„Pełnia księżyca” to drugi tom cyklu „Akta Dresdena”, humorystycznego fantasy autorstwa Jima Butchera. Interes głównego bohatera, maga-detektywa Harry’ego Dresdena znowu przeżywa kryzys. Nadzieje pokładane w zleceniach od chicagowskiej policji okazują się płonne, a czynsz trzeba z czegoś zapłacić. Na ratunek i zgubę jednocześnie przychodzą Harry’emu wilkołaki. Nie byle jakie zresztą, bo wszelkiego możliwego rodzaju, począwszy od klasycznych ofiar ugryzienia, podczas pełni porastających futrem i siejących spustoszenie, przez normalnych ludzi o osobowości i sile wilka, na mitycznych wilkołakach nie z tego świata kończąc. Butcher przywołał chyba wszystkie odmiany wilkołaków, jakie zrodziły baśnie i fantastyka. Biorąc pod uwagę tytuł drugiej części cyklu – powinno być wesoło. I jak się okazuje – tak też jest w istocie.

Akcja powieści rozwija się stopniowo, od samego początku przetykana dramatycznymi zdarzeniami i kolejnymi śladami, które prowadzą do rozwikłania zagadki. W recenzji otwierającego cykl „Frontu burzowego” narzekałem nieco na wątek kryminalny. W przypadku „Pełni księżyca” sytuacja wygląda znacznie lepiej, fabuła jest spójna i wiarygodna. Odkrycie, kto pociąga za sznurki, i do czego tak naprawdę zmierza nie jest zbyt proste, przez co finałowe sceny zaskakują. Jest też brutalnie, wiele postaci, także dość wyeksponowanych w poprzednim tomie, traci życie, inne zostają poważnie ranne. U Butchera podoba mi się między innymi podejście do bohaterów – nie troszczy się o nich przesadnie. Co dotyczy także samego Dresdena, posiniaczonego, krwawiącego, ryzykującego życiem i tylko o włos wychodzącego cało z opresji. Nikt nie spodziewa się śmierci tytułowej postaci na początku serii powieści, lecz u Butchera łatwo o tym zapomnieć.

Książka odwołuje się do postaci i zdarzeń z „Frontu burzowego”, jednocześnie łącząc stare i nowe elementy większej układanki, którą prawdopodobnie przyjdzie czytelnikom odkrywać wraz z kolejnymi tomami cyklu. Wiele miejsca autor poświęcił relacjom bohatera z wyjątkowymi kobietami – detektyw Murphy i reporterką Susan. Rozwinął również wątek historii rodziny Harry’ego i okoliczności jego magicznej edukacji.

Biorąc wszystko pod uwagę, jestem usatysfakcjonowany. Książka nie straciła nic ze swojego humoru, akcja nabrała rozpędu, a główny bohater zyskał nieco rumieńców, głównie za sprawą atrakcyjnych kobiet wokół siebie. W dalszym ciągu mamy do czynienia z solidną porcją rozrywki, którą pochłania się w szybkim tempie i prosi o więcej.