Choć okładka czerwcowego „SFFiH” wita nas wizerunkiem Geralta z Rivii, to jednak na próżno szukać wewnątrz czasopisma „wiedźmińskich” śladów. „Zaginionego” opowiadania czy wywiadu z Andrzejem Sapkowsmim nie uświadczymy, a na pociechę pozostaje jedynie możliwość wygrania gry komputerowej. Na szczęście polska fantastyka nie samym AS-em stoi, czas zatem dokładnie przyjrzeć się zawartości numeru.

Pierwsze opowiadanie budzi żal; żal, że Aleksandra Janusz pisze tak rzadko. „Powrót do Port Sand” stanowi bowiem koronny dowód, iż robi to znakomicie. Owszem, sama fabuła do odkrywczych nie należy – ot, kolejna historia dotkniętego amnezją przybysza znikąd. Jednak w wypadku tego utworu o wiele ważniejszy jest sposób snucia opowieści. Powoli wgłębiamy się w historię Port Sand, jego religię i kulturę. Obserwujemy życie codzienne bohaterów z ich radościami i troskami. A wszystko to podane w nieśpiesznym rytmie, którego jednak nie można określić mianem „nudnego”. Autorka zadbała również o przekonujące kreacje bohaterów m.in. właścicielki gospody Meduzy czy drobnego rzezimieszka Diego. Nie zabrakło także kilku ciekawych rozwiązań fabularnych w samej końcówce opowiadania, dzięki czemu wcześniejsze wydarzenia nabierają zupełnie innego znaczenia. Najlepszy tekst od kilku numerów.

W zupełnie inne klimaty wprowadza nas „Worthington” Marcina Wełnickiego. Jest rok 1977, Angola. Grupa najemników spotyka się, aby zastanowić się, jak powstrzymać grożące im niebezpieczeństwo. Kim tak naprawdę jest Adam Worthington? Agentem CIA, zawodowym zabójcą, a może duchem? I dlaczego uwziął się akurat na nich – w końcu poza faktem, że są wyznawcami starych afrykańskich bogów nie ma w nich nic specjalnego. I chociaż akcję opowiadania stanowią głównie rozbudowane dialogi, czytając Wełnickiego trudno się nudzić – trup ściele się gęsto, a krew płynie strumieniami. Szkoda tylko, że autor nie zindywidualizował bardziej bohaterów, bo pod koniec opowiadania zlewają się w jedną masę do zabicia. Całość wciąga, aczkolwiek nie spodziewajcie się fajerwerków.

Ambiwalentne uczucia budzi „W nocy” Tomasza Kaczmarka. Historia domorosłego obrońcy przed stworzeniami nocy zasługiwała na nieco więcej niż dwie strony tekstu. A tak dostajemy szczątkową fabułę, garść potworów oraz mało zrozumiałe zakończenie. I tylko tak się zastanawiam, czy całość to rasowe dark fantasy, czy tylko zapis imaginacji głównego bohatera.

„Milion wersji ludzkiego losu” Tomasza Kiliana to w dużej mierze utwór pokazujący, jak skomplikowane były koleje naszego narodu w okresie II w.ś., kiedy wystarczała jedna (nie)właściwa decyzja, by z ofiary stać się oprawcą. Główny bohater, poddany eksperymentowi przez Obcych, stara się odnaleźć własne przeznaczenie, odebrane życie. Kim był/jest/będzie? Bohater Powstania Warszawskiego, a może kat z Urzędu Bezpieczeństwa? Tekst jest dość trudny w odbiorze za sprawą licznych przeskoków w czasie oraz nawiedzających bohatera majaków. W końcowym efekcie trudno jest ocenić co było/jest prawdą, a co stanowiło alternatywną wizję jego życia. A może jedno i drugie było prawdziwe?

„Kolce w kwiatach” Andrzeja W. Sawickiego to z kolei przykład na coraz modniejszy u nas „steampunk”. Tym razem tło opowieści stanowi XIX-wieczna Europa nękana tajemniczym zjawiskiem turbulencji rzeczywistości. Troszkę przypomina to cykl o „Nowej Moskwie” Macieja Musialika, ale całość jest napisana dużo bardziej na serio. Podobnie, jak w naszej rzeczywistości, Polska znajduje się tu pod zaborami, a młodzi spiskowcy marzą o odzyskaniu niepodległości. Główny wątek opowieści stanowią losy lekarza-konspiratora Stanisława Loewenhardta, który nieszczęśliwie zakochany w pięknej Rosjance balansuje pomiędzy powinnością względem ojczyzny a młodzieńczym uczuciem. Co mnie urzekło w wizji Sawickiego? Przede wszystkim klimat i realia Warszawy z połowy XIX: wszechwładza rosyjskich urzędników, czający się Sztyletnicy, ale i zakazany romans, spacery po parku czy tajniki ówczesnej medycyny. Do tego dochodzi ciekawie poprowadzony wątek turbulencji oraz jej wpływu na rzeczywistość – specjalne urzędy do walki z mutacjami czy nowe profesje („nurek”). Nie wiem jakie są dalsze plany autora, ale wydaje mi się, że potencjał tkwiący w „Kolcach w kwiatach” daje spore możliwości na przyszłość. Jeśli kolejne teksty miałyby trzymać ten wysoki poziom, to czekam na więcej.

Czerwcowy „SFFiH” to również solidna dawka „szortów”. Ich różnorodność tematyczna powoduje, że każdy czytelnik znajdzie coś dla siebie. Najciekawiej prezentują się te autorstwa Krzysztofa Baranowskiego (baranek) – znajdziemy w nich i pomysł, i humor i bardzo dobre wykonanie.

Nie zabrakło też miejsca na publicystykę. Wywiad z Marcinem Pągowskim do zbyt zajmujących nie należy, a to głównie za sprawą rutynowych pytań (inspiracje, plany na przyszłość). Na szczęście, całość ratują rozbudowane odpowiedzi, z których można dowiedzieć się paru ciekawych rzeczy o autorze.

Felieton Adama Cebuli „Spokojnie jak na wojnie” to kolejny po majowej „Jeremiadzie” głos w sprawie awarii elektrowni atomowej w Fukoshimie. Spokojny, wyważony, oparty o naukowe przesłanki – a przez to jakże inny od dziesiątek artykułów w prasie codziennej. Może warto pomyśleć o przedruku?

Z kolei Andrzej Pilipiuk nie odpuszcza i znów staje do nierównej walki z machiną biurokracji. Tym razem koncentruje się na zagadnieniu rozwoju budownictwa w Polsce. Podejrzewam, że felieton przypadnie do gustu głównie tym osobom, które na co dzień walczą z bezdusznymi urzędnikami o prawo do budowy własnego domu. Inni mogą poczuć się nieco znużeni. No i czy faktycznie w idealnym państwie z wizji Pilipiuka koszty całej inwestycji zamknęłyby się w kwocie 50 tysięcy złotych? Mam wątpliwości.

Lubię czytać teksty Dariusza Domagalskiego – są dobrze napisane, wciągają, skłaniają do refleksji. Tylko dlaczego autor bierze na warsztat rzeczy, które były już wielokrotnie „wałkowane”? Ameryki raczej się nie odkryje, a w dodatku łatwo zarzucić wtórność. Bo chyba w tych kategoriach należy oceniać felieton traktujący o różnicach pomiędzy mężczyznami i kobietami?

Na zakończenie jak zwykle Jarosław Grzędowicz – trochę o zakazach, trochę o wolności. Ciekawy głos, dobrze wpisujący się w aktualne wydarzenia w Polsce.