Od pewnego czasu Andrzej Pilipiuk na łamach swoich felietonów nawołuje rodzimych twórców do walki o czytelnika. „Udało się z rąk zagranicznych pisarzy odbić fantasy, teraz czas na kolejne sukcesy”, pisze. Jednym z niezdobytych po dziś dzień szańców pozostaje dział literatury dziecięcej. Twórczość Wandy Chotomskiej, Jana Brzechwy czy „Klechdy sezamowe” nie wytrzymują konkurencji z przygodami Harry’ego Pottera i Shreka. Czy wszystko już stracone? Nie, jest jeszcze nadzieja – „Pufcio” Tomasza Bochińskiego.

Niespełna stupięćdziesięciostronnicowa książeczka urzeka już samym wyglądem. Specyficzny format, twarda okładka wizerunkiem rozkosznego potworka przyciąga wzrok, równocześnie wywołując chęć nabycia. Równie dobrze „Pufcio” prezentuje się wewnątrz. Jasny papier, duża wyraźna czcionka, a do tego mnóstwo ilustracji, które aż się proszą o pokolorowanie. No i pazurki, czyli rozdziały dostosowane długością do możliwości młodych czytelników. Pod względem edytorskim wydawca odniósł zatem sukces, ale co istotniejsze – część literacka nie zawodzi.

Na książeczkę Bochińskiego składają się opisy dwóch przygód małego potwora Pufcia. Dla urozmaicenia akcja każdej z nich umieszczona została w innym miejscu; w pierwszym wypadku jest to nasz własny świat, w drugim – bajkowa Kraina Potworów. Obie łączy wartka akcja, sympatyczni bohaterzy na czele z Dziewczynką i Kiziakiem oraz mnóstwo dobrej zabawy. Każda strona skrzy się dowcipem słownym lub sytuacyjnym, a celnie punktowane absurdy naszej codzienności wywołują wybuchy niekontrolowanego śmiechu zarówno u dzieci, jak i dorosłych. Oczywiście tkwi w tym haczyk – część żartów może okazać się dla naszych pociech niezrozumiała, a w takim wypadku niezbędna będzie pomoc rodzica. Z drugiej strony czyni to z książeczki produkt wielokrotnego użytku, do którego młody czytelnik będzie chętnie wracał, aby za każdym razem odkryć w niej coś nowego.

Spodobało mi się także podejście autora do czytelnika. „Pufcio”, chociaż skierowany do dzieci, nie jest dziecinny ani infantylny. Wręcz przeciwnie – Bochiński traktuje czytelnika maksymalnie poważnie, a pomiędzy kolejnym gagami stara się „przemycić” poważniejsze treści. Za sprawą przygód naszych bohaterów poznajemy prawdziwe znaczenie słowa: odwaga, przyjaźń czy poświęcenie. Nie zabrakło także miejsca na delikatne wtręty dotyczące ochrony środowiska oraz tolerancji, ale na szczęście zostały podane w daleki od dydaktyzmu sposób, który absolutnie nie psuje przyjemności płynącej z czytania.

Jeśli już miałbym się do czegoś „przyczepić”, to tylko do małej zadyszki, której Bochiński nabawił się w drugiej części utworu. Perypetie w Krainie Potworów zaczynają się z wielkim hukiem, aby chwilę później gwałtownie wyhamować. Brakuje tu też ciut humoru, klimat robi się bardziej ponury, a i tempo przygód spada. Czyżby autor doszedł do wniosku, że filmy ze Shrekiem wyczerpały pulę pomysłów na twórcze rozwinięcie baśniowych motywów i nie ma sensu się ścigać? Szkoda.

Dzieło Bochińskiego to uniwersalna lektura dla czytelników w każdym wieku. Książeczka, która głównie bawi, ale także troszkę uczy i wychowuje. Dzieci odnajdą w postaciach Pufcia i Dziewczynki samych siebie, rodzice – pretekst do pośmiania się z otaczającej nas rzeczywistości.