Wojna w Terre d’Ange została zażegnana, a Ysandra de la Courcel poślubiła cruarchę Alby i szczęśliwie panuje nad swym królestwem. Jednak Fedra wie, że najgorszy wróg królowej, nieuchwytna Melisanda Szachrizaj, nie ustanie, dopóki nie zasiądzie na tronie. Dziewczyna podnosi więc rękawicę rzuconą przez zdrajczynię i postanawia walczyć z nią w jedyny znany sobie sposób – rozwiązując języki swymi ponadprzeciętnymi wdziękami. „Wybranka Kusziela” to kontynuacja pełnej spisków i tajemnic opowieści o zakazanym romansie kurtyzany i kasjelity oraz wielu, wielu innych romansach.

Jacqueline Carey w „Strzale Kusziela” zaprezentowała czytelnikom rozbudowany świat i obszerną galerię postaci. W drugim tomie swojej trylogii nie waha się jednak dodawać nowych elementów do stworzonego przez siebie uniwersum, ani przedstawiać kolejnych bohaterów. Przy tym autorka przytomnie objaśnia, kto jest kim i przypomina o ważnych wydarzeniach z poprzedniej części przygód Fedry. Dzięki temu w powieści nieco łatwiej się połapać niż w najnowszych odcinkach „Mody na sukces”, mimo zbliżonej zawiłości relacji między postaciami.

Tak jak w „Strzale Kusziela” jednym z najważniejszych wątków na początku powieści jest zbieranie prze Fedrę informacji podczas kontaktów z licznymi klientami. Główna bohaterka podobnie jak James Bond może się pochwalić zarówno umiejętnością szpiegowania, jak i podbojami łóżkowymi. Różnica między nimi polega jedynie na tym, że słynnemu agentowi płacą za to pierwsze, a Fedrze za to drugie. Niemniej jednak w tej części historii najłatwiej odczuć pewną wtórność względem poprzedniego tomu. Na szczęście akcja posuwa się naprzód, zanim śledzenie rozwijającej się kariery wziętej kurtyzany zacznie nużyć.

Drugim istotnym elementem w fabule „Wybranki Kusziela” jest zagadka tajemniczego zniknięcia Melisandy dzień przed egzekucją. Poszukiwanie przebiegłej arystokratki i próba zdemaskowania jej pomocników napędza wszystkie działania Fedry i jej przyjaciół. Przebieg tego prywatnego śledztwa może być dość interesujący, o ile czytelnika nie zrażą wątłe przesłanki, jakimi kierują się bohaterowie w swych poszukiwaniach, ani nie straci cierpliwości przy dość wolno choć zdecydowanie rozwijającej się akcji.

Słabo za to wypada romans między głównymi bohaterami. Joscelin stroi fochy na Fedrę odkąd tylko oświadczyła mu, że wraca do zawodu. Później cały czas okazuje ukochanej obojętność na zmianę z zazdrością. Unika jak może szczerej rozmowy, która mogłaby rozwiązać większość problemów pechowej pary, zasłaniając się swoimi przysięgami. Przysięgi te i tak nieustannie łamie, kierując się własnym kaprysem. Fedra natomiast, zamiast nim potrząsnąć, wspaniałomyślnie pozwala mu się dąsać, przez co prawie każdą krótką wymianę zdań oboje kończą obrażeni i nie odzywają się do siebie. W ten sposób autorka próbuje zrobić męczenników z dwojga zakochanych, tworząc wokół nich pozory zakazanego romansu, chociaż środowisko, w którym żyją, dalekie jest od zakazywania czegokolwiek w kwestii miłości. Całe szczęście, że wątek ten nie jest zbyt mocno wyeksponowany wśród innych zawiłych relacji między postaciami.

„Wybranka Kusziela” stanowi bezpośrednią kontynuację „Strzały Kusziela”, co oznacza, że większość zalet i wad poprzedniczki została przeniesiona na tom drugi. Powieść zachowała swój specyficzny klimat, precyzyjnie skonstruowany wciąż powiększający się świat przedstawiony i mnogość różnorodnych postaci. W dalszym ciągu też Carey wymaga cierpliwości podczas lektury. Przełomowe momenty w fabule następują po sobie w sporych odstępach, a pomiędzy nimi pióro autorki oprowadza czytelnika po rozlicznych ciekawych miejscach, zapoznając go z rozmaitymi zwyczajami panującymi w jej uniwersum. Nie wszyscy jednak są na tyle wytrwali, by przebijać się przez setki stron dla kilku zwrotów akcji. Ten, kto nudził się przy czytaniu „Strzały Kusziela” i zwyczajnie nie poczuł niepowtarzalnej atmosfery Terre d’Ange, nie dostrzeże tu żadnych większych urozmaiceń. Pozostałych zapewniam, że „Wybranka Kusziela” trzyma poziom i nie rozczaruje fanów poprzednich przygód Fedry.