Lotnisko, placówka pomocnicza kopalni kobaltu CELL, górny bieg rzeki Podkamienna Tunguzka, Kraj Krasnojarski, Syberia, Federacja Rosyjska, rok 2025

Walker zamrugał, żeby pozbyć się łez. Wielu innych „specjalistów ochrony” CELL nie chciało dzwonić do swoich bliskich przed dużą operacją. Uważali, że to przynosi pecha. Przed CELL Walker służył w 2. Spadochronowym, jeździł na patrole do LCZ podczas najgorszych rozruchów w Londynie. Widział przecież wielu takich, którzy dzwonili do domu, a potem nie ginęli. Chciał mieć klarowną, wyraźną świadomość, dlaczego musi przeżyć każdą akcję.

– Wiem, że nie powinnam, wiem, że powinieneś usłyszeć, że cię kochamy i za tobą tęsknimy. Wiem, że teraz tylko mieszam ci w głowie, ale musisz wracać.

Carlotta szlochała; wyczuwając zdenerwowanie mamy, Elsa, ledwie sześciomiesięczna, wybuchnęła płaczem.

Walker mocno zacisnął powieki, po policzku spłynęła mu łza. Przed budką łączności ciągnęła się długa kolejka twardych mężczyzn i kobiet czekających, aby skorzystać z portalu Macronetu, mimo gównianego odbioru i bezustannie skaczącego obrazu. Nie liczyli się, teraz on miał swoje dwie minuty, nikt nie będzie go poganiał. Tak samo jak nikt nie skomentuje łez. Taka była niezwerbalizowana zasada. Wszyscy będą płakać tak samo.

Walker otworzył oczy; jego dziewczyna i dziecko rozmyli się na chwilę, a potem znów wyostrzyli.

– Niedługo mam dostać przepustkę i wrócę… – Mimo lat spędzonych z dala od brytyjskiego West Midlands wciąż miał mocny akcent z Birmingham.

– Wiesz, kiedy kończy ci się etat? – spytała Carlotta. Walker został powołany do CELL za niezapłacenie rachunku za energię. Kiedy zaproponowali mu „odpracowanie zadłużenia” tyrał jak wół, ale oni mieli lepsze pomysły na wykorzystanie jego umiejętności, wyniesionych ze służby w brytyjskiej armii. Najbardziej obawiał się, że wyślą go przeciwko Cepidom do Nowego Jorku czy do jakiegoś innego rejonu skażenia, ale taka ewentualność chyba nie wchodziła już w grę; tam zdążyli już posprzątać.

– Nie wiem – odparł zgodnie z prawdą. Kiedy pytał o to przełożonych, zawsze zachowywali się bardzo wymijająco. Zastanawiał się, jak duży nabili dług, on i Carlotta. Zawsze wydawało mu się, że prowadzili dość oszczędny tryb życia.

Ktoś dyskretnie zastukał do drzwi. Czerwony licznik nad budką doliczył do zera, ale nikt nie miał zamiaru robić scen, o ile Walker naprawdę by nie przesadził.

– Skarbie, muszę iść… – zaczął.

– Boisz się…

– Zawsze się boję, tęsknię za tobą, za wami obiema, ale dają nam prochy na strach…

– Nie chcę tego słuchać. Tym razem jest inaczej, co?

Połączenie zerwało się. W miejscu kiepskiej jakości obrazu żony i dziecka Walkera pojawiły się czerwone litery: Ryzyko Naruszenia Tajemnicy Operacyjnej.

– To rutynowa akcja, skarbie – skłamał Walker do liter na ekranie. Dlaczego to jest w wysokiej rozdzielczości, a moja kobieta i dziecko nie?, zdziwił się tępo, niezdolny myśleć o niczym innym. Znów rozległo się pukanie do plastikowych drzwi budki, tym razem bardziej natarczywe. Walker otarł łzy, a potem z zaczerwienionymi oczami wyszedł na zewnątrz.

– Przepraszam, stary – wymamrotał i zaczął się przeciskać przez kolejkę do wyjścia.

Odchylił klapkę na rękawie bluzy między paskami pancerza. Wziął pierwszą strzykawkę, pozwolił inteligentnej igle naprowadzić się na żyłę i wstrzyknął sobie dobry stuff. Traktował to jak przygotowanie do gry. GABA, trójpierścieniowe stymulanty klasy bojowej, które rzucił, kiedy odszedł ze spadochroniarzy. Poczuł sztuczną moc krążącą w żyłach. Wiedział, że jest sztuczna, bo znał kontrast między hajem bojowych narkotyków a twardym lądowaniem chwilę później. Kiedy człowiek nagle widzi, że zamiast ubrania ma na sobie narządy wewnętrzne kumpla z oddziału. Mimo to skupił się na haju. Zdusił w myślach ostatni migoczący obraz Carlotty i Elsy. On był mu potrzebny później, kiedy będzie musiał walczyć z całych sił o samo przeżycie.

Zębami ściągnął rękawicę. Przycisnął kciuk do igły. Stojak z bronią rozpoznał jego DNA i wydał mu karabin szturmowy Scarab. Walker sprawdził broń, zabrał tyle zapasowej amunicji, ile tylko mógł, i ruszył na pas startowy do swojej drużyny.

Na zewnątrz, w ostrym świetle lamp sodowych, drugi samolot wyładowywał transportery opancerzone piechoty. Z jego rampy schodzili gęsiego w mroźną, syberyjską noc mocniej opancerzeni i lepiej uzbrojeni żołnierze CELL. O cokolwiek tym razem chodziło, CELL się nie cacka. Może to jednak jest kolejny najazd Cepidów, przemknęło mu przez myśl. Jego strach przed obcymi zniknął, zmieciony narkotyczną odwagą.

– Gotowy? – spytała nowa dowódczyni drużyny, sprawdzając swoją strzelbę Jackal. Była Afroamerykanką i mówiła z mocnym, nowojorskim akcentem. Miała hełm, a pod nim wełnianą czapkę, ale Walker wiedział, że jest ogolona do gołej skóry. Zauważył w jej uszach i nosie dziurki po kolczykach.

– Zwarty i gotowy, pani porucznik – odparł z pewnością siebie, którą dzięki narkotykom prawie czuł.

– Doskonale.