Ponad siedemdziesiąt lat temu Fritz Leiber stworzył Fafryda i Szarego Kocura – dwóch bohaterów różniących się fizjonomią i umiejętnościami, ale cechującymi się podobnie lekkim podejściem do prawa, awanturniczą żyłką oraz skłonnościami do nieco wisielczego humoru. Postaci te zostały jednymi z najbardziej nośnych archetypów w fantastyce: na wykreowanych przez Leibera postaciach wzorowali się liczni pisarze tworzący łotrzykowską fantasy. Do ich jakże licznego grona dołączył następny: Michael J. Sullivan. Stworzeni przez niego Royce i Hadrian z powieści „Królewska krew” i „Wieża elfów” idealnie pasują do wzorca.

Dwie powieści Sullivana wydane w jednym tomie w serii Nowej Fantastyki otwierają cykl „Odkrycia Riyrii”. Z pozoru jest to dosyć klasyczne fantasy... a nawet miejscami bardziej typowe od klasyki. Pseudośredniowieczne realia, questowa fabuła, typowe ujęcie ras (krasnoludy są mistrzami kamienia, elfy specjalizują się w magii, a ludzie jak zwykle są wojowniczy i rządni władzy, zdolni do wszystkiego, by osiągnąć swój cel). Jednakże, im dalej czytelnik zagłębia się w lekturę, okazuje się, iż nie wszystko jest takie, jakie się wydaje na pierwszy rzut oka. W sztampowym obrazie pojawiają się rysy i pęknięcia, a czytelnik dochodzi do wniosku, że autor dosyć lekko podchodzi do tematu i nie waha się dokonać wolty, gdy tylko zachodzi taka konieczność. Jednocześnie robione jest to w sposób naturalny, niepowodujący sprzeczności: odejścia od kanonicznego ujęcia tematu zdają się być naturalną konsekwencją wydarzeń.

Z pewnością wpływ na taki odbiór treści mają postaci: dosyć barwne i wyraziste, a zarazem nieszczególnie rozbudowane. Mimo że tak jak zostało to zaznaczone we wstępie – wzorowane na wiekowych już archetypach, Sullivan potrafi z nich jeszcze coś wycisnąć, mieszając i lekko modyfikując. Dotyczy to nie tylko Royce’a i Hadriana, ale także (a może przede wszystkim, bo akurat ta dwójka najściślej trzyma się wzorca) kilku innych, drugoplanowych bohaterów. Znane archetypy przedstawione są jakby przez odbicie w odrobinę krzywym zwierciadle, dzięki czemu w ich charakterystyce da się wyczuć powiew świeżości.

Nie bez znaczenia w odbiorze obu powieści jest też zawarty w nich humor. Nie ma go za wiele, ale od czasu do czasu któryś z bohaterów błyśnie ciętą ripostą lub w zabawny sposób skomentuje zaistniałą sytuację. W połączeniu z dosyć dynamiczną fabułą tworzy to wciągającą i dostarczającą niezłej rozrywki całość. Jednocześnie nie należy się oszukiwać: powieści Sullivana nie są wielką literaturą. Chociaż napisane sprawnie, mają pewne niedociągnięcia fabularne, a schematy – zanim zostaną zmodyfikowane przez autora – potrafią solidnie zirytować czytelnika. Chociaż w Nowej Fantastyce 12/2011 pojawiły się porady pisarskie Sullivana dotyczące prowadzenia fabuły i planowania powieści, to teoria nie zawsze idzie w parze z praktyką. Co prawda nie można autorowi niczego specjalnego zarzucić, bo wykonuje całkiem solidną rzemieślniczą robotę... no właśnie, tylko rzemieślniczą. Jego proza jest poprawna, ale – poza nielicznymi momentami – brakuje w niej błysku.

Sullivan stworzył więc klasyczną łotrzykowską fantasy, odkurzył stare schematy i dostosował je do wymogów współczesnej fantasy przygodowej. Hadrian i Royce to Fafryd i Szary Kocur po liftingu (wszak mają już dobrych kilka krzyżyków na karku), a i przygody wcale nie odbiegają dalece od tego, co Leiberowa dwójka wyczyniała w Lankmarze. Paradoksalnie więc, mimo modyfikacji schematów, prozie Sullivana znacznie bliżej do klasycznego ujęcia fantasy łotrzykowskiej, niż nowych trendów wyznaczanych chociażby przez „Niecnych Dżentelmenów”.