„Droga goblina” to drugi tom trylogii „Goblin Jig”, rozgrywającej się w świecie zamieszkałym przez tytułowe gobliny, ogry, chochliki i inne stworzenia, będące zazwyczaj przeszkodą dla dzielnych bohaterów penetrujących zapomniane krypty i tunele w poszukiwaniu złota czy potężnych artefaktów. Trylogia ma charakter lekkiej parodii, choć bliżej jej do humorystycznego fantasy. Fundamentem, na którym zostały zbudowane powieści Hinesa jest gra z konwencją – w pierwszym tomie autor rozprawił się z toposem drużyny i Questu, teraz na warsztat wziął magię, bogów, i bohatera jako jednostkę. Nie zapominając oczywiście o samych goblinach, których wizerunek w powieści tylko po części odpowiada klasycznemu postrzeganiu tej rasy.

W recenzji pierwszego tomu („Zadanie goblina”) wytknąłem autorowi wtórność fabuły i przewidywalność akcji. Gra konwencją i humor były generalnie w porządku – celnie puentowały niekonsekwencje i wyolbrzymienia wielu opowieści fantasy, bawiły. Nieliczne, ale frapujące opisy świata góry i zamieszkujących ją ras robiły apetyt na więcej. Jak w porównaniu wypadła kolejna część? Przyniosła poprawę tych elementów powieści, które w jakiś sposób psuły przyjemność płynącą z lektury. Zaspokoiła też mój apetyt na więcej detali dotyczących życia w stworzonym przez autora świecie.

Tym razem gobliny muszą stawić czoła wrogowi, który nie dość, że przybył nie wiadomo skąd i kiedy, to zdążył już opanować większość krainy i rozprawić się na swój sposób z wieloma jej mieszkańcami. Uderzenie wyprzedzające poprowadzi znany już czytelnikom goblin Jig, a towarzyszyć mu będą stara niańka, Veka bohaterka, bezmyślny wojownik i hobgoblin mdlejący na widok krwi. Nie zapominając o osobistym bóstwie Jiga i jego ognistym pająku Ciapku. Nie wszyscy powrócą z tej wyprawy.

Fabuła powieści, jak przystało na książkę kwestionującą typowe elementy fantasy, z pozoru jest równie wtórna jak w „Zadaniu goblina”. Jednakże tylko na pierwszy rzut oka, gdyż autorowi udało się wykorzystać chyba wszystkie możliwe stereotypy i popularne wyobrażenia na poruszane w książce tematy, jednocześnie konstruując opowieść ciekawą, operującą zwrotami akcji i po prostu wciągającą. Tym samym Hines udowodnił (przy drugim podejściu), że jednak można grać z konwencją, a jednocześnie snuć własną interesującą opowieść.

Gobliny, hobgobliny, ogry i inne rasy zostały przedstawione dosyć szczegółowo. Podobnie sama historia krainy, choć tajemnicza i pełna zagadek, nabrała własnego charakteru, a niedopowiedzenia przekute zostały w legendy. Spójny psychologicznie obraz bohaterów, oczywiście na miarę humorystycznego fantasy, pozwala łatwo przewidzieć nastawienie poszczególnych postaci do zwariowanych pomysłów reszty gromadki. Każda rasa ma swoje aspiracje, obawy i typowe zachowania w sytuacji zagrożenia czy problemów bardziej prozaicznych, pokroju spożywania posiłków i opieki nad dziećmi. Autorowi udało się oddać złożoność realiów życia poszczególnych istot i wkomponować je w świat góry.

Humor i elementy parodystyczne, początkowo głupkowate z czasem zaczynają współgrać z konwencją powieści, charakterem bohaterów i rzeczywiście bawią. Co w połączeniu z niezwykłą sympatią, z jaką autor odnosi się do postaci sprawia, że jest to książka niemalże bezpretensjonalna. Nie wiem, czy to kwestia przywyknięcia do stylu pisarza, czy różnicy między tomami, lecz lektura „Zadania goblina” była dla mnie momentami męcząca. Czego nie mogę powiedzieć o recenzowanej właśnie części drugiej.

Podsumowując, „Droga goblina” to zasługująca na uwagę kontynuacja przygód goblina Jiga, pełna humoru, wciągająca i niepozbawiona własnych oryginalnych pomysłów w postaci spójnego, zagadkowego świata książka. Polecam ją wszystkim tym, którzy mieli okazję przeczytać pierwszy tom. Jeżeli choć trochę podobało ci się „Zadanie goblina” – książka ta z pewnością przypadnie ci do gustu.