„Zamek Roogna” to trzecia część cyklu „Xanth”, klasycznej humorystycznej fantasy autorstwa Piersa Anthony’ego. Tym razem głównym bohaterem powieści stał się Dor – młody syn Binka i Cameleon, posiadający niezwykły talent rozmawiania z materią nieożywioną, co czyni go świetnym materiałem na króla Xanthu. Gdy dorośnie, oczywiście. Chcąc przygotować go do tej roli, król Trent postanawia wysłać Dora z misją. Wierzy, że trudy i niebezpieczeństwa wyprawy pozwolą mu stać się mężczyzną i osobą przygotowaną do sprawowania najwyższego urzędu w państwie. Misja na pierwszy rzut oka wygląda banalnie, lecz wkrótce przeradza się w prawdziwą przygodę. Nie dość, że pełną czyhających na każdym kroku pułapek, to jeszcze będącą najprawdziwszą podróżą w czasie. Dor przenosi się do przeszłości, w której kraina nie była jeszcze tak bardzo zmieniona przez magię, Przyziemianie wciąż stanowili poważne zagrożenie, a tytułowy zamek był zaledwie w budowie.

Przeniesienie akcji powieści w przeszłość Xanthu pozwoliło Anthony’emu uzupełnić obraz uniwersum o tak ważne postacie, jak król Roogna i Mistrz Zombi, ukazać ewolucję krainy oraz zamieszkujących ją, podatnych na działanie magii istot. Dor jest świadkiem wydarzeń, o których historycy krainy zgoła nie wiedzieli nic lub nie znali ich przyczyn. Toczą się wojny, czarodzieje rywalizują ze sobą o palmę pierwszeństwa, zaś leśne ostępy pozbawione są bezpiecznych ścieżek. To zupełnie inny świat, w którym Dor musi się odnaleźć. Tym bardziej, że nie wie, jak jego działania mogą wpłynąć na bieg historii... Pisarzowi bardzo dobrze udało się oddać klasyczny problem podróży w czasie. Dor waha się przed zdecydowaną ingerencją w akcję, nieraz musząc wybierać pomiędzy ryzykiem modyfikacji przyszłości a powodzeniem i bezpieczeństwem przyjaciół. W dodatku przeciwnicy bohatera bez pardonu wykorzystują jego obawy, by osiągnąć własne cele.

Książka nie jest kolejnym zapisem wędrówki bohaterów, którzy pokonują różne powtarzalne przeszkody, by w końcu dotrzeć do celu. Nużący już schemat questu, znany z poprzednich części, został zastąpiony naprawdę interesującą fabułą, pełną zwrotów akcji, dowcipu i postaci, posiadających nadzwyczajne zdolności. Poczucie humoru autora wciąż zadziwia ponadczasowością. Na szczególną uwagę zasługuje twórcze nawiązanie do praw Murphy’ego. Natomiast bez zmian pozostał świetny styl pisarza i jakość polskiego przekładu autorstwa Pawła Kruka, któremu udało się oddać gry słowne, przejawiające się zwłaszcza w nazwach istot zamieszkałych w Xancie.

Podsumowując, „Zamek Roogna” przypadł mi do gustu dużo bardziej niż „Źródło magii”, być może jest nawet lepszy od otwierającego serię „Zaklęcia dla Cameleon”. Jednakże by w pełni docenić jego uroki, należy najpierw zapoznać się z powyższymi tytułami, konsekwentnie budującymi obraz tego fantastycznego świata. Ponieważ w oderwaniu od całości recenzowana powieść może nie tylko wiele stracić, lecz wręcz okazać się niezrozumiała.