Licia Troisi to młoda włoska pisarka, stosunkowo już znana z licznych książek¹⁾ osadzonych w Świecie Wynurzonym, który polski czytelnik mógł poznać za sprawą „Sekty Zabójców”, pierwszego tomu trylogii „Wojny Świata Wynurzonego”. Lektura kolejnych części utwierdziła mnie w przekonaniu, że autorka się rozwija. Dziś, gdy na naszym rynku wydane zostały już wszystkie powieści należące do wspomnianego świata, nic nie stoi na przeszkodzie, by samemu się o tym przekonać, sięgając zarówno do historii opisujących wcześniejsze, jak i późniejsze losy bohaterów „Wojen Świata Wynurzonego”.

„Nowe królestwo” opowiada o ostatecznym poświęceniu, do jakiego zmuszeni zostają bohaterowie trylogii, by przeciwstawić się dramatycznym wydarzeniom znanym z poprzednich tomów. Dohor, despotyczny władca Krainy Ognia, oraz Yeshol, będący Najwyższym Strażnikiem Gildii Zabójców, sekty oddającej cześć zapomnianemu bogowi śmierci odnoszą kolejne, znaczące sukcesy w realizacji swoich planów zapanowania nad Światem Wynurzonym. Struktura powieści dzieli ją na trzy większe historie, które w kulminacyjnym momencie łączą się w całość. Śledzimy podróż Lonerina i Sennara, poszukujących sposobu na pokonanie kultu zabójców, Ida i Sana, uciekających przed zagrożeniem, jakie młody chłopak może przynieść całemu światu, oraz Dubhe i Theany, działających ramię w ramię dla ocalenia siebie i innych. Fabuła wciąga i zabiera nas w podróż po całym kontynencie, od książki trudno się oderwać.

Zakończenie trylogii bardzo zręcznie przeplata wątki poszczególnych postaci, łącząc je w interesujący i wyczekiwany sposób, jednocześnie zachowując odpowiednie tempo – historia nie kończy się w pośpiechu, lecz dynamicznie dojrzewa, poświęcając każdej sprawie, osobistym ambicjom i obawom bohaterów odpowiednio wiele miejsca. Niezwykły rytm powieści przejawia się również w otwartości na kolejną trylogię, jaką są „Legendy Świata Wynurzonego”. Zamiast zawieszenia akcji znanego z filmów Troisi naturalnie pozostawiła otwarte furtki tak dla postaci, jak i całego uniwersum. Dzięki temu czytelnicy, którzy nie sięgną po kolejne jej książki, nie pozostaną z uczuciem nadmiernego niedosytu i niepewności finału opowieści.

Tym, co od samego początku decydowało o sukcesie kolejnych tomów trylogii, byli jej bohaterowie, z głębokim przedstawieniem ich osobowości, motywów i obaw. Sam świat i autorskie elementy wykreowanej rzeczywistości z każdą częścią nabierały rozmachu, ale nigdy nie wyszły poza ramy dość klasycznego fantasy. Natomiast rozwój bohaterów, coraz poważniejsze rozterki, będące ich udziałem i dramatyczne wybory, przed jakimi stawali, były prawdziwym tematem przewodnim powieści i osiągnęły poziom rzadko w fantasy spotykany. Momentami dialogi i rozmyślania bohaterów wydawały mi się przesadzone, ckliwe, lecz nie potrafię do końca zgodzić się z własnymi odczuciami, gdyż były to słowa i myśli zupełnie prawdopodobne i odpowiednie dla kogoś, będącego na miejscu ich autorów. Zresztą niezależnie od wszystkiego problemy bohaterów potrafią wzruszyć, a to dowód nie tylko na stworzenie wiarygodnych psychologicznie postaci, ale też świetnej narracji, która potrafi zbudować napięcie.

„Nowe królestwo” pod wieloma względami jest podobne do poprzednich tomów, dlatego zainteresowanych odsyłam do lektury ich recenzji²⁾. W niniejszym tekście chciałem zawrzeć jedynie to, co przykuło moją uwagę w trakcie lektury zakończenia trylogii – książki co najmniej równie dobrej jak poprzednie, doskonale prowadzącej akcję do dojrzałego zakończenia, pozbawionego przesadnej troski o bohaterów. Troisi nie dążyła do happy endu na siłę, co również jest zaletą powieści. Przedstawiona historia wciąga czytelnika od pierwszych rozdziałów i już nie puszcza, dostarcza wielu emocji i pozostawia dobrze rozumiany niedosyt kolejnych przygód. Z czystym sumieniem polecam całą trylogię każdemu, jako solidną porcję dość klasycznej fantasy, której karty zaludniają nietuzinkowi bohaterowie z krwi i kości.

---

¹⁾ Autorka napisała trzy trylogie, których akcja rozgrywa się w Świecie Wynurzonym. W kolejności powstania są to: „Kroniki Świata Wynurzonego”, „Wojny Świata Wynurzonego” i „Legendy Świata Wynurzonego”.

²⁾ Recenzja „Sekty Zabójców” oraz „Dwóch wojowniczek”.