Marcowy „SFFiH” zaskakuje za sprawą okładki pozbawionej nazwisk autorów i tytułów opowiadań. Chęć lepszego wyeksponowania reklamy gry „Mass Effect 3” czy nowy trend? Jeśli to drugie, jestem ciut zdziwiony – nazwiska, szczególnie te znane, stanowią zawsze magnes przyciągający potencjalnych czytelników. Przynajmniej z punktu widzenia laika.

Kilka tygodni temu do księgarni trafiła powieść Anety Jadowskiej pod tytułem „Złodziej dusz”. Teraz, dla niezdecydowanych, dostajemy opowiadanie „Po deszczu każdy wilk śmierdzi mokrym psem”. Oba utwory to przedstawiciele święcącego ostatnio triumfy gatunku urban fantasy z elementami paranormal romance. Główna bohaterka, Dora Wilk, jest policjantką i wiedźmą w jednej osobie. Jej podwójna tożsamość, chociaż niekiedy dokuczliwa, ułatwia łapanie przestępców zarówno tych „normalnych”, jak i magicznych. Nie inaczej jest i tym razem – aby odnaleźć sprawcę serii gwałtów, potrzebny będzie nie tylko analityczny umysł śledczego, ale i pomoc ze strony magii.

Opowiadanie samo w sobie nie zaskakuje. Autorka czerpie pełnymi garściami z dobrodziejstw gatunku, wykorzystując znane schematy (zacieranie śladów istnienia czarodziejskiej krainy) i pomysły (wredny wilkołak alfa czy sukub prowadzący dom publiczny). Nie zabrakło także miejsca dla przystojnych, aczkolwiek nie do końca „grzecznych” pomocników. Co ciekawe, pomimo wynikających z fabuły okazji, autorka ucieka od opisów łóżkowych karesów, od których, zazwyczaj, roi się w podobnych tekstach. Może następnym razem. Całość czyta się bardzo dobrze, bohaterowie szybko zdobywają sympatię czytelnika, a fabuła, chociaż niezbyt skomplikowana, potrafi wciągnąć.

Szkoda, że tego samego nie mogę napisać o „Nałogowcach” Jakuba Turkiewicza. Początek opowiadania sugeruje historię o konsekwencjach podróży w czasie, ale im dalej – tym gorzej. Mniej więcej w połowie tekst zaczyna tracić impet, a samo zakończenie, choć wynikające z tekstu, wydaje się zbyt szybkie, niedopracowane.

W klimaty metafizyczne uderzył natomiast Przemysław Hytroś w „Ogrodzie Jana”. Czy wizyta w tajemniczym klasztorze stanie się punktem zwrotnym w życiu głównego bohatera? A może przypowieść o Architekcie i Pasożytach to tylko imaginacja zmęczonego umysłu? Niby głównym wątkiem opowiadania jest walka dobra ze złem, ale istotniejsza wydaje się batalia o duszę bohatera. Tylko czy będzie go stać na akceptację samego siebie i odcięcie się od brzemienia przeszłości? „Ogród Jana” to jeden z tych tekstów, które zadają więcej pytań niż udzielają odpowiedzi; skłania do refleksji nad własnym życiem, ale unika gotowych recept.

Jeśli ktoś lubi historie spod znaku odciętych od świata wsi, gdzie przybywa samotny wędrowiec, to na pewno nie będzie zawiedziony „Drzewem” Adrianny Filimonowicz. Autorka wykorzystała tutaj znane elementy (mroczna tajemnica, niejednoznaczne postaci), dodała parę scen wywołujących dreszczyk emocji (ucieczka przed wilkami), a całość oplotła pajęczyną niebezpieczeństwa i grozy. Jest co czytać, jest czego się bać.

Dobrą odtrutkę po mrocznym fantasy stanowi „Brama do raju” Kamili Turskiej. Punkt wyjścia jest standardowy – ot, jeszcze jedna duszyczka trafiła do Królestwa Niebieskiego. Tylko dlaczego nie wszystko idzie tak jak trzeba? Wprawdzie fabułka jest wątła, ale wszystko wynagradza ciepłe poczucie humoru z przewrotnym zakończeniem. Rzecz głównie dla kobiet narzekających na męską niestałość, ale i przedstawiciele płci brzydszej nie powinni narzekać.

Lekki zawód sprawił mi „Winston Watson i cały pociąg utrapienia” Macieja Musialika. Spodziewałem się czegoś stylowego, à la „Morderstwo w Orient Expresie”, tymczasem dostajemy historię przypominającą „Wielki napad na pociąg”. Nie przeczę, elementy składowe: lekki klimat steampunku, wątek anomalii, nawiązania do klasyki są ładnie rozegrane, ale całość nie robi piorunującego wrażenia. Dla mnie Watson powinien nadal prowadzić śledztwa w zaciszu swego gabinetu.

W części publicystycznej warto zapoznać się z najnowszym felietonem Andrzeja Pilipiuka, który tym razem wchodzi w rolę Kasandry i wieszczy rychły koniec cywilizacji. Nic tylko iść na kurs survivalu, a potem bunkier budować i mięso peklować.

O końcu pisze też Tomasz Kołodziejsczak. Na szczęście w jego wypadku chodzi tylko/aż o granice literatury fantastycznej. Czy w świecie, gdzie każdego dnia urzeczywistniane są pomysły rodem z SF, jest jeszcze miejsce dla książek spod znaku Stanisława Lema czy Philipa K. Dicka?

Z kolei Dariusz Domagalski snuje rozważania o dawnym i współczesnym pojmowaniu patriotyzmu. I trudno się z autorem nie zgodzić, że dziś nasze przywiązanie do ojczyzny jest mocno iluzoryczne, a najlepiej wychodzi nam od święta. Ewentualnie przy okazji meczu piłki nożnej lub siatkówki.

Kończy jak zawsze Jarosław Grzędowicz – o ACTA, cytowaniu i byłej miss Finlandii. Felieton ciekawy, ale, zgodnie z przewidywaniami samego autora, ciut spóźniony, a przez to niewnoszący nowych wątków do toczącej się od dłuższego czasu dyskusji.