Dla pogodzonej z losem starej panny na balu większą atrakcję stanowią przekąski niż tańce czy rozmowy z kawalerami. Kiedy jednak nie można liczyć na przyzwoity posiłek, nie pozostaje nic innego, jak zaszyć się w bibliotece, co gwarantuje przynajmniej trochę spokoju. Chyba że na horyzoncie pojawi się jakiś niewychowany wampir, który na brak przekąsek nie ma zamiaru się skarżyć. Każda inna dama w takiej sytuacji zemdlałaby najpewniej lub zaczęła wzywać pomocy, ale nie panna Alexia Tarabotti, która delikwentowi dobre maniery postanowiła wbić do głowy parasolką. Dla wampira przygoda kończy się w tym miejscu, dla Alexii – niestety dopiero zaczynają się kłopoty.

„Bezduszna” autorstwa Gail Carriger to paranormal romance osadzony w lekko zmodyfikowanej epoce wiktoriańskiej, w której wampiry i wilkołaki ujawniły się przed ludźmi, a ich widok na ulicy czy na salonach nikogo nie dziwi. W tym świecie żyje Alexia Tarabotti, tytułowa bezduszna, której sam dotyk potrafi odebrać nadprzyrodzonym ich niezwykłe zdolności. Fakt, że urodziła się bez duszy, choć znany wszystkim nadprzyrodzonym, z którymi miała styczność skrzętnie ukrywa przed matką-despotką i trzpiotowatymi siostrzyczkami. Utrzymywanie pozorów normalności staje się jednak trudniejsze, kiedy przez niefortunny wypadek na balu wplątuje się w dochodzenie Biura Ultranaturalnych Rzeczy (BUR) dotyczące niekontrolowanych pojawień się i zaginięć wampirów. Bohaterka – choć zaniepokojona rolą, jaką odgrywa w całej aferze – nie ma większych obiekcji przed zaangażowaniem się w sprawę. Zwłaszcza, że prowadzący śledztwo wilkołak Lord Maccon zaczyna absorbować jej uwagę nawet bardziej niż samo dochodzenie.

Alexia Tarabotti to kobieta o silnym charakterze. Jej osobowości nie zachwiały nawet kompleksy związane z włoskim pochodzeniem ojca, których nabawiła się przez matkę. Na pierwszy rzut oka powściągliwa i zdystansowana skrywa niemały temperament. Jest ciekawa świata i oczytana, lecz niezbyt doświadczona w sprawach sercowych z uwagi na swe staropanieństwo. Mimo to wie, czego chce, i kiedy przychodzi działać, potrafi wykazać się zdecydowaniem. Conall Maccon to atrakcyjny i lekko nieokrzesany wilkołak skrępowany pętami biurokracji. Mimo że do lwa salonowego mu daleko, potrafi być uprzejmy i zachować się jak dżentelmen. Jego niezdarne podchody do panny Tarabotti uświadamiają potężnemu wilkołaczemu wodzowi, jak niewiele wie o kobietach. Lord Akeldama, wampir i przyjaciel Alexii, wzbudzający (całkiem niepotrzebnie) zazdrość Lorda Maccona jest niezwykle barwną postacią i to nie tylko ze względu na swoje nietypowe pstrokate stroje. Sprawia wrażenie wesołego ekscentryka, o mocno podejrzanych preferencjach. Jego osobliwa powierzchowność odwraca uwagę od tego, że w rzeczywistości jest on potężnym i zawsze dobrze poinformowanym wampirem, który lubi trzymać rękę na pulsie.

Mimo że Gail Carriger umieściła w wiktoriańskiej Anglii wampiry i wilkołaki, udało jej się utrzymać klimat epoki. Jest to zasługą języka powieści, wystylizowanego tak aby pasował do czasów, w których żyją bohaterowie. W połączeniu z elementami o lekko steampunkowym zabarwieniu daje to całkiem niezłą podstawę do poprowadzenia nie tylko przyzwoitej intrygi, ale i zgrabnego wątku miłosnego. Powoli, konsekwentnie rozwijający się romans między dwójką bohaterów stanowi jeden z mocniejszych punktów fabuły. Nie jest przeciągnięty na siłę, ani też nakreślony pobieżnie. Autorka na szczęście oszczędziła również czytelnikom zbyt egzaltowanych opisów miłosnych ekscesów oraz zachowała umiar i wykazała się wyczuciem nie wprowadzając jednocześnie ścisłej cenzury. Sam wątek dochodzenia BURu natomiast toczy się raczej mozolnie przez dłuższy czas tylko przewijając się w tle. Carriger jednak udało się doprowadzić do rozwiązania akcji w taki sposób, że czytelnik nie odczuwa za bardzo nagłego przyspieszenia leniwej dotąd fabuły.

Do lektury „Bezdusznej” zachęcam miłośników romansów, zarówno tych staroświeckich, jak i nowoczesnych. Jeżeli natomiast dla kogoś udany wątek miłosny to za mało, może poczuć się zawiedziony, gdyż jest to jeden z głównych filarów, na których opiera się fabuła książki. Na plus jednak wciąż przemawiają sympatyczne, wyraziste postacie, dobrze oddana atmosfera Anglii za panowania królowej Wiktorii oraz lekki, przyjemny styl autorki.