Pierwsza część trylogii "Pamięć, Smutek i Cierń" wprowadza nas do świata, w którym, jak to zresztą najczęściej bywa, błogi spokój kończy się wraz ze śmiercią Dobrego Króla Johna Prestera. Schedę po nim przejmuje jeden z synów, wspomagany przez tajemniczego pomocnika, który jak nie trudno zgadnąć, nie jest tylko przyjazną duszą młodego króla, ale widać, iż jego zamiary są niejednoznaczne.

W nadciągające skutkiem tego zmiany zostaje wciągnięty młody pomocnik kuchenny Simon, który znany jest też w pewnych kręgach jako Seoman. Podczas krótkiego żywota Simon zostaje swego rodzaju uczniem zamkowego mędrca, uczonego i czarodzieja Morgenesa. Jest to bardziej efekt nieposkromionej ciekawości świata chłopaka charakteryzującego się także przysłowiowym słomianym zapałem, niż jego inteligencji i zdolności, ale z czasem zdaje się być czymś więcej niż dziełem zwykłego przypadku.

Bez wątpienia „Smoczy Tron” jest książką o epickim rozmachu z dobrze wykreowanym i przedstawionym światem. Są różne rasy, władcy i bohaterowie. Spotykamy zarówno postaci spod znaku miecza, jak i magii. Widać podobieństwa do tolkienowskiego „Władcy Pierścieni”. Mamy tutaj początkowo nieznane zagrożenie, zapomniane postaci, które okazują się być potrzebne w tym trudnym czasie, drużynę i jej zadanie, a także pozostałości innej wysoko rozwiniętej cywilizacji. Na szczęście nie są to jedyne składowe książki i nie zawsze najważniejsze. Można też dostrzec różnice, jak konflikt pomiędzy braćmi czy jednak inne zachowanie pewnych potencjalnych sojuszników.

Główny wątek fabularny jest zapoczątkowany odejściem starego króla Johna Prestera, po którym władzę obejmuje jego starszy syn. Z czasem przeradza się to w konflikt pomiędzy braćmi. Jeden jest uosobieniem dobra a drugi zła. Można jednak, na szczęście, mieć wątpliwości co do kategoryczności tych postaw. Przynajmniej w jakimś stopniu. Spodziewam się dowiedzieć więcej o tych postaciach z kolejnych części.

Mamy też w powieści obecne inne motywy, jak np.: dorastanie jednego z głównych bohaterów – Simona, wymuszoną okolicznościami współpracę kilku antagonistycznych wobec siebie frakcji czy też często skomplikowane relacje pomiędzy towarzyszami wspólnych przygód.

Pierwszy tom rozkręca się powoli. Autor zapoznaje nas z wykreowanym przez siebie światem, jego historią, geografią czy też systemem politycznym. Widać, że Williams miał w głowie plan na całą historię. Niemniej jednak czasem jest ona niedopracowana. Można się trochę pogubić w rozterkach dręczących bohaterów. Niektórzy z nich mają też nie do końca, moim zdaniem, zgrabne imiona lub prowadzą czasem zbyt wydumane i niepotrzebnie odraczające akcję dysputy.

Być może powyższe niedociągnięcia są li tylko wadą pierwszego tomu. Mam nadzieję, że kolejne okażą się sprawniej wykreowanymi opowieściami, a to byłoby już nieźle, bo i sam „Smoczy Tron” jest naprawdę porządną książką. Wciąga i sprawia, że czytelnik, przebrnąwszy przez momentami nieco chaotyczną i rozbudowaną treść, jest ciekaw dalszego ciągu. Pytanie, na ile Williamsowi udało się wyjść poza schematy, nawiązania i nadać całości ślad własnej, oryginalnej twórczości w kolejnych częściach. Mam zamiar się o tym przekonać.