NAST.pl
 
Komiks
  Facebook
Facebook
 
Forum

  RSS RSS

 Strona główna     Zapowiedzi     Recenzje     Imprezy     Konkursy     Wywiady     Patronaty     Archiwum newsów     Artykuły i relacje     Biblioteka     Fragmenty     Galerie     Opowiadania     Redakcja     Zaprzyjaźnione strony   

Zaloguj się tutaj! | Rejestruj

Patronat

Nayler, Ray - "Góra pod morzem" (czarna)

McGuire, Seanan - "Pod cukrowym niebem / W nieobecnym śnie"

Ukazały się

Nayler, Ray - "Góra pod morzem" (czarna)


 Nayler, Ray - "Góra pod morzem" (niebieska)

 Kingfisher, T. - "Cierń"

 Howard, Robert E. - "Conan. Księga pierwsza"

 Maas, Sarah J. - "Dom płomienia i cienia"

 Lloyd Banwo, Ayanna - "Kiedy byłyśmy ptakami"

 Jadowska, Aneta - "Tajemnica domu Uklejów"

 Sablik, Tomasz - "Mój dom"

Linki

Culver, Chris - "Opactwo"
Wydawnictwo: Prószyński i S-ka
Tytuł oryginału: The Abbey
Tłumaczenie: Jan Hensnel
Data wydania: Wrzesień 2012
ISBN: 978-83-7839-287-3
Oprawa: miękka
Format: 130 x 200 mm
Liczba stron: 368
Cena: 34,00 zł



Culver, Chris - "Opactwo" #2

Drgnąłem, kiedy na moim biurku zadzwonił telefon. Rzuciłem okiem na zegarek. Było po dziesiątej, długo po moich zwykłych godzinach pracy, więc przypuszczalnie chodziło o coś ważnego. Podniosłem słuchawkę.
– Rashid. W czym mogę pomóc?
– Detektywie Rashid, tu sierżant Hensley z komisariatu policji w śródmieściu. Olivia Rhodes sprowadziła kogoś w sprawie pańskiej siostrzenicy i pomyślałem, że dam panu znać.
Pokiwałem głową. Hensley był policjantem ze starej szkoły, służył na nocnej zmianie, jeszcze zanim powstały cywilne komisje nadzoru, a w każdym pomieszczeniu pojawiły się kamery. Kiedy miał tyle lat ile ja, przesłuchania prowadziło się z użyciem gumowych węży i książek telefonicznych. Zazdrościłem mu. Sprawiedliwość nie wyglądała może zbyt ładnie, ale przynajmniej coś udawało się załatwić.
– Podejrzanego czy świadka? – spytałem.
Hensley zarechotał.
– A chuj wie. Nikt mi nic nie mówi. Ale jeżeli pan chce, mogę zasięgnąć języka.
O mało się nie żachnąłem. Hensley był najlepiej ustosunkowanym gliniarzem w naszym departamencie. Prawdopodobnie doskonale wiedział, kogo Olivia sprowadziła i dlaczego – pewnie jeszcze zanim weszła do budynku. Teraz liczył tylko, że dam mu w łapę.
– Nie trzeba – odparłem. – Kiedy go sprowadziła?
– Właśnie przeszli obok mojego biurka.
Jeśli teraz minęli dyżurkę, miałem co najmniej dwadzieścia minut na to, żeby dotrzeć na komisariat. Chociaż oficjalnie wciąż byłem detektywem, oddelegowano mnie na stałe do prokuratury, więc dzieliłem przestrzeń biurową z prokuratorami o przecznicę od komisariatu. Miałem nadzieję, że za rok skończę prawo i pożegnam się z departamentem policji. Wciąż lubiłem tę robotę, ale widziałem już tylu nieboszczyków, że niewiele brakowało, bym załamał się i skończył jak jedna z ofiar, w których sprawie prowadziłem śledztwa.
– Dzięki za telefon, sierżancie. Wpadnę do was za kilka minut.
Odłożyłem słuchawkę, zanim Hensley zdążył odpowiedzieć, i wziąłem swoją tweedową marynarkę. Kiedy wcisnąłem ramię w rękaw, poczułem tępy ból w okolicach barku. Miałem trzydzieści cztery lata i byłem za młody, by cierpieć na artretyzm, ale cztery lata temu zostałem postrzelony ze strzelby myśliwskiej podczas doręczania nakazu aresztowania. I tak miałem fart, mój partner dostał w szyję i wykrwawił się, zanim sanitariusze zdołali go ustabilizować.
Od betonowych murów budynku biło ciepło, nagromadzone w nich w ciągu dnia. Miałem sucho w ustach, drapało mnie w gardle. Mój ulubiony bar znajdował się tylko przecznicę dalej i przez chwilę zastanawiałem się, czy tam nie wstąpić. Postanowiłem jednak tego nie robić. Komisariat był niedaleko, a tam ktoś prawdopodobnie poczęstowałby mnie gorzałą, gdybym naprawdę jej potrzebował.
Szybko dotarłem na miejsce. Śródmiejski komisariat miał co najmniej pięćdziesiąt lat i unosił się w nim zapach stęchlizny. Hol od frontu był duży i wyłożony białym marmurem wypolerowanym niczym lustro przez buty tych, którzy się tędy przewinęli. W poczekalni tuliła się do siebie para w średnim wieku. Oboje byli dobrze ubrani i wyglądali na zdenerwowanych. Zgadywałem, że przyszli po dzieciaka, którego pierwszy raz zatrzymano za jazdę po pijaku. Często się to tutaj zdarzało. Pewnie jeszcze ich zobaczę.
Podszedłem do dyżurki. Za kontuarem sierżant Hensley czytał „Sports Illustrated”. Opuścił czasopismo i spojrzał na mnie zielonymi, chciwymi oczami.
– Wygląda pan chujowo, detektywie Rashid.
– I chujowo się czuję. – Sięgnąłem po listę wchodzących. Podpisałem się z imienia i nazwiska i podałem swój stopień. Detektyw sierżant Ashraf Rashid. Dostałem imię po ojcu, chociaż nigdy go nie widziałem. Wykładał historię na Uniwersytecie Amerykańskim w Kairze, ale jeden ze studentów zastrzelił go, zanim się urodziłem. Jak widać, rodzina tego chłopaka traktowała oceny bardzo poważnie. Reszta mojej rodziny wyemigrowała do Stanów Zjednoczonych wkrótce potem.
Pchnąłem listę z powrotem w stronę Hensleya i wyciągnąłem portfel. Wyjąłem dwie dwudziestki i położyłem je na blacie.
– Zdaje się, że w zeszłym roku przegapiłem urodziny twojego syna. Kup mu ode mnie piłkę.
Hensley wsunął pieniądze do kieszeni.
– Na pewno doceni ten gest. – Uśmiechnął się. – Detektyw Rhodes jest w pokoju przesłuchań numer trzy z Robertem Cuttingiem.
Jeśli myślał, że dostanie za to dodatkową forsę, to się przeliczył. Skinąłem głową i ruszyłem do rzędu wind po lewej od dyżurki.
Sala wydziału zabójstw nie zmieniła się zbytnio od mojego odejścia. W przeciwieństwie do większości normalnych biurowców, komisariat nie miał indywidualnych pokoi biurowych. W każdym razie nie dla takich szaraczków jak ja. Zamiast tego były biurka w dużych salach. Administracja uzasadniała to rozwiązanie, tłumacząc, że osobne biura utrudniałyby komunikację we wrażliwych śledztwach. Jestem jednak pewien, że tak naprawdę poskąpili po prostu forsy na dodatkowe materiały, kiedy ostatnio budynek remontowano.
Ruszyłem przez salę, klucząc między biurkami i szafami z aktami. Pokoje przesłuchań zaprojektowano tak, by podejrzany czuł się w nich osaczony, bez możliwości ucieczki. Były ciasne i pozbawione okien, a obieg powietrza regulowano w zależności od nastroju przesłuchujących. Gdyby osoba podejrzana rozejrzała się dookoła przed wejściem, zauważyłaby nawet wyraźnie oznaczoną windę ekspresową, która woziła prosto do izb zatrzymań mieszczących się na czterech najwyższych piętrach.
Doszedłem do pokoju numer 3. Drzwi były zamknięte, ale detektyw Olivia Rhodes stała na zewnątrz z kubkiem kawy w dłoni. Przed oddelegowaniem do prokuratury przez sześć lat służyłem w wydziale zabójstw, w tym rok jako jej partner. Przypuszczałem, że walczyła, by przydzielili jej sprawę mojej siostrzenicy. Lubiłem ją.
– Domyśliłam się, że możesz tu wpaść – powiedziała, skręcając w korytarz. Otworzyła nieoznakowane drzwi obok pokoju przesłuchań i przytrzymała je dla mnie. – Chodź.
Przesłuchania policyjne bardzo się zmieniły w ciągu dwunastu lat, które spędziłem na służbie. Osławione lustro weneckie z widokiem na pokój przesłuchań zastąpił zaawansowany system ukrytych kamer wideo i mikrofonów porozmieszczanych w całym pokoju. Wszystko było nagrywane od chwili, gdy podejrzany wchodził do środka, do momentu, gdy opuszczał pomieszczenie. Słyszałem, że nagrania potrafią znikać, jeśli odpowiednia osoba otrzyma odpowiednią zachętę, ale nigdy nie musiałem z tego korzystać. Dobrze jednak było wiedzieć, że w razie czego istnieje taka możliwość.
Olivia włączyła płaski monitor przymocowany do ściany. Na ekranie ukazał się chłopak w dżinsach i niebieskiej koszulce z krótkim rękawem. Miał kręcone kasztanowe włosy, a jedną rękę skutą kajdankami przytwierdzonymi do ściany, więc musiał trzymać się prosto. Wpatrywał się w stalowy stolik przed sobą, nie miał pojęcia, że jest filmowany.
– To Robert Cutting? – spytałem.
Olivia potaknęła.
– Robbie. Jest chłopakiem twojej siostrzenicy. A w każdym razie był. Dzięki, że powiadomiłeś najbliższą rodzinę.
– Zrobiłem, co należało. Ma już adwokata?
– Meyersa. – Pokiwałem głową. Do przewidzenia. Meyers był jednym z najlepszych obrońców w mieście. – Już tutaj jedzie.
– Chłopak sam o niego poprosił?
Wzruszyła ramionami.
– Tak jakby. Nathan Cutting do niego zadzwonił, a Robbie zgodził się skorzystać z jego pomocy. Myślę, że możemy go przyskrzynić, więc nie będę ryzykować i próbować rozmawiać z nim przed przybyciem Meyersa.
– Co się twoim zdaniem stało? – zapytałem.
– Widziałeś zdjęcia z miejsca zdarzenia?
– Tak.
– Ofiara z bogatego domu bez oznak zewnętrznych urazów ciała. – Zebrała dłoniach swoje blond włosy i spięła je w kucyk. – Myślę, że przedawkowała, a Robbie próbował zatrzeć ślady.
Pokręciłem głową.
– Rachel nie ćpała.
– Skąd ta pewność?
– Jako tenisistka dostała stypendium na studia w Purdue, a szkoła średnia wykonuje wyrywkowe testy, żeby sprawdzać dzieciaki, czy nie koksują. Siostra powiedziałaby mi, gdyby Rachel nie była czysta.
Olivia przygryzła wargę.
– W takim razie zobaczymy, jak pójdzie przesłuchanie. Zostań tutaj. Ja poczekam na dole na Meyersa.
Chwilę potem wyszła, a ja siedziałem i czekałem z wzrokiem wlepionym w ekran. Robbie zdawał się chudy i niezdarny. Pozory mogły mylić, wątpiłem jednak, by był muzułmaninem. To raczej nie spodobałoby się Ranie i Nassirowi, ale przypuszczalnie właśnie dlatego wydał się interesujący mojej siostrzenicy.
Rozsiadłem się wygodniej, żałując, że po drodze nie kupiłem kawy.
Jakieś pięć minut później wróciła Olivia w towarzystwie Johna Meyersa. Wyglądał na pięćdziesiąt kilka lat. Miał na sobie połyskliwy granatowy garnitur i niósł na ramieniu miękką skórzaną torbę. W pokoju przesłuchań usiadł obok swojego klienta, Olivia zajęła miejsce naprzeciwko, kładąc na stole tekturową teczkę. Mikrofony w pomieszczniu były tak czułe, że usłyszałem brzęk sprzączek uderzających o metalowy blat, gdy Meyers położył na nim torbę.
– To może zaczniemy – odezwała się Olivia. – Do protokołu: jest jedenasta wieczorem dziewiętnastego sierpnia, a ja, detektyw Olivia Rhodes przesłuchuję Robbiego Cuttinga. Przy przesłuchaniu obecny jest adwokat pana Cuttinga, mecenas John Meyers. Czy to się zgadza?
Robbie pokiwał głową, ale nie spojrzał na Olivię. Przyjrzałem mu się dokładniej. Miał podpuchnięte oczy i kołysał się, jak drzewo na wietrze. Sprawiał wrażenie zagubionego.
– Dobrze – powiedziała Olivia i pokiwała głową. – W tej chwili zbieram tylko zeznania. Staram się dowiedzieć, co się właściwie stało. Nie jest pan zatrzymany, ale mogę wykorzystać to, co mi pan powie, w sądzie. Chcę, żeby to było jasne: nie musi pan nic mówić i może pan wyjść stąd w każdej chwili. Czy rozumie pan swoje prawa, panie Cutting?
Robbie podniósł z nadzieją wzrok.
– Znaczy że mogę iść?
Meyers wyciągnął rękę i uścisnął mu ramię.
– Możemy teraz wyjść, ale najpierw powinniśmy odpowiedzieć na pytania pani detektyw – poradził. – Im szybciej wyjaśnimy tę sprawę, tym szybciej życie twoje i twoich rodziców wróci do normalności. Okej?
Robbie spojrzał Olivię, ona uśmiechnęła się do niego, a chłopak spuścił wzrok.
– Proszę mi opowiedzieć o sobie. Chodzi pan do szkoły średniej?
Potaknął, ale nie podniósł oczu.
– Jestem w czwartej klasie, ale głównie chodzę na zajęcia w college’u.
Głos miał tak cichy, że nawet ta krótka odpowiedź zdawała się wymagać wysiłku. Nie wiedziałem, jak te objawy cierpienia odczytać.
– Zastanawiał się pan, gdzie chciałby studiować?
– W Purdue. Z Rachel.
Olivia i Robbie rozmawiali jeszcze przez dłuższą chwilę. Chłopak się rozluźniał, jego odpowiedzi stawały się dłuższe i bardziej rozbudowane. Olivia znała się na swojej robocie. Zadzierzgnęła więź i znalazła z przesłuchiwanym wspólny język, zanim przystąpiła do właściwych pytań. Co więcej, słuchała odpowiedzi Robbiego ze współczuciem. Gdybym nie znał jej lepiej, pomyślałbym, że rzeczywiście jej na nim zależy.
– Dobra – powiedziała po kilku minutach rozmowy. – Co łączyło pana z ofiarą?
Robbie znów spuścił wzrok.
– Była moją dziewczyną. Chodziliśmy ze sobą od jakichś dwóch lat.
Zastanowiłem się. Siostra nigdy nie wspominała, że Rachel ma stałego chłopaka. Wątpiłem, czy o tym wiedziała, a to prowokowało następne pytanie: co jeszcze Rachel ukrywała?
– Co może mi pan powiedzieć o jej śmierci? – spytała Olivia. Pochyliłem się do przodu, opierając łokcie o kolana.
– Rachel wpadła do mnie około czwartej dzisiaj po południu, kiedy moi rodzice grali w golfa. Nie jest zbyt dobra z matmy, więc dawałem jej korepetycje. Uczyliśmy się przez jakiś czas, a później graliśmy w grę wideo.
To przynajmniej się zgadzało. Rachel grała na naszej konsoli Nintendo Wii więcej niż moja córka.
– Okej. – Olivia pokiwała głową. – A co działo się, kiedy przestaliście grać?
Robbie nie podnosił oczu.
– Rachel rozchorowała się w łazience. Nie wiem, co się stało. Potem umarła.
Olivia kiwała głową, jej wzrok wbijał się w czubek czaszki Robbiego. Chłopak ani razu nie podniósł głowy.
– Więc porzygała się, a potem zmarła. I nie ma pan pojęcia dlaczego.
Nie odpowiedział, więc otworzyła tekturową teczkę i zaczęła wyciągać zdjęcia. Były to pewnie oryginały, z których zrobiono dla mnie kopie. Rozłożyła je niczym karty przed Robbiem. Chłopakowi zadrżały wargi, adwokat położył mu dłoń na ramieniu.
– Myślę, że już wystarczy – oświadczył Meyers. – Jeżeli będzie pani miała do mojego klienta dodatkowe pytania, proszę zadzwonić do mojej kancelarii.
Wstał, ale Robbie się nie ruszył.
Olivia podsunęła mu pod nos fotografię. Zdjęcie twarzy mojej siostrzenicy. Jej oczy były zamknięte, zastygłą w stężeniu pośmiertnym twarz wykrzywiał grymas.
– Założę się, że była ładną dziewczyną – zauważyła. – Do niedawna.
– Jest ładna – powiedział Robbie, gdy łza spłynęła mu po policzku. – Kochałem ją.
– Przesłuchanie jest skończone – odezwał się Meyers zduszonym głosem. – Proszę zdjąć mojemu klientowi kajdanki. Jeżeli Robbie nie jest zatrzymany, idziemy.
Chłopak ani drgnął. Meyers powiedział, że przesłuchanie się skończyło, ale to nie do niego należała decyzja. Jeżeli klient nie chciał skorzystać z jego rady, Olivia nie miała powodu, by przerywać rozmowę.
– Spójrz na nią, Robbie. – Stuknęła palcem w zdjęcie, które mu podsunęła. – Jeżeli nie powiesz nam, co się stało, rozetniemy jej ciało, obfotografujemy ją, a potem pokażemy wszem wobec. Czy tak chcesz ją zapamiętać?
Milczał, ale znów łza spłynęła mu po policzku. Olivia nie odpuszczała.
– Nie znaleźliśmy jej bielizny, a wiemy, że ją ubrałeś. Jeżeli nie powiesz nam, co się stało, to dziewczyna – podobno ją kochałeś – zostanie na zawsze zapamiętana jako puszczalska, która zmarła ze spuszczonymi majtkami w twojej sypialni. Czy tego właśnie chcesz?
Skrzywiłem się. Nie jestem pruderyjny ani naiwny. Rachel miała siedemnaście lat i od dwóch lat chodziła z jednym chłopakiem. Jasne, że uprawiali seks. Ale Rana będzie to widzieć inaczej. Miałem nadzieję, że uda nam się zataić ten szczegół przed prasą.
– Nic nie mów, Robbie – uprzedził Meyers. – Ja się tym zajmę.
Przez chwilę wydawało mi się, że Robbie przyjmie radę adwokata, ale potem zaczął poruszać ustami. Jeszcze przez kilka sekund nie wydobył się z nich żaden dźwięk.
– Nie powinna była umrzeć – wyszeptał, co ledwo dosłyszałem przez szum w tle.
– Nie, nie powinna była – zgodziła się Olivia, też zniżywszy głos. Meyers zamknął oczy i potarł czoło. – Co się stało? Doszło do jakiegoś wypadku?
Robbie zamknął oczy. Jego wargi znów się poruszyły, zanim przemówił.
– Rachel była sangwinarianką.
– Słucham? – Olivia zrobiła wielkie oczy.
– Piła krew. Wypiła niecałą fiolkę krwi. I wtedy zaczęła wymiotować. A później umarła.
Nie powiedział już nic więcej. Odetchnąłem głęboko. Jako śledczy widziałem więcej trupów, niż chciałbym pamiętać. Trzydzieści cztery z nich okazało się ofiarami zabójstw i wszczęto w ich sprawie śledztwo. Mimo całego swojego doświadczenia po raz pierwszy zetknąłem się z wampirem. Wątpiłem, by ktokolwiek drukował karty pamiątkowe z takiej okazji.
– Dobrze – powiedziała Olivia. – W takim razie zacznijmy od początku.



Dodano: 2012-09-10 11:55:15
Komentarze
-Jeszcze nie ma komentarzy-
Komentuj


Artykuły

Plaża skamielin


 Zimny odczyt

 Wywiad z Anthonym Ryanem

 Pasje mojej miłości

 Ekshumacja aniołka

Recenzje

Hoyle, Fred - "Czarna chmura"


 Simmons, Dan - "Modlitwy do rozbitych kamieni. Czas wszystek, światy wszystkie. Miłość i śmierć"

 Brzezińska, Anna - "Mgła"

 Kay, Guy Gavriel - "Dawno temu blask"

 Lindgren, Torgny - "Legendy"

 Miles, Terry - "Rabbits"

 McCammon, Robert - "Królowa Bedlam"

 Simmons, Dan - "Czarne Góry"

Fragmenty

 Mara, Sunya - "Burza"

 Mrozińska, Marta - "Jeleni sztylet"

 Brzezińska, Anna - "Mgła"

 Rothfuss, Patrick - "Wąska droga między pragnieniami"

 Clarke, Arthur C. & Lee, Gentry - "Ogród Ramy"

 Sablik, Tomasz - "Próba sił"

 Kagawa, Julie - "Żelazna córka"

 Pratchett, Terry - "Pociągnięcie pióra. Zaginione opowieści"

Projekt i realizacja:sismedia.eu       Reklama     © 2004-2024 nast.pl     RSS      RSS