Jan Żerański

Trzynasty grudnia 1981

Godzina 19.52

Wyobraź sobie, że przebywasz w Niebie. Wyglądasz przez okrągły iluminator lądownika i patrzysz na czerń kosmosu, nie widząc żadnych gwiazd, żadnych statków Obcych. Opadasz najpierw bardzo szybko, a potem coraz wolniej i wolniej. Kiedy uderzysz w powierzchnię Czerwonej Planety, a trumna wbije się w piasek i pył uniesie się w powietrze, już nie poczujesz zmienionego ciążenia; wcześniej się udusisz.

Do końca jednak walczysz, w ciasnej kabinie lądownika próbujesz wciskać kolejne przyciski systemu. Siedzisz w niewygodnej pozycji prenatalnej, ciasny kombinezon i wielki hełm uniemożliwiają ci dokładne działanie. Z trudem się obracasz – więcej miejsca dostają więźniowie na Łubiance – i próbujesz ręcznie uruchomić system podtrzymywania życia. Bezskutecznie. Wskaźniki na monitorach są bezlitosne.

„Discovery” oddala się błyskawicznie, widzisz obracające się dookoła własnej osi cielsko „Józefa Stalina”; umierają resztki nadziei. Płakałbyś, gdybyś nie był pilotem. „Czy mam zdjąć hełm – zastanawiasz się. – Czy mam popełnić samobójstwo?” A jednak nie zdejmujesz hełmu, nie chcesz się wcześniej udusić. Nigdy nie byłeś wierzący, lecz sądzę, że modlisz się do Boga Kosmosu. Nie, nie możesz się poddać. Bohaterowie z Apollo 13 byli w gorszej sytuacji i wrócili żywi. Twoi przyjaciele z NASA powiedzieli ci o dramacie i historia męstwa bohaterów z Apolla dodaje wiary we własne siły. Poza tym wciąż masz do kogo wrócić na Ziemię, do mnie, do Carla i Neila, do naszego małego Wani.

Pamiętasz synka, jak się śmiał, gdy brałeś go na ręce w szpitalu?

Modliłam się dzisiaj rano za ciebie, za nas, za Annę i za wszystkich, którzy polegli. Padało, gdy szliśmy z synkiem ulicami i minęliśmy Patriarsze Prudy. Wchodząc do cerkwi Waniuszka zapytał, widząc popa odprawiającego nabożeństwo:

Mamusiu, czy tatuś jest teraz z Bogiem?

I nie wiedziałam, co odpowiedzieć, bo byłeś i nie byłeś zarazem. Odparłam, że nie, ale może Go tam widziałeś, skrytego pośród gwiazd tak, jak myśmy byli skryci w tłumie modlących się ludzi. Zapalono kadzidła, gryzący dym dostał się do już do płuc. A my żegnamy się i odprawiamy Trisagion pierwszy raz od bardzo dawna, nasze modły jak uderzenie gromu wzbijają się aż po dach, a słowa zakopane głęboko w pamięci, słowa, których uczyła mnie przed tak wielu laty babcia, po kryjomu przekazując dziedzictwo naszego narodu, powracają:

Panie, oczyść nas z grzechów naszych,

Władco, przebacz nieprawości nasze,

Święty, nawiedź nas i uzdrów niemoce nasze, dla imienia Twego.

Panie, zmiłuj się. Panie, zmiłuj się. Panie, zmiłuj się.

Lecz przecież jednocześnie boję się, że nasz Pan nie odpowie.

Że będzie milczał i że jesteś zdany tylko na siebie.

Przechodzisz do modułu B, tam jest więcej tlenu. Droga z modułu A do modułu B lądownika jest długa, jak droga na Golgotę. Płynąc w zero g masz wrażenie, jakbyś płynął w oceanie. Zamykasz stalowe, okrągłe drzwi i znajdujesz się w centrum sterowania awaryjnego, którego konsola kojarzy się z szachownicą; dziesiątki wielobarwnych przycisków otaczają ekrany kontrolne. Jeszcze przed kilkunastoma minutami mogłeś oglądać słabej jakości zdjęcia kosmosu robione „na żywo” przez kamery lądownika. Teraz, statek jest niemal całkowicie pozbawiony zasilania, martwa, cicha trumna.

– Jurij, tu Carl. Słyszysz mnie?

– Słyszę pana, doktorze – odpowiadasz. Podobnie jak głos doktora Sagana, twoje słowa są zniekształcone przez zakłócenia wywołane polem magnetycznym Marsa i niedawną eksplozją nuklearną. – Jak się mają moi amerykańscy towarzysze?

– Mamy się nieźle i głowimy się, jak cię z tego cholernego lądownika wydostać.

– Zróbcie coś, bo zapuszczam korzenie – mówisz. Później powiedzą, że do ostatniej chwili zachowywałeś poczucie humoru. I ten właśnie optymizm w obliczu śmierci zostanie przekuty w powiedzonko: „Śmiać się jak Gagarin”.

– Bez obaw, coś wymyślimy.

– Zrozumiałem. Nigdzie się na razie nie ruszam.

– Co z Anną? Leonowem?

– Jest w bardzo złym stanie, a Leonow nie żyje – odpowiadasz ze smutkiem.

– Przykro nam. – W głosie Sagana brzmi autentyczny żal.

Zaczynasz się zastanawiać, czy te wszystkie ofiary były konieczne. Po trupach do gwiazd, oto koszt postępu. Czy naprawdę warto było tak wiele ryzykować na Ziemi? W imię czego? Ideologii? Kreml trzymał palce na spustach i potrzebował sukcesu propagandowego, więc odkrycie stulecia spadło Breżniewowi z nieba. Niezależnie od wszystkiego, jeśli przeżyjesz w kosmosie, możesz nie mieć dokąd wrócić. Doktor Sagan odzywa się ponownie. W tej chwili siedzi w centrum dowodzenia „Discovery”, w ciasnym pomieszczeniu pełnym ekranów, halogenów i map, i robi dwie rzeczy. Krążąc wokół okrągłego stołu, rozmawia z pozostałymi członkami amerykańskiej załogi i pali papierosa.

– Jesteś tam? – pyta przez radio trzymane w dłoni. – Neil ma chyba pomysł, jak cię wydostać z lądownika.

Cisza.

Siadłszy za stołem, doktor Carl Sagan wyciąga z kieszeni koszuli notes i coś pospiesznie oblicza. Podchodzi do konsoli sterowniczej „Discovery” i wywołuje przez radio NASA. W tej chwili jego słów słuchają miliony telewidzów na całym świecie. W tym oczywiście ja. Nie opuściłam cię od chwili, kiedy znaleźliście się na orbicie, chociaż władze Związku Radzieckiego robią na Ziemi wszystko, aby zatuszować katastrofę z udziałem wielkiego Jurija Gagarina; skazali cię na śmierć.

Nikt po ciebie od nas nie leci.

Był w tym czasie u nas towarzysz pułkownik Andropow. Przyszedł do mieszkania i chwilę rozmawialiśmy w kuchni, pijąc herbatę. Widział, że na szafce kuchennej stoi radio, które odbiera częstotliwości z Wolnego Świata. Nadawało cały czas, zanim je wyłączyłam. Andropow pali cygaro i prosi, tak, O N prosi. I mówi cicho, nawet Wania ucichł i nie bawi się w pokoju.

Nie możemy pozwolić na to, żeby prawda wyszła na jaw.

Słucham? – Nie wierząc własnym uszom odstawiam filiżankę herbaty na blat. – Przecież cały świat...Boże...Aż tak? Aż tak chcecie ogłupić ludzi?

Ogłupić – uśmiecha się drwiąco Andropow. – to ludzi nie trzeba. I tak uwierzą we wszystko, co im powiemy. A pani, towarzyszko, nam w tym pomoże.

Podchodzę do okna i wyglądam na plac zabaw, gdzie Wania skręcił sobie kolano. Zapada zmierzch nad Moskwą, zapada zmierzch nad moim sercem. Nie, myślę przerażona, nie tak. Nie mogę. Nie w ten sposób. Nie mogę...

A potem Andropow składa mi propozycję, której nie mogę odmówić. W tym samym czasie cały świat słucha słów wypowiedzianych przez Sagana, słów, których ja nie słyszę, ponieważ zostałam postawiona przed najcięższym wyborem w życiu.

Doktor Sagan wypowiada słowa, które przejdą do historii:

Houston, tu „Discovery”. Mamy problem. Straciliśmy Gagarina. Powtarzam, straciliśmy Gagarina.

„Gagarin? Wspaniały człowiek. Co z tego, że komuch, że pracował dla Sowietów? Kiedy jesteś tam, w górze, tak blisko Pana Boga, polityczne podziały nagle przestają mieć znaczenie. Wszyscy razem pracują dla dobra ludzkości. Czy bałem się, kiedy zamilkł? O tak, cholernie się bałem. Musi pan wiedzieć, że do tej pory nie wiem, jak udało mu się przeżyć.”

Carl Sagan, „Wspomnienia o Gagarinie”

Dwudziesty drugi czerwca 1980

Godzina 22.12

Wszystko zaczęło się od tego, że dostałeś telefon od samego Pierwszego Sekretarza. Dopiero co się przeprowadziliśmy i nie zdążyliśmy nawet się zadomowić w naszym małym moskiewskim mieszkanku, gdy wieczorem zadzwonił Breżniew. Leżałeś na łóżku i chrapałeś. Wtuliłam się w ciebie i śniłam o przyszłościach, które miały nigdy nie nadejść: naszej wspólnej przyszłości. Kiedy zadzwonił telefon zbudziłam się natychmiast; odkąd aresztowali Milenkę niemal nie spałam z nerwów. Dopiero ostatnio, przy tobie, gdy wróciłeś z Gwiezdnego Miasteczka, mogłam zasnąć spokojnie. To dla ciebie zrezygnowałam ze swojej kariery, żebyś mógł realizować marzenia swoje i Ojczyzny. Mimo wszystko bałam się o ciebie, o nas, o Wanię, siedzącego w swoim w pokoju.

Czekał na tatę, aż wróci.

Nie mogłam odesłać go do łóżka. Sama się bałam o ciebie, mój kochany. Nie wiedziałam, kogo teraz aresztują i wsadzą do Łubianki. Podnosiłam telefony jakby były z samego piekła, bałam się ich jak ognia. A przecież nie powinno się nam nic stać, oficjalnie traktowano nas jak chlubę i dumę Związku Radzieckiego.

Usiadłeś na łóżku, jeszcze zaspany. Kilkukrotnie musiałam trącać cię łokciem, abyś się wreszcie obudził; zawsze tak spałeś, gdy byłeś w domu. Chyba wtedy naprawdę byłeś szczęśliwy, z nami, nie w pracy. Odebrałeś telefon, chwilę słuchałeś głosu w słuchawce i odłożyłeś ją na widełki. W ciasnym pokoju panowała ciemność, przez zaciągnięte zasłony nie przedostawało się światło Księżyca, jednak widziałam, jak twarz ci zbielała.

Zacisnąłeś pięści.

– Co się stało, najdroższy? – wyszeptałam przerażona i przytuliłam się do ciebie. Kropelki perlistego potu wystąpiły na czole, gdyż twoje milczenie potwierdzało najgorsze obawy.

– Dostałem wezwanie.

– Powiedzieli ci chociaż, o co chodzi?

Nie. Ale ojczyzna kazała...Przepraszam, muszę.

Wiem. Wiem, ukochany.

Bez słowa patrzyłam, jak się ubierasz. Robiłeś to powoli; przypominałeś człowieka właśnie skazanego na śmierć. Może i cię właśnie skazali? Może i komuś, kiedyś i gdzieś nadepnąłeś na odcisk? Już raz próbowali cię wykończyć, pamiętasz? Pamiętasz ten świat przed podbojem kosmosu, przed stacjami orbitalnymi, hotelami i Bramami Pohla? Pamiętasz świat sprzed kilkudziesięciu lat?

Czasami wyobrażam sobie rzeczywistość, która nie nadeszła. W tym nieistniejącym świecie być może zginąłeś w katastrofie lotniczej. Gdyby nie odebrano sygnału radiowego od Obcych, czy wciąż byś żył? Czy bylibyśmy małżeństwem? Może i to byłoby dla nas lepsze, bo dzisiaj nie pamiętasz niczego, zapomniałeś o dawnym świecie, który jest dla ciebie niczym widma, miraż na pustyni. Siedzisz na swoim wózeczku, gapiąc się w okno, na Księżyc. Czasami, w tych rzadkich momentach sprawności, uśmiechasz się kącikiem ust. Wtedy przywożę twój wózek pod okno i ustawiam tak, byś mógł je oglądać. Zastanawiam się, kochanie, nad czym wtedy dumasz. Siadam na ławeczce obok i pozwalam ci rozkoszować się tym widokiem, pejzażem czystego czarnego nieba, kilkoma drzewami, które wyrastają na placu i przesłaniają mury domu spokojnej starości.

Kiedy patrzysz na gwiazdy, ja spoglądam na pensjonariuszy. Na starych ludzi, których dzieci pozbywają się, jak niechcianych zabawek. I zastanawiam się, dlaczego nasz syn zrobił coś takiego? Czy też o tym myślisz? Czy patrząc na gwiazdy masz jeszcze nadzieję, że polecisz w kosmos? Nie sądzę. Przed eksplozją MIG-a żyłeś jak wariat. Zamiast korzystać ze splendoru, który otaczał cię po twym historycznym locie, wolałeś dalej ryzykować.

Zmieniło cię odkrycie Sygnału, Wiadomości. Uwierzyłeś na nowo w to, że człowiek może wszystko – na powrót zainteresowałeś się lotami w kosmos, astronautyką, pilotażem. I mną, przede wszystkim mną. Nie uganiałeś się za innymi kobietami. Człowiek, który ubrał się dwudziestego czerwca 1980 roku w schludnym, czystym mieszkaniu i w przedpokoju podszedł do wyjścia, wyglądał jak trup.

Otworzyłeś drzwi i spojrzałeś na mnie; twarz wciąż miała kolor kredy.

– Gdybym nie wrócił... – zacząłeś, lecz wyszłam z łóżka i podeszłam do ciebie, pocałowałam i zabroniłam cokolwiek mówić. Nie chciałam, żebyś miał czarne myśli przed tym, co cię czeka. Nadzieja, myślałam, nigdy nie umiera. Nie powstrzymywałam cię przed pójściem, wiedziałam, co należy czynić; ojczyzna kazała, człowiek słucha.

Wtedy jednak sądziłam, że widzę cię po raz ostatni. Przynajmniej na żywo. Kiedy wchodziłeś do gabinetu Breżniewa, ja zamartwiałam się o ciebie: stałam przy oknie naszej sypialni i wypalając jednego papierosa za drugim, patrzyłam na Moskwę, na cerkwie i mauzolea, na ulice i parki; i na Kreml, wielki, zimny i milczący. Na ten świat, na dom, którego się bałam. Wszedłszy do przestronnego, bogato urządzonego gabinetu Breżniewa zasalutowałeś i dopiero po chwili dostrzegłeś Annę Komarow, drobną blondynkę siedzącą naprzeciwko towarzysza sekretarza. Siadłeś obok, przedstawiłeś się.

Słysząc nazwisko gościa towarzysza Breżniewa pokręciłeś smutno głową.

– To był wielki człowiek.

– Słucham?

– Pani ojciec. Gdyby nie zginął w katastrofie „Sojuza” nigdy nie poleciałbym...

– Wszyscy pamiętamy stratę towarzysza Komarowa, był świetnym pilotem – wpadł w słowo Breżniew.

Zarówno Anna, jak i ty, podskoczyliście zaskoczeni. Mimo kłopotów ze zdrowiem Pierwszy Sekretarz wciąż nad wszystkim panował, czasem lubił słuchać swoich rozmówców i włączać do dyskusji, gdy nikt się nie spodziewał. Spojrzał na ciebie, na Annę i westchnął.

– Jak zapewne wam wiadomo, towarzyszu generale, prowadzimy w kosmicznym wyścigu. – Kiedy Breżniew uśmiecha się, jest to uśmiech wilka. Uśmiechając się, wylicza na palcach. – Pierwszy człowiek w kosmosie. Pierwszy człowiek na Księżycu. A teraz, wraz z towarzyszką Komarow, poleci pan na Marsa.

Nie potrafiłeś ukryć zdziwienia.

Mars!

Od lat nasza ojczyzna pracowała nad rozwojem statków kosmicznych dalekiego zasięgu, które mogłyby zawieźć człowieka na Marsa. Pojawiały się przeróżne pomysły, od poważnych prób przeprowadzanych przez OKB-1, przez ewolucję rakiet N-1, która wyniosła cię na Księżyc, aż do tak fantastycznych wynalazków, jak marsjański pociąg.

– Przecież próby spełzły na niczym – wyszeptałeś. – Zginął Bendarenko, Koroliew...

– To prawda – zgodził się Breżniew – ale teraz polecimy na Marsa. Wiemy, że Obcy zbliżają się do Ziemi. Chcemy, by porozmawiał pan z nimi. Żeby stał się ambasadorem Związku Radzieckiego. Raporty znajdzie pan, towarzyszu, na biurku.

„Kiedy jesteś tam, w kosmosie, nigdy nie możesz się poddawać. Gagarin czekał na pomoc i nie poddał się, walczył do końca o życie swoje i Anny i wrócił na Ziemię. Sądzę, że gdybyśmy z Ziemi wylecieli o kilka godzin za późno, albo mieli awarię w kosmosie, to zginęliby bez szans na uratowanie. A tak? Nie wiem, kto tam nad Gagarinem czuwał, ale ten facet miał niewiarygodne wręcz szczęście, niemal tak wielkie, albo jeszcze większe, niż astronauci z Apollo 13.”

Neil Armstrong, „W cieniu tragedii: Historia podboju Kosmosu”

Trzynasty grudnia 1981

Godzina 17.34

I tak zaczęła się twoja opowieść, historia wielkiego człowieka, który poświęcił życie dla chwały ludzkości, dla ojczyzny. Przebaczam ci, najdroższy – rozumiem, co musiałeś zrobić. Ojczyzna jest dla nas obojga najważniejsza. Zastanawiam się, czy spotkałeś Boga. Początkowo wszystko szło dobrze, chociaż wyruszyliście z Ziemi kilka tygodni przed oficjalną datą rozpoczęcia. Piętnastego maja 1981 roku, o godzinie 23.45, statek kosmiczny „Włodzimierz Lenin” opuścił Ziemię z trojgiem astronautów na pokładzie – Jurijem Gagarinem, Anną Komarow i Aleksiejem Leonowem. Pośpiech nie był wskazany, starałeś tłumaczyć to Annie i towarzyszom partyjnym, którzy naciskali na przyspieszenie prac.

Koniecznie chcieli dolecieć na Marsa, udowodnić światu, Obcym i sobie samemu, że są lepsi od tych cholernych kapitalistów. Nawet datę startu rakiety Partia zmieniła, by wyprzedzić Amerykanów, którzy dolecieli do was cztery dni później. Dzisiaj patrzę na to z innej perspektywy, ale wtedy – o tak, wtedy kibicowałam wam, jak cały naród. Wszyscy trzymaliśmy za was kciuki. Już wcześniej, wszyscy w Związku Radzieckim oszaleli na punkcie Obcych. Nikt nie widział jeszcze ich na żywo, nikt nie miał pojęcia, jak wyglądają ani jaka jest ich kultura, ale oficjalna propaganda już rozgłasza zwycięstwo komunizmu w Kosmosie. Dzisiaj, po latach, kiedy jako bezpieczna i wolna osoba mogę pisać i tworzyć to, co chcę, śmieję się. Pamiętam tytuły gazet. „Prawda” wielkimi literami tryumfowała – „Czerwony Kosmos”. Rozumowano tak: skoro istnieją Obcy, to musieli być komunistami. Być może znalazł się wreszcie dowód na to, że to nasza ideologia jest lepsza, ważniejsza od kapitalistycznej.

Odebrany przez amerykańską stację kosmiczną „SkyLab” i sputniki sygnał radiowy z Marsa sprawił, że Amerykanom odbiło na punkcie kosmitów. Chociaż kolejne próby lądowania człowieka na Księżycu spełzały na niczym, nie poddawali się. Kiedy ty przygotowywałeś się w „Gwiezdnym miasteczku” do lotu, CIA wykradła nam von Brauna i przewiozła wraz z dokumentami do Stanów. Wielka klęska radzieckiego wywiadu przez lata była ukrywana, ale nie da się zaprzeczyć, że sukces amerykańskiej misji kosmicznej to sukces von Brauna. Gdyby nie on, doktor Carl Sagan nie poleciałby na Marsa jako dowódca misji Apollo.

Tymczasem jest dziewiąty grudnia 1981 roku. Wychodzisz z kajuty „Włodzimierza Lenina” i idziesz wraz z Anną Komarow ciasnym korytarzem do lądownika, znajdującego się w rufowej części „Włodzimierza”. Jednopoziomowy statek przypomina trochę „Discovery” z kultowego filmu Kubricka. Pamiętasz ten film, mój kochany? Uwielbiałeś go oglądać na Ziemi. Kilka chwil później lecicie już w kosmosie. Mój Boże, co ja bym dała, żeby znów zobaczyć Ziemię, na żywo, z kosmosu! Oglądasz go przez okrągły iluminator. Znajdujesz się wraz z Anną się w module A, i czujesz zawroty głowy, patrząc na bezkresne piękno. To suma całego piękna we Wszechświecie. Początkowo nie czujecie eksplozji, zbliżając się do powierzchni Czerwonej Planety. Lądownik zaczyna drgać po kilku sekundach, gdy fala uderzeniowa dociera i rzuca nim na lewo i prawo; chwilę koziołkujecie. Anna jest przerażona, domyśla się powoli co się dzieje, ale ty skupiasz się na tym by sterować „Józefem Stalinem”.

Dryfujecie w kosmosie bez szans na przeżycie. Wiedziałam, że stało się coś złego, chociaż dzieliło nas tyle kilometrów. Przygotowywałam obiad Wani w kuchni, gdy pękło mi serce. Zmienił się zapach powietrza, przyprawy i mięso zapachniały strachem. Śmiercią. Z brzękiem upuściłam nóż na podłogę. Wania stanął w drzwiach i patrzył, jak siadam na stole i opieram ciężko ręce. Chłopiec ma już dziesięć lat, wie, że coś złego się stało.

Boi się o mamę, ja się boję o ciebie.

Trzęsę się i szlocham.

Mamusiu – spyta cicho. – Co się stało? Dlaczego płaczesz?

Nie wiem, nie potrafię odpowiedzieć na te pytanie. Jak powiedzieć, że coś złego się stało, lecz nie wiem, co? Wtedy po prostu to czułam, chwyciłam się za serce i poprosiłam synka, by usiadł na kolanach. Długo, bardzo długo, prawie przez całą wieczność trzymałam go w ramionach. Za oknem wychodzącym na podwórze gromadzą się czarne chmury, zbliża się śnieżyca. Czuję zapach śniegu, zimno, tak przeraźliwie zimno. Wieczorem klękam w naszej sypialni przed łóżkiem i biorę sznur modlitewny i chcę się modlić, pojednać z Bogiem, lecz nie potrafię. Lampka na nocnej szafce rzuca na beżowej ścianie rozedrgany cień kobiety w sile wieku.

Boję się, że On nie odpowie.

Wania stoi w korytarzu, a jego milczenie jest milczeniem Boga.

Specjalna komisja badawcza powie później, że za eksplozję i klęskę radzieckiej wyprawy na

Marsa odpowiadał Leonow, ale nie jest to prawda. Winny był wadliwy system napędowy, zaprojektowany przez Annę Komarow, matuszkę całego statku, a oparty na reaktorach nuklearnych. W jednym z trzech reaktorów nastąpił wyciek, który doprowadził do wybuchu. Eksplozja uszkodziła delikatny system sterowania lądownika. Zbiorniki ciekłego paliwa niezbędnego do powrotu i w miarę stabilnego lotu zostały niemal zniszczone. Ale limit cudów już się skończył; opadacie na Marsa. Mijają minuty. W jakiś niewiarygodny sposób udaje ci się oporne stery maszyny zmusić do posłuszeństwa i pędzicie w stronę Czerwonej Planety, a nie w otchłań kosmosu. Potem podziękujesz Annie, że zaprojektowała system podwójnego sterowania, znajdujący się w sekcji A i B. Tymczasem, Anna doznała szoku, cały czas siedzi skulona w kącie modułu i płacze; przez czarną przyłbicę hełmu nie widzisz łez, tylko słyszysz szloch. Nie masz jednak w tej chwili czasu na zajęcie się dziewczyną, musisz coś zrobić ze statkiem.

Ale jak uwolnić się z trumny, która leci w kosmosie? Cały czas próbujesz nadawać sygnały SOS za pomocą radia, nie tracisz zimnej krwi. Pamiętasz, co mówili ci na szkoleniu? Nigdy się nie poddawaj. Walcz do końca o życie, chwytaj je i zaciskaj pięść tak mocno, jak tylko możesz.

– Trzymaj się, jakoś wyjdziemy z tego – mówisz do Anny.

– Nie chcę umierać, Jurij – odpowiada Anna, sparaliżowana strachem, i znów wpada w szloch.

– Nie umrzemy, obiecuję.

Przez kolejne dni okrążasz Czerwoną Planetę. Kilka długich dni bez jedzenia, bez wody i snu; wyglądasz jak wrak, ale nie poddajesz się. Przez te dni próbowałam się dowiedzieć, co się dzieje z tobą w kosmosie, lecz Partia milczała, tak jak Bóg. Dawno temu, gdy dzwoniłam, nikt nie śmiał odmówić, lecz teraz, teraz – kiedy umierałam ze strachu – nikogo przy mnie nie było. Poszłam nawet do samego towarzysza Breżniewa, lecz także i on nic nie zrobił. Korytarze Kremla były puste, jak mauzoleum.

Potem dowiem się, od Neila, że do minimum zredukowałeś zużycie energii wyłączając między innymi aparaturę badawczą. Jedziecie na minimalnym zasilaniu, muszą działać silniki korekcyjne. Jesteś zmęczony, głodny i powoli tracisz nadzieję. I wtedy słyszysz w głośnikach radia, wśród trzasku i szumu, głos, który napawa cię radością.

Doktor Carl Sagan odzywa się przez radio i kiedy spoglądasz przez iluminator na kosmos, dostrzegasz amerykański statek, właśnie wylecieliście i wykonaliście kolejny pełny lot orbitalny, okrążyliście Marsa. Statek Sagana jest wielki, piękny, delikatny i cudowny; majestatyczny olbrzym płynie powoli przez ocean kosmosu.

– Wy, tam, w lądowniku. Czy mnie słyszycie, over? Mówi doktor Carl Sagan, dowódca misji Apollo i „Discovery”.

– Mówi dowódca radzieckiej wyprawy kosmicznej, generał Jurij Gagarin – odpowiadasz. – Jakbyście nie zauważyli, to jesteśmy uwięzieni. Przydałaby się mała pomoc.

– W porządku, coś wymyślimy. Jaka jest sytuacja?

– Uszkodzony system sterowania lądownika, statek-matka zniszczony. Sądzę, że w wyniku eksplozji nuklearnego reaktora. Jedna osoba, Aleksiej Leonow, nie żyje. Druga, Anna Komarow, stan krytyczny.

– Stan lądownika?

– Uszkodzone przewody paliwowe, silniki i zbiorniki tlenu.

Pomożemy wam – oświadcza z determinacją doktor Sagan.

„Nigdy nie sądziłem, że spotkam się z Gagarinem, że cała sprawa zakończy się pomyślnie. A jednak ten odważny sukinsyn potrafił użyć ledwo działających silników lądownika, by skierować się w naszą stronę. Dokonawszy kolejnego lotu dookoła Czerwonej Planety, fantastycznie mocny Gagarin ostatnim wysiłkiem uruchomił silniki i na resztkach paliwa leciał w naszą stronę.”

Carl Sagan, „Wspomnienia o Gagarinie”

Trzynasty grudnia 1981

Godzina 20.43

Pierwotny plan Sagana zakłada, że do ratowania ciebie i Anny zostanie użyta asysta grawitacyjna. Podobnie jak sondy Mariner i Viking wykorzystalibyście pole grawitacyjne planety do rozpędzenia się i wystrzelenia w kosmos; po krótkim namyśle cały plan bierze w łeb, gdyż czas zdecydowanie wam nie sprzyja; bez wody, jedzenia i energii nie macie szans na taki wysiłek, nie z Anną, która przez ostatnie czterdzieści osiem godzin leży skulona w kącie modułu B lądownika, jak małe, przestraszone zwierzątko. Sytuacja przerosła tę biedną dziewczynę, która nie dała sobie rady. Wszystkie szkolenia, jakie przeszła, wiedza, jaką nabyła, nagle stały się bezużyteczne w obliczu ludzkiej psychiki; i kiedy chcesz o wszystkim powiedzieć Saganowi, z drugiej strony radio pada i zostajecie odcięci.

– Anno – odzywasz się do swojej towarzyszki. – Anno Iwanowno, musisz się wziąć w garść. Nie jestem matematykiem, musisz mi pomóc. Powiedz, w jakim momencie i z jaką prędkością powinienem lecieć, aby po opuszczeniu marsjańskiej orbity dotrzeć do Amerykanów?

– Nie wiem, nie wiem, nie wiem...Chcę do domu. – Anna jest przerażona. Drży cała ze strachu.

– Nie możesz się bać – mówisz stanowczo i potrząsasz dziewczyną, a potem ściszasz głos i spokojnie tłumaczysz. – Nie jestem matematykiem, ty tak. Musisz mi pomóc, jeśli chcemy wyjść stąd żywi. Możemy to zrobić, mam pomysł, jak się stąd wydostać, ale nie zrobię tego sam.

– Ale ja nie wiem, nie wiem...Nic nie potrafię...Aleksiej Archipowicz zginął przeze mnie. – Znów szloch.

– Anno, posłuchaj. Możesz zrobić wszystko. Zaprojektowałaś najwspanialszy statek w dziejach radzieckiej kosmonautyki, dotarliśmy aż do Marsa jako pierwsi ludzie. Aleksiej wiedział, czym ryzykuje. Wypadki się zdarzają, ale nie możemy się poddawać, nigdy nie poddawaj się w kosmosie! Zapytam jeszcze raz. Z jaką prędkością i w którym momencie powinienem opuścić marsjańską orbitę, żebyśmy mogli dotrzeć do „Discovery”?

Kilkadziesiąt minut później już wiesz. Jest 20.43, do pokonania kolejnego obrotu dookoła Marsa zostaje ci niecała godzina. Kiedy tylko wychylasz się zza planety, włączasz pełną moc silników korekcyjnych lądownika; jeśli ci się nie uda, paliwa zabraknie ci nawet na drobne korekty kursu. Zostaniesz elementem martwej natury, sztucznym satelitą Czerwonej Planety.

Niebieski płomień z dysz lądownika lśni w kosmosie; pędzisz coraz szybciej i szybciej, zdołałeś się pokonać studnię grawitacyjną Czerwonej Planety i rozpędzasz się coraz bardziej w stronę „Discovery”. Jeśli Anna się pomyliła, a ty wybrałeś zły moment na włączenie silników, miniesz statek Sagana i polecisz zbyt daleko w przestrzeń, by mogli ci pomóc; możesz też lecieć na czołowe zderzenie, którego nie przeżyjesz ani ty, ani astronauci „Discovery”. Jednak jeśli dobrze obliczała zapasy paliwa, to lot powinien trwać dokładnie tyle, że prędkość spadnie niemal do zera w momencie przelatywania obok „Discovery”. Dryfując w kosmosie powinieneś zbliżyć się na tyle blisko, żeby Amerykanie was odebrali. Aby podnieść się na duchu śpiewasz na cały głos Szostakiewicza.

– Ojczyzna słyszy, ojczyzna wie, gdzie w obłokach lata jej syn!

Wtedy wychodzisz ze strefy ciszy.

– Co ty wyprawiasz?! – krzyczy Sagan.

– Doktorze? Cieszę się, że pana słyszę. Lepiej mnie przechwyćcie w jakiś sposób, bez odbioru.

Błyskawicznie opracowany plan zakłada rezygnację z lądowania na Marsie przez Amerykanów; nie starczy im paliwa na lot na Marsa, tam i z powrotem, i wykorzystanie własnego lądownika do ewakuacji twojej i Anny. Sagan pospiesznie oblicza, ile czasu zostało do spotkania i wiedząc, że niewiele, zmusza załogę do działania. Amerykanie uwijają się, jak w ukropie, przygotowując własny lądownik i wkrótce „Orzeł II” opuszcza pokład „Discovery”, mknąc na spotkanie z „Józefem Stalinem”.

I nagle słyszysz, jak w drzwi lądownika ktoś uderza pięścią. Udało się im. Tym przeklętym Amerykanom się udało. Osiągnąłeś tak niewielką prędkość i jesteś tak blisko „Discovery”, że chwytasz Annę za rękę i zmuszasz, by razem z tobą płynęła w zero g w stronę wyjścia. Wyszedłszy na zewnątrz „Józefa Stalina”, jeszcze nigdy nie cieszyłeś się na widok przestrzeni zimniejszej niż noce na Plutonie. Machasz ręką w stronę unoszącego się niedaleko lądownika „Orzeł II”. Kosmiczny spacer kończy się, gdy wraz z Anną wchodzicie, to znaczy kiedy wnosisz ją na plecach, na pokład „Orła” a Armstrong leci w stronę „Discovery”.

Wiesz? Czasami Neil Armstrong, Anna Komarow i Carl Sagan przychodzą nas odwiedzać. Nawet skomentowali film dla ciebie, ku twojej czci. Jestem pewna, że ich poznajesz. A co z Obcymi, zapytasz? No cóż, nie wiadomo. Wysłali jeszcze kilka innych wiadomości zawierających odkrycia z zakresu fizyki i matematyki, my odesłaliśmy im swoje. Być może, za kilka miesięcy, znów ktoś poleci na Marsa. Wciąż trwają poszukiwania odpowiedzi na pytania: kim jesteśmy, skąd przybyli? Czego chcą? Dlaczego ich statki unoszą się na orbicie okołomarsjańskiej? A może po prostu chcieli pokazać nam się powiedzieć: JESTEŚMY. Nie musicie szukać dalej, nie jesteśmy sami w Kosmosie. Tylko tyle i aż tyle. Ale na te pytania odpowie ktoś inny, nie ty, ani nie ja.

Będę mu kibicować.

A teraz? Teraz żyjemy w domu starców. Jest chłodna, sierpniowa noc i przez okno niewielkiego pokoju, skromnie umeblowanego i pomalowanego na zielono, wlatuje powietrze zwiastujące nadejście letniej burzy; wdycham ten zapach i pcham twój wózek do okna. Podchodzę do leżącej na stoliku kamery, jeszcze raz nagrywam, jak patrzysz na niebo i spadającą gwiazdę.

A potem wyłączam kamerę.

Ratując Gagarina: Dokument

Wystąpili: Jurij Gagarin, Neil Armstrong, Carl Sagan, Anna Komarow, Aleksiej Leonow

Reżyseria i scenariusz: Walentina Władimirowna Tierieszkowa.

Muzyka: Edward Artemiew

Ku pamięci Jurija Gagarina.

Koniec

PDF

Ratując Gagarina by Jan Żerański is licensed under a Creative Commons Uznanie autorstwa-Użycie niekomercyjne-Bez utworów zależnych 3.0 Unported License.