Chociaż rozpoczyna się wiosna, trudno znaleźć w marcowym numerze „SFFiH” jakieś ciepłe czy radosne klimaty. Przeważa przygnębienie, strach i smutek. Czyżby redakcję dosięgła wiosenna chandra?

Numer otwiera „Hetmańska metresa” Roberta Forysia. Zbieżność z opowiadaniem zamieszczonym w „Nowej Fantastyce” (7/2009) nie jest przypadkowa – w nasze ręce trafia ten sam tekst. Początek przywodzi nieco na myśl „Wiedźmina” Andrzeja Sapkowskiego. Głęboka noc i dzielny bohater oczekujący na przybycie potwora. Później jeszcze śledztwo i rozwiązanie tajemnicy. A wszystko napisane lekkim, prostym stylem z ładnie odwzorowanymi realiami XVII-wiecznej Polski. Tylko czy jest to historia warta przedruku? A może mamy do czynienia z próbą reklamy autora, który jest lansowany na jedną ze wschodzących gwiazd Fabryki Słów?

„Strefa” Tomasza Kiliana łączy w sobie elementy horroru z psychodramą. Z pozoru jest historią o nawiedzonym domu. Grupka osób, jedna kobieta i dwóch mężczyzn, zostają uwięzieni w pustym budynku. Jak szybko się okazuje, wyjścia strzeże anioł, a przepustką staje się wyznanie grzechów. Historia jest gęsta, a ważniejsze od samej historii są portrety psychologiczne poszczególnych postaci i ich wewnętrzne przeżycia. Warto nadmienić także sporą dawkę symboliki, przejmującą wizję piekła na Ziemi i otwarte zakończenie.

Nie daje wytchnienia „Pokonać Morze” Joanny Maciejewskiej z kolejną apokaliptyczną wizją naszej planety. Tym razem za zagładę nie odpowiadają jednak ani złe moce, ani kosmici, a sam człowiek. Utrzymana w nieco przypominającym „Mad Maxa” klimacie historia nie jest jednak zbyt ciekawa. Owszem, autorka serwuje nam kilka ładnych widoczków (tytułowe Morze), jeden solidny zwrot fabuły, ale całość szybko wypada z pamięci.

„Noc na uczelni” Magdaleny Kempnej zaczyna się od mocnego uderzenia w postaci Juliusza Słowackiego, który dobitnie pokazuje, że wielkim poetą jest. Równie ciekawie dzieje się, gdy mury uczelni zapełniają postaci znane z filmowej klasyki. I tylko szkoda, że pod koniec opowiadania autorka traci kontrolę nad tekstem i pojawia się kolejny, tym razem nieproszony, bohater – chaos. I nawet Szarik z biało-czerwoną opaską na lewej łapie tu nie pomoże.

„Wszyscy za jednego” Agnieszki Szady to w zasadzie prosta historia; ot, grupka przyjaciół rusza na pomoc kompanowi. Pewnym novum jest miejsce, gdzie rozgrywa się kluczowa część opowiadania – inny wymiar, podświadomość, a może jedno i drugie. I chociaż na brak atrakcji trudno tu narzekać, siła opowiadania tkwi nie w fantastycznych wizjach, lecz we fragmentach opisujących relacje wiążące bohaterów: wspólne gotowanie, rozmowy o wszystkim i niczym, wieczorne spacery. Niby jest normalnie, a jednak magicznie. Ciekawe ile w tym wszystkim jest wyobraźni autorki, a ile życiowego doświadczenia.

Brutalna, przygnębiająca, miejscami niesmaczna – taka jest „Machina ex deo” Patryka Szachraja. Historia zdehumanizowanego świata, gdzie wyrzuty sumienia i własna świadomość traktowane są jak choroba. Tekst nie niesie ze sobą pozytywnego przesłania czy choćby grama optymizmu. Tu wszystko jest złe. Chwaląc warsztat literacki, nie sposób nie zapytać się o celowość powstania takiego utworu czy psychiczną kondycję autora.

Na zakończenie bloku literackiego szorty – pomysłowe, niekiedy przewrotne, a przede wszystkim dobrze napisane. Spośród pięciu tekstów na wyróżnienie zasługuje „To już nie jest ten sam las co niegdyś” Marka Ścieszka za „coś”, co nie pozwala o nim zapomnieć.

W „dołujące” klimaty prozaików wpisuje się Adam Cebula. Niczym magik najpierw pokazuje wielkie możliwości współczesnej technologii, by akapit/sztuczkę później zniszczyć prezentowaną wizją. Nie napawa optymizmem także tekst Andrzeja Pilipiuka, w którym bezlitośnie rozprawia się zarówno z mitem ciułactwa, jak i długoterminowych inwestycji czy oszczędzania. Szkoda, że tekst nie ukazał się miesiąc później – ciekawe jak autor zapatruje się na kwestie ostatniego boomu na cukier.

W marcowym numerze nie zabrakło miejsca na Dariusza Domagalskiego. Tym razem wziął on na warsztat historię życia Draculi – zarówno tego prawdziwego, jak i jego literacko-filmowego wizerunku. I chociaż czyta się lekko i przyjemnie, non stop towarzyszy nam uczucie, że to już było.

Jest i Jarosław Grzędowicz. Jego felieton to trochę recenzja filmowa („Tam, gdzie żyją dzikie stwory”), trochę spojrzenie na literaturę skierowaną do najmłodszych. I jak to zwykle z „jeremiadami” bywa – wykonanie co najmniej dobre, a postawione tezy dyskusyjne.