Gdyby brać pod uwagę tylko i wyłącznie miejsce rozgrywania akcji poszczególnych opowiadań, to lutowy numer „SFFiH” stałby na dosłownie wysokim poziomie. Niestety część tekstów podcina czytelnikowi skrzydła i ściąga na ziemię.

„Dotknąć nieba” Magdaleny Kubasiewicz to mieszanina kilku konwencji. Opowiadanie łączy elementy horroru (duch), historii obyczajowej (niemożność znalezienia miejsca w rzeczywistości), filozoficznego dyskursu (rozmowy z Aniołem). Szkoda tylko, że całość nie do końca się klei i raczej nudzi, niż budzi zainteresowanie. Ewentualnie nadaję na innych falach niż autorka i stąd moje problemy z odbiorem utworu.

A propos nadawania i odbierania. „Kanał 12” Sylwestra Wróbla można traktować jako satyrę na ludzką głupotę lub przestrogę przed potęgą telewizji – jakby nie było wnioski wypływające z opowiadania nie są zbyt budujące. Czy faktycznie pod, mimowolnym, wpływem kosmicznej stacji telewizyjnej nasze społeczeństwo mogłoby całkowicie zmienić swój styl postępowania? Odrzucić tradycję, historię, a w zamian przyjąć nową religię, obyczajowość? Pewnie wielu czytelników uzna wizję Wróbla za mrzonkę, ale obserwując wszechmocny wpływ mediów na tworzenie rzeczywistości nie byłbym aż tak dużym optymistą.

Pewne rzeczy jednak nie ulegają zmianie. Wie o tym Brighella, bohater cyklu opowiadań Pawła Ciećwierza. U niego zawsze jest „Po staremu”, czyli narkotyki, gorzała i kłopoty; tym razem w postaci znajomej z przeszłości. Zmianie nie ulega też sam klimat i styl opowiadanej historii. Niemniej na tle kilku poprzednich tekstów wydaje się, że Ciećwierz złapał drugi oddech i czyta się go z dużą przyjemnością.

Z podobną, jak nowy tekst Agnieszki Hałas zatytułowany „Po stronie mroku”. Chociaż tytuł sugerowałby kolejne spotkanie z Krzyczącym w Ciemności, czeka nas wizyta w piekle. Wizja Szeolu przypomina nieco tę z anielskiego cyklu Mai Lidii Kossakowskiej – „dół” nie jest miejscem kaźni, a krainą zamieszkałą przez czarty, demony i inne potwory. Nie zabrakło także miejsca dla ludzi, którzy w służbie sił ciemności zarabiają na życie. Fajna fabułka, sympatyczni bohaterzy, dość oryginalna scenografia – coś czuję, że jeszcze nieraz tu wrócimy.

Czytając „Widma pośród gwiazd” Witolda Dworakowskiego wracają natomiast wspomnienia o klasyce fantastyki i horroru, czyli „Obcym”. I chociaż w opowiadaniu nie pojawia się złowrogi potwór, to klimat ciągłego zagrożenia i atmosfera tajemnicy towarzyszy nam przez całą lekturę. Na plus dodałbym kosmiczną wersję legendy o „Latającym Holendrze” i liczne nawiązania do popkultury. Jest czego się bać, jest co czytać.

Obu tych atutów brakuje „Pani Pierwszego Brzasku” Przemka Hytrosia. Samo opowiadanie, z akcją umieszczoną na tatrzańskich szlakach, czyta się bardzo szybko, ale brakuje mu iskry bożej, czegoś co pozwoliłoby zatrzymać tekst w pamięci na dłużej. Może zapaleńcy pieszych wędrówek po górach ocenią go wyżej.

Za to wywiadu z Andrzejem Pilipiukiem otwierającego dział publicystyki nie da się ocenić zbyt wysoko. Szkoda, że zamiast rzetelnej rozmowy z jednym z czołowych polskich twórców fantastyki, dostajemy jedynie przydługawą reklamę „Wampira z M-3”.

A o tym, z jak ciekawą postacią mamy do czynienia, świadczy chociażby zamieszczony kilka stron dalej felieton, w którym Wielki Grafoman snuje refleksje nad ludzkimi ułomnościami i pierwszym kontaktem z kosmitami.

Na tym tle dość blado wypada Dariusz Domagalski, którego „Seksualne dziedzictwo Europy” za bardzo przypomina uniwersytecki skrypt, a za mało porządną publicystykę. Szkoda tym większa, że temat wydawał się mieć spory potencjał. Dział kończy Jarosław Grzędowicz, który zamyka lutowy numer „SFFiH” rozważaniami na temat filmu „Moon”.

Kiedy kilkanaście numerów temu w „SFFiH” zaczęły pojawiać się recenzje, obiecałem sobie, że nie będę ich oceniał. Ocena jest wszakże subiektywna i każdy ma prawo do własnej, choćby najbardziej skrajnej. Słowa dotrzymuję, ale chciałbym zwrócić uwagę na aspekt, nazwijmy go, „techniczny”. Jeśli recenzent w tekście pisze o książce, że jest „niezła”, a następnie ocenia „na pięć” w skali sześciostopniowej, to taki fakt może nieco zastanowić. Ale to taka luźna uwaga.