Trzeci tegoroczny numer magazynu Fantastyka Wydanie Specjalne zawiera sześć opowiadań, po równo zagranicznych i polskich autorów. Na uwagę zasługuje zwłaszcza proza spoza granic naszego kraju. Takie nazwiska jak Valente czy Kosmatka również tym razem gwarantują interesującą, niebanalną lekturę.

„Bezszelestnie i bardzo szybko” Catherynne M. Valente to niesamowicie złożona, szkatułkowa przypowieść o przyszłości, w której ludzkość rozdarta jest pomiędzy pragnieniem stworzenia istot na swoje podobieństwo i strachem przed nimi, obawą tożsamości stwórcy i przedmiotu jego kreacji. Motyw poruszany w literaturze od początków gatunku amerykańska pisarka opowiada na nowo, postmodernistycznie wplatając w swoją historię baśnie i tradycje kultury europejskiej. „Najrzadszy kolor w przyrodzie” Teda Kosmatki zabiera czytelników na jedną z maleńkich wysp rozsianych po Pacyfiku, gdzie utalentowani szkutnicy budują swoje niezwykłe łodzie, opierając się trudnej przeszłości i autorytarnemu zarządcy wyspy. Egzotyczna rzeczywistość miesza się w opowiadaniu z odrobiną magii. Opowieść Kosmatki jest poruszająca i nostalgiczna. Razem z opowiadaniem Valente są to najlepsze teksty w numerze. Z kolei „Dolina ogrodów” Tony’ego Daniela przypomina space operę, w której ludzkość walczy z przybyłymi nie wiadomo skąd dymienicami, wykorzystującymi nieznaną fizykę, by niszczyć wszelkie życie. Nie można się z nimi porozumieć, ani powstrzymać pomimo zdumiewającej technologii, jaką dysponują żołnierze walczący z obcymi na planetach i w kosmosie. Jedyna nadzieja tkwi w piaskach pustyni.

Opowiadania polskie otwiera „Droga Salomei” Zbigniewa Wojnarowskiego, będąca według samego autora próbą dialogu literatury polskiej okresu baroku z naszą historią. Losy Salomei, która ocalała z masakry dokonanej przez Kozaków na dworze szlacheckim, przedstawione zostały w formie niewielkich rozdziałów, pełnych przemocy i lęku w targanej wojną Rzeczypospolitej. Choć niepozbawione fabuły, a nawet pewnej intrygi opowiadanie Wojnarowskiego wyraźnie miało być w zamierzeniu autora czymś więcej. Czy się udało? Każdy musi ocenić to sam. „Wiosną pójdziemy stąd” Wojciecha Zembatego to dość toporna opowieść fantasy o mieszkańcach doliny, uwięzionych w niej i stawiających czoło dawnej klątwie. Tekst do przeczytania, którego po chwili nie będzie się pamiętać. Natomiast „Na początku szłyśmy” debiutującej Anny Leszczyńskiej to bardziej współczesne spojrzenie na baśni o strasznych czarownicach, mających konszachty z nieczystymi mocami, w których szpony lepiej nie dać się złapać. Tekst momentami dosadny, szokujący, ale też zbyt długi. Podobnie jak opowiadanie Zembatego nie zostanie w pamięci na dłużej.