Nad miastem Smętna Lalunia unosi się niemal wyczuwalne widmo zgrozy. W oddali słychać bicie dzwonów. Oznajmia, że nocą zamordowano kolejnego mieszkańca. Jest to już ósmy poranek, podczas którego znaleziono bestialsko okaleczone zwłoki. Gdy ofiarami byli tylko przedstawiciele biedoty, to nikt się tym nie przejmował, lecz teraz zginęła osoba szlachetnej krwi. Obecnie zagrożony jest każdy. Straż miejska wreszcie musi coś z tym zrobić!

Steven Erikson znany jest przede wszystkim jako autor wielowątkowego cyklu „Opowieści z Malazańskiej Księgi Poległych”. Nie wszyscy jednak zdają sobie sprawę, że jednocześnie jest także twórcą serii opowiadań (czy też mikropowieści) dziejących się w realiach świata stworzonego na potrzeby tego ogromnego cyklu. „Krwawy trop” to pierwsza część tej (mini)serii. Nowela jest opatrzona wstępem; Erikson wskazuje w nim pisarzy, którzy byli dla niego inspiracją, których książki czytał z przyjemnością. Szczególnie wyróżnia Fritza Leibera - „Krwawy trop” ma być niejako hołdem złożonym temu autorowi. Całe szczęście nie jest to bierne naśladownictwo pisarstwa Leibera, ale dokładnie to, czym miała być ta nowela – hołdem złożonym wielkiemu twórcy przez wielbiciela i naśladowcę. W mojej prywatnej opinii uczeń przerósł mistrza i Erikson już teraz prezentuje się literacko znacznie lepiej od swojego mentora.

Na stu stronach Erikson przedstawia sprawnie napisaną historię. Spotykamy w niej znanych już z „Opowieści” Bauchelaina i Korbala Broacha. Poznajemy tę tajemniczą dwójkę z punktu widzenia Emancipora Reese’a – ich lokaja, który uważa towarzystwo niebezpiecznych nekromantów za mniejsze zagrożenie niż życie na łonie rodziny z przemiłą żoną i bandą rozwrzeszczonych dzieci.

Fabuła jest prosta, nie mamy typowej dla Eriksona plątaniny wątków czy wzajemnych zależności między bohaterami. Co nie oznacza, że wszystko jest banalne i przewidywalne. Wręcz przeciwnie, zakończenie potrafi zaskoczyć, a sama opowieść jest wyraźnie niewielkim wycinkiem o wiele większej historii. Całe szczęście, zachowane zostały najważniejsze elementy prozy Eriksona – mroczny klimat, czarny humor i niesamowite postacie, które potrafią zadziwić niemal na każdym kroku.

Wiele wątków fabularnych nie zostało do końca wyjaśnionych, tak więc można mieć nadzieję na udaną i ciekawą kontynuację. Prawdę mówiąc to - jak znam styl i pomysły autora - jestem tego pewien w stu procentach. Pozostaje nam jedynie czekać, aż Wydawnictwo Mag zechce wreszcie łaskawie wydać „Zdrowego trupa” - bo taki tytuł nosi następny tom. Jak na razie pozycja ta została wycofana z zapowiedzi już dłuższy czas temu i nie zapowiada się, by sytuacja w najbliższej przyszłości miała ulec zmianie. Ech... uroki naszego rynku wydawniczego.