— Dziś chcę wam opowiedzieć o najbardziej fascynującym z tajemniczych morderstw… O sprawie Wallace’a — powiedziałam do swego odbicia w lustrze. Entuzjastycznie.

Po chwili spróbowałam oznajmić to serdecznie; potem bardziej poważnie.

Niezauważenie szczotka wplątała mi się we włosy.

— Auć! — powiedziałam i pociągnęłam raz jeszcze. — Sądzę, że sprawa Wallace’a bez problemu zajmie nam cały dzisiejszy wieczór — powiedziałam stanowczo.

Mamy dwunastu stałych członków, którzy starannie opracowują dwanaście występów rocznie. Oczywiście nie wszystkie sprawy mogą wypełnić dwie godziny. W takiej sytuacji osoba odpowiedzialna za zaprezentowanie Morderstwa Miesiąca, jak to nazywamy żartobliwie, zaprasza gościa — kogoś z komendy miejskiej policji, psychologa, który pracuje z kryminalistami, albo dyrektora miejscowego centrum pomocy ofiarom gwałtu. Raz czy dwa zdarzyło się, że obejrzeliśmy film.

Poszczęściło mi się w losowaniu. O sprawie Wallace’a materiałów było więcej, niż potrzebowałam, ale nie znowu aż tak dużo, żebym nie miała czasu się z nimi zapoznać. Dwa spotkania poświęciliśmy na Kubę Rozpruwacza. Podczas pierwszego Jane Engle mówiła o ofiarach i okolicznościach towarzyszących zbrodniom, a na drugim Arthur Smith omówił dochodzenie policyjne i podejrzanych. Nie można było żałować czasu na Kubę.

— Na sprawę Wallace’a składają się następujące elementy — kontynuowałam. — Człowiek, który sam siebie nazywał Qualtroughem, turniej szachowy, najwyraźniej nieszkodliwa kobieta o nazwisku Julia Wallace i oczywiście oskarżony, jej mąż, William Herbert Wallace we własnej osobie.

Zebrałam włosy w koński ogon i dumałam, czy zrobić z nich kok, warkocz, czy może po prostu założyć opaskę, która przytrzymywałaby je z dala od mojej twarzy. Jednak warkocz. Sprawiał, że czułam się jak artystka lub intelektualistka. Gdy rozdzielałam włosy na pasma, mój wzrok padł na oprawiony studyjny portret mojej matki. Bezceremonialnie wręczyła mi go na poprzednie urodziny.

— Mówiłaś, że chcesz coś takiego.

Moja matka, która bardzo przypomina Lauren Bacall, ma co najmniej pięć stóp i sześć cali wzrostu, jest elegancka po koniuszki palców i zbudowała swoje własne, małe imperium obrotu nieruchomościami. Ja mam cztery stopy i jedenaście cali, noszę duże, okrągłe szkła w szylkretowej oprawie i spełniłam swoje marzenie z dzieciństwa, by zostać bibliotekarką. A ona dała mi na imię Aurora. Trzeba przyznać, że kobiecie, która sama ma na imię Aida, Aurora pewnie nigdy nie wydawała się specjalnie szokująca.

To zdumiewające, ale kocham swoją matkę.

Westchnęłam, co często mi się zdarza, gdy o niej myślę, po czym z szybkością wynikającą z praktyki skończyłam zaplatać włosy. W dużym lustrze sprawdziłam, jak wyglądam. Brązowe włosy, brązowe okulary, różowe policzki (sztuczne) i dobra cera (prawdziwa). Wszystko. Był piątkowy wieczór, więc zrzuciłam robocze ciuchy, prostą bluzkę i spódnicę, i wybrałam obcisły, biały, dzianinowy top z czarnymi spodniami. Uznałam, że nie wyglądam wystarczająco odświętnie dla Williama Herberta Wallace’a, więc warkocz omotałam żółtą wstążką i naciągnęłam na siebie żółty sweter.

Rzut oka na zegarek i wiedziałam, że wreszcie czas iść. Nałożyłam odrobinę szminki, złapałam torebkę i pobiegłam w dół schodów. Rozejrzałam się wokół wielkiej części wypoczynkowo/jadalno/kuchennej, która zajmowała tylną połowę parteru domu. Było czysto; nie znoszę bałaganu w domu. Odnalazłam swój notatnik i zlokalizowałam klucze, cały czas mamrocząc pod nosem fakty dotyczące sprawy Wallace’a. Pomyślałam, żeby może skserować niewyraźne, stare zdjęcia ciała Julii Wallace i porozkładać je, żeby pokazać miejsce zbrodni. Po chwili jednak uznałam, że byłoby to makabryczne, a już z pewnością oznaczałoby brak szacunku dla pani Wallace.

Klub taki jak Prawdziwe Morderstwa wydaje się ludziom sam w sobie dziwaczny i nie potrzebuje dodatkowej dawki makabry. Staraliśmy się nie zwracać na siebie uwagi. Gdy zamknęłam drzwi, włączyłam zewnętrzne światło. Mimo wczesnej wiosny zapanował już mrok; nie przeszliśmy jeszcze na czas letni. We wspaniałym świetle znad tylnych drzwi moje patio, otoczone wysokim, zapewniającym prywatność ogrodzeniem, wyglądało czysto I schludnie. A na różanych drzewkach stojących w wielkich donicach zaczynały nabrzmiewać już zawiązki liści.

— Hej ho, hej ho, mordować by się szło — podśpiewywałam niemelodyjnie, zamykając za sobą bramę.

Do każdego z czterech domów przynależały dwa miejsca parkingowe, a na drugim końcu parkingu znajdowały się dodatkowe, dla gości. Mój sąsiad, Bankston Waites, mieszkający dwa domy dalej, też wsiadał do samochodu.

— Do zobaczenia na miejscu — zawołał. — Muszę najpierw pojechać po Melanie.

— Jasne, Bankston. Dzisiaj Wallace!

— Wiem. Nie możemy się doczekać.

Odpaliłam silnik, po czym na wyjeździe z parkingu kurtuazyjnie przepuściłam Bankstona, który zmierzał po swoją damę. Poczułam ukłucie żalu na myśl o tym, że Melanie Clark ma kogoś, podczas gdy ja na spotkanie Prawdziwych Morderstw zawsze przyjeżdżam sama. Nie chciałam jednak popadać w przygnębienie. Zobaczę się z przyjaciółmi i piątkowy wieczór będę miała tak samo udany, jak zwykle. A może nawet lepszy.

Wycofując auto, zauważyłam, że w domu sąsiadującym z moim są zapalone światła, a na parkingu przed nim stoi obcy samochód. Więc to tego dotyczyła wiadomość na kartce, którą matka przykleiła mi do tylnych drzwi. Regularnie nalegała, żebym sprawiła sobie automatyczną sekretarkę, na wypadek gdyby lokatorzy domu (jej lokatorzy) musieli zostawić mi (zarządcy) wiadomości, gdy właśnie jestem w pracy, czyli w bibliotece. Jestem przekonana, że moja matka po prostu chce wiedzieć, że może ze mną porozmawiać nawet wtedy, kiedy nie ma mnie w domu.

Na szczęście po wyprowadzce poprzednich lokatorów kazałam wysprzątać dom. Był w doskonałym stanie i spokojnie można go było pokazać klientom, powiedziałam do siebie. Jutro, skoro miałam wolną sobotę, pójdę poznać nowych sąsiadów.

Pojechałam Parson Road, minęłam bibliotekę, w której pracuję, potem skręciłam w lewo, żeby dostać się między małe sklepiki i stacje benzynowe, wśród których znajdował się VFW Hall, dom spotkań weteranów wojennych. W głowie cały czas powtarzałam swoje wystąpienie.

Ale notatki równie dobrze mogłam zostawić w domu.