Kolejna z opowieści o dorastającej Tiffany Obolałej przedstawia nam obraz młodej czarownicy, nabierającej doświadczenia i autorytetu u mieszkańców Kredy. Pratchett bardzo ciekawie buduje postać Tiffany, która z racji uprawianej profesji styka się z rzeczami, o których młodej, niewinnej dziewczynie strach byłoby nawet pomyśleć.

Fabularnie książka oparta jest na motywie pogarszających się opinii o czarownicach powiązanych z budzącym się złem, przenikającym ludzi nienawiścią, pogardą i wrogością do wiedźm. Tiffany ma przed sobą trudne zadanie pokonania tajemniczego wroga, czego nie ułatwiają wszędobylscy Nac Mac Feeglowie, zamieszanie na dworze barona czy też stereotypowe i nieufne postrzeganie jej zawodu przez większość napotykanych postaci. Tradycyjnie już Tiffany musi sobie radzić z problemami innych, często nie otrzymując za ich rozwiązanie zbyt wiele.

W ostatnich kilku latach Pratchett przyzwyczaił nas do tego, że coraz mniej jest w jego książkach do śmiechu, a więcej do namysłu. „W północ się odzieję” również do takich należy, a to głównie dlatego, że powieść ta jest historią o tym, jak zmieniają się relacje pomiędzy mającymi się ku sobie przyjaciółmi. Autor przedstawia, przede wszystkim z punktu widzenia młodej czarownicy, osobiste przeżycia związane z tym faktem. Bohaterka staje przed problemem zrozumienia i akceptacji swoich uczuć. Jest przykładem, jak właśnie owa zmiana determinuje nasze losy, zachowanie, stawia przed nami nowe problemy, wyzwania, ale także i nadzieje. Można zresztą powiedzieć, że „W północ się odzieję” jest właśnie opowieścią o zmianach. Nie tylko tych związanych z dorastaniem, przyjaźnią i miłością, lecz także ze śmiercią. Zarówno tą spodziewaną, będącą naturalną koleją życia, jak tą nagłą, zaskakującą, niespodziewaną i po prostu niesprawiedliwą. I, czasami, odpowiedzialnością za nią...

Jednak znajdzie się w omawianej pozycji sporo humoru. Zwłaszcza niepoprawni Nac Mac Feeglowie swoimi poczynaniami czy też teoriami wzbudzają uśmiech. Podobnie jak nastoletnie zgryzoty i rozterki kobiecej osobowości Tiffany, która zaczyna się zastanawiać nad swoim wyglądem, ubiorem czy też spotykanymi na jej drodze chłopcami.

Nie ma sensu rozwodzić się bardziej nad tą powieścią, jako że wiązałoby się to z powtarzaniem już opisanych wrażeń. Książkę należy po prostu przeczytać i wynieść z niej własne wnioski, które bez wątpienia podczas lektury się nasuną. No, chyba że ktoś jest odporny na drugie (albo i trzecie, jak to u Tiffany) dno.