Jacek Komuda jest bez wątpienia postacią bardzo charakterystyczną w polskim światku fantastycznym. Znany jest przede wszystkim z fascynacji Rzeczpospolitą szlachecką. Większość jego utworów dzieje się na stepach Ukrainy, gdzie mieszają się liczne narody i kultury. Tym razem jednak Komuda przenosi nas do XV-wiecznej Francji. „Imię Bestii” to trzy utwory różnej długości, które łączy osoba głównego bohatera – Françoisa Villona. Imię to wydaje się zapewne znajome. I słusznie, jest to bowiem postać historyczna – poeta, a zarazem przestępca. Jego najsłynniejsze dzieło to „Wielki Testament”, w którym, na przekór panującym trendom, łączy przeciwstawne uczucia tworząc niesamowitą mieszankę. W książce Komudy został postawiony w nieco innej roli – detektywa próbującego rozwikłać mroczne tajemnice. Każdy z utworów przedstawia inną historię:

„Diabeł w kamieniu” to zagadka serii morderstw. Ofiary wydają się zupełnie przypadkowe, pochodzą z różnych klas społecznych. Łączy je tylko jedna rzecz – wszystkie ciała mają ciemne, poszarzałe twarze, zupełnie inne niż za życia. Villon, skazany na śmierć, dostaje ostatnią szansę. Jeśli odnajdzie mordercę, to wyrok śmierci zostanie zamieniony na wygnanie z Paryża. Jeśli nie, to zawiśnie ku uciesze gawiedzi. Jest to motywacja na tyle duża, by zachęcić łotra do poszukiwań.

Tytułowe „Imię Bestii” jest najdłuższym utworem w książce. Akcja dzieje się w Carcassonne, gdzie żywe są jeszcze wspomnienia o katarskiej herezji, a inkwizycja czyha na najmniejszy przejaw nieprawomyślności. Miasto podupada i nie dzieje się nic ciekawego... do momentu, w którym na ulicach zaczynają się pojawiać okaleczone dzieci wieszczące nadejście Bestii, a miastem wstrząsają kolejne tragedie. W miejscach katastrof pojawiają się na murach kolejne, malejące liczby rzymskie. Odliczanie trwa. Także tym razem Villon zostaje zmuszony do poszukiwania odpowiedzi na pytanie, kto stoi za tymi wydarzeniami.

Ostatni utwór to „Tak daleko do nieba”. Opowiadanie to znałem już wcześniej, ale i tak przeczytałem je z dużą przyjemnością. Tym razem Villon stara się odkryć tajemnicę śmierci swojego znajomego, który to był nie mniej nie więcej tylko hieną cmentarną. Podczas wykonywania obowiązków zawodowych natrafił on na ciało pięknej dziewczyny z bogatego domu i... stanął w płomieniach. Później, na miejscu jego śmierci, odnaleziono długie, białe pióro, nie należące do żadnego ze znanych ptaków.

François Villon staje przed ciężkim zadaniem przeciwstawienia się siłom nieczystym, czy to będą duchy, czy nawet sam diabeł. Jednak, w ogólnym rozrachunku okazuje się, że najgorsze demony tkwią w ludziach, których spotykamy na co dzień, mijamy na ulicy. Łatwo jest zwalić winę na diabła, ale często skuteczniej byłoby poszukać przyczyn wśród nas, ludzi.

W utworach Komudy mamy do czynienia z fascynującą mieszaniną okultyzmu, herezji, sił nadprzyrodzonych i opisów życia najniższych warstw społecznych. Wszystko to jest umiejętnie wpasowane w realia historyczne. Autor z wprawą operuje faktami, by stworzyć pozory autentyzmu. Akcja opowiadań dzieje się w istniejących kiedyś miejscach, a bohaterami są postacie z naszej historii. By w pełni zrozumieć wszystkie nawiązania, do książki został załączony słownik, w którym znajdują się opisy miejsc, biografie czy tłumaczenia łacińskich sentencji.

„Imię Bestii” jest książką pozwalającą doskonale wczuć się w realia średniowiecznej Francji. Dzieje się tak dzięki olbrzymiej liczbie drobnych szczegółów. Oprócz wspomnianych już elementów historycznych dużą rolę odgrywa stylizacja, żargon, którym posługuje się margines społeczny. W dużej mierze sprowadza się to do przekleństw, ale i one mają w sobie niewątpliwy urok. Także postać głównego bohatera nabiera głębi poprzez przytaczanie fragmentów „Wielkiego Testamentu”. Dzięki nim możemy lepiej poznać psychikę i filozofię życiową bohatera.

„Imię Bestii” z pewnością zasługuje na przeczytanie. Oprócz wymienionych już zalet, niewątpliwą przewagą tej książki jest także styl autora. Komuda ma lekkie pióro i zdolność do barwnego opisywania nawet pozornie nudniejszych scen. W idealnych proporcjach łączy fakty i fikcję. Wszystko to sprawia, że jego utwory czyta się doskonale. Jeśli do tej pory nie zapoznaliście się z twórczością Komudy, mając jakieś obiekcje (na przykład za dużo Sienkiewicza w szkole), to ta książka powinna je wszystkie rozwiać.