zima dopiero nadchodzi. Jednakże wspólne dla sytuacji za oknem i serialu są zmiany. Tak jak wreszcie u nas zmienia się pora roku, tak więcej zaczęło się dziać w serialowej „Grze o tron”. W drugim odcinku trzeciego sezonu co prawda pojawiają się nieobecne w pierwszym odcinku postaci i nadal występują elementy ekspozycji, to fabuła nabiera (powolnego) rozpędu i mniej więcej już widać, jakie wątki scenarzyści wybrali jako wiodące przynajmniej na kilka najbliższych epizodów.

Po pierwsze wydaje się, że główną intrygą w Królewskiej Przystani będzie rywalizacja (wprowadzona wcześniej niż w powieściach) między starą i nową królową, a co za tym idzie też uzyskanie kontroli nad okrutnym i niezrównoważonym Joffreyem (świetna rola Jacka Gleesona). O ile wcześniej byłem sceptyczny co do kreacji Margaery Tyrell, to z odcinka na odcinek staję się jej coraz większym zwolennikiem. W efekcie wątek ten przyćmiewa na razie dość mdławego Tyriona próbującego odnaleźć się w nowej sytuacji oraz jak zwykle nijaką Sansę, a obu wątków nie ratuje też raczej drętwa Shae, mimo że odgrywa znacznie większą rolę niż w „Nawałnicy mieczy”. Pozostaje mieć nadzieję, że wątki te nabiorą w przyszłości pikanterii, co może stać się za sprawą częstszego pojawiania się na ekranie Varysa, Petyra czy Tywina. Byłbym zapomniał – pojawia się też złowieszcza staruszka (czyli Olenna Tyrell) i chociaż wygłasza kwestie żywcem wzięte z książki, to jakoś ciarki po plecach nie przechodzą. A powinny.

Przesuwając się geograficznie bardziej na północ (to jedyny możliwy kierunek, bo tym razem Dany na ekranie się nie uświadczy), natrafiamy na Brienne i Jaime’ego. Ta urocza para nadal się przekomarza, chociaż siły są rozłożone nierówno; to Lannister jest bardziej wygadany i potrafi boleśnie ukłuć słowem. Jednocześnie budowany jest fundament pod przyszłe wydarzenia i wątłą nić zrozumienia (chociażby poprzez stwierdzenia typu „miłość nie wybiera”). Z drugiej strony Brienne może rewanżować się tylko siłą fizyczną, więc gdy dochodzi do pojedynku (średnio spektakularnego) między nimi, to pokazuje kto jest grupą trzymającą władzę (tutaj: łańcuch). Niemniej kończy się to wszystko dość kiepsko, bo napotykają oddział Boltonów… i w tym miejscu następuje cliffhanger.

Skoro już o wojskach Starków mowa, to w odcinku jest też kilka scen z obozu Króla Północy. Osoby znające książkę wyłapią pewnie kilka pierwszych zwiastunów późniejszych wydarzeń (chociażby wypowiedź Karstarka). Jednakże ważniejsze jest na razie to, że wojska zmierzają ku Riverrun, co zwiastuje kilka nowych postaci i nową lokację, oby przyjemną dla oka. Poza tym scenarzyści postanowili nadać też Catelyn trochę bardziej ludzkiego i dramatycznego charakteru… a może po prostu starają się znaleźć na siłę sceny do pokazania nowej Królowej Północy, skoro Martin nie był łaskaw ich w książkach przedstawić.

Kontynuując przegląd losów Starków, natrafiamy na Aryę, która natrafia na ekipę Berica Dondarriona (on akurat się nie pojawia) pełną oryginałów… no dobrze, na razie pokazało się dwóch. Jakoś zbytnio mnie akurat ten wątek nie wciągnął, ale na końcu pojawia się Sandor Clegane. A wiadomo: jest Ogar, jest zabawa. Nieco lepiej – chociaż też nie wybitnie – prezentuje się wątek Brana. Wreszcie pojawiają się Jojen i Meera Reed: trochę inni niż w książkowym pierwowzorze (i nie chodzi o to, że starsi) i jeszcze nie zdecydowałem, czy pasujący do roli. Poza tym jest trochę wizji, trochę mistycyzmu i dużo wilkorów: a te wyglądają naprawdę fajnie, lepiej od mikrosmoków.

Pozostałe wątki na Północy to pojawiający się przez chwilę torturowany Theon – spora zmiana, bo w cyklu pojawia się dopiero w „Tańcu ze smokami”, ale pewnie trzeba było utrzymać aktora w obsadzie – a także krótki rzut oka na Jona (wprowadzenie idei wargów) i Sama (zrobili z niego jeszcze większego mięczaka). Naszła mnie taka refleksja, że wątki za Murem byłyby ciekawsze, gdyby nie to, że cały czas idą, i idą, i idą… i czasem nawet gdzieś dochodzą, ale tylko po to, żeby dalej znowu gdzieś ruszyć. Może pora na jakąś zmianę… no nie wiem, kadr z obozowiska w trakcie marszu?

Ogólnie jednak oceniam ten odcinek dość wysoko. Widać zamysł w poszczególnych scenach i przygotowywaniu tła pod przyszłe wydarzenia. Co prawda część wątków jest pokazana bardzo wprost, bez Martinowskiej subtelności, ale takie są wymogi serialu i konieczności zmieszczenia kilkuset stron tekstu w zaledwie dziesięciu odcinkach. Pozostaje mieć nadzieję, że następne epizody będą podążały tą ścieżką i napięcie będzie sukcesywnie budowane, a zmiany w stosunku do książkowego pierwowzoru będą uzasadnione i celowe.