Pamiętacie film „Kult”? Taki quasi horror z lat siedemdziesiątych, w którym przedstawiciel prawa przybywa na odludną wyspę w celu wyjaśnienia losów zaginięcia małej dziewczynki, a na miejscu zastaje neo-pogańskie społeczeństwo. Film dorobił się sporego grona wielbicieli, statusu, „nomem omen”, dzieła kultowego i beznadziejnego remake’a z Nicholasem Cage’em w roli głównej. No i jest jeszcze „Sukkub” Edwarda Lee.

Co łączy oba dzieła? Początkowo wydaje się, że niewiele. Główna bohaterką książki jest młoda prawniczka Ann Slavik, która dopiero co otrzymała wymarzone stanowisko wspólnika w znanej kancelarii adwokackiej. Teraz wraz z życiowym partnerem i nastoletnią córką planuje podróż do Paryża. Jednak los ma wobec niej inne plany – wezwana do umierającego ojca musi wraz z najbliższymi pojechać do rodzinnego miasteczka Lockwood. W międzyczasie śledzimy ucieczkę dwóch pacjentów szpitala psychiatrycznego oraz śledztwo policji w sprawie makabrycznych zbrodni.

Podobnie jak w filmie, wraz z rozwojem fabuły okazuje się, że przyjazd Slavik został ukartowany, a mieszkańcy Lockwood mają liczne tajemnice. Ponownie kluczową rolę odgrywają stare pogańskie obrzędy, rytualne zabójstwa, a i sam finał ma zbliżoną konstrukcję. O ile jednak „Kult” był dziełem stosunkowo mało brutalnym, to Edward Lee zafundował nam istną jazdę bez trzymanki.

Niby okładkowy blurb pisze o solidnej dawce strachu zawartej w książce, ale w trakcie lektury towarzyszy nam raczej uczucie narastającego obrzydzenia. Wystarczy tylko, że w polu widzenia pojawi się niejaki Duke, a możemy być pewni skurczów żołądka. Czegóż w tej książce nie ma: wymuszone praktyki homoseksualne, gwałty, elementy nekrofilii, łamanie kości, odcinanie kończyn. A wszystko to podane z dbałością o każdy szczegół. Jeśli przed lekturą „Sukkuba” miano „pierwszego anatomisty i ginekologa horroru” zajmował u mnie Graham Masterton, to teraz palmę pierwszeństwa przejął Edward Lee. A to chyba o czymś świadczy. Oczywiście czytając horrory należy być gotowym na tego typu atrakcje, a i wydawca lojalnie ostrzega, iż mamy do czynienia z utworem skierowanym do dorosłych czytelników, ale przewidywania czy ostrzeżenia to jedno, a kontakt z samą zawartością to drugie. Gdyby jeszcze ta makabra czemuś służyła.

Wydaje się, że głównym mankamentem „Sukkuba” jest słabo poprowadzona fabuła, a liczne opisy seksu czy zabójstw mają na celu odwrócenie uwagi czytelnika od jej mielizn. Jest to szczególnie widoczne w drugiej części książki, już po przyjeździe bohaterów do Lockwood. O ile do tej pory Lee starał się nadać postaciom rysu psychologicznego (zapracowana matka, zbuntowana córka), a poszczególne wątki ciekawie się rozwijały, to teraz akcja tonie w powodzi opisów wydzielin ludzkiego ciała. Rola większości bohaterów zostaje zredukowana do minimum, a jeśli już się pojawiają na scenie, to jedynie po to, żeby kopulować albo stracić życie.

Nie satysfakcjonuje także sama otoczka mitologiczna. Zamiast pozwolić na stopniowe odkrywanie kart o pogańskim kulcie, autor już na początku książki większość informacji podaje „kawa na ławę”, a później jedynie uzupełnia kolejnym wykładem. Wprawdzie podobny zabieg często stosuje także Graham Masterton, niemniej w jego wykonaniu wypada to dużo lepiej. Różnica wynika głównie z tego, że u Anglika bohaterzy są zazwyczaj zaangażowani w całą historię, szukają wyjaśnienia dla tego, co niezwykłe, a u Lee prawdę poznają osoby stojące niejako z boku: historycy i psychiatra. W tym samym czasie najbardziej zainteresowani żyją w błogiej nieświadomości, twierdząc, iż wszystkie wydarzenia wokół nich to, dosłownie, tylko zły sen.

Czy zatem „Sukkub” ma jakieś zalety? Na pewno czyta się go bardzo szybko, a za sprawą kilku scen na długo pozostaje w pamięci. Inna sprawa, czy część czytelników nie chciałaby ich jak najszybciej zapomnieć. Książka Lee dobrze wkomponowuje się w nisze, którą do tej pory zajmował, wspomniany już wielokrotnie, Masterton. Nie ma co ukrywać – angielski pisarz pisze coraz mniej, a jego najnowsze utwory pozostawiają sporo niedosytu. Może zatem czas na nowego guru krwawej odmiany horroru? Tylko czy Lee będzie potrafił przekonać do siebie polskich czytelników? Czas pokaże.