Nie należy zarzynać kury znoszącej złote jaja, a sprawdzone pomysły najlepiej wykorzystywać aż do znudzenia (czytelnika) – tak można w skrócie podsumować dotychczasową twórczość Cassandry Clare. Cykl „Dary Anioła” (początkowo miał być trylogią, ale już wiadomo, że będą co najmniej cztery części) okazał się sporym sukcesem, stąd też nie dziwi, że autorka nie chce rezygnować z tak udanego pomysłu. Jakie jest rozwiązanie (rzecz jasna oprócz pisania kolejnych tomów)? Oczywiście stworzenie innych powieści powiązanych: prequeli czy spin-offów. I właśnie tym jest „Mechaniczny anioł”, pierwszy tom cyklu „Diabelskie maszyny” – powieścią osadzoną w tych samych realiach, ale przenoszącą czytelnika w przeszłość, do XIX wieku.

Wiktoriański Londyn to często wykorzystywana sceneria powieści, nie tylko fantastycznych. Oferuje wiele ciekawych elementów do wykorzystania w fabule. Atmosfera rozkwitu brytyjskiego imperium, surowość obyczajów, rozkwit techniki i szczyt epoki pary: te wszystkie elementy pobudzają wyobraźnię, gdyż są różne od współczesności, ale jednocześnie na tyle bliskie, by bez problemu można było je sobie wyobrazić. W te realia próbuje się wpasować również Clare, ale nad jej powieścią nie unosi się niepowtarzalny duch wiktoriańskiej Anglii. Stylizację na epokę widać nieco w zachowaniu postaci, sposobie wyrażania się, zwyczajach – nie jest to jednak aż tak wyraźne, bo i w „Darach Anioła” Nocni Łowcy zachowywali się nieco archaicznie. Większość akcji, podobnie jak we wcześniejszych książkach, dzieje się w Instytucie lub lokalizacjach bezpośrednio związanych z nadnaturalnymi mocami i istotami, toteż nie można w pełni poczuć atmosfery XIX-wiecznego Londynu. Szkoda, ale na potrzeby tej powieści Clare nie potrzebowała niczego więcej, poza drobnymi detalami wprowadzającymi namiastkę klimatu.

Ukłonem w stronę epoki (można się nawet zastanawiać, czy autorka dostosowała fabułę do scenerii, czy też było odwrotnie) jest natura głównego zagrożenia czyhającego na bohaterów. Tytuł cyklu jawnie to sugeruje: tym razem młodzi Nocni Łowcy będą się musieli zmierzyć z wrogiem nie magicznym (chociaż i tacy się pojawiają), ale mechanicznym; przeciwnikami do walki z którymi nie byli stworzeni. Przy odrobinie dobrej woli można więc stwierdzić, że Clare wykorzystuje elementy steampunkowe, często związane z epoką wiktoriańską.

Jeśli pominąć elementy scenograficzne, „Mechaniczny anioł” stanowi kopię wcześniejszych książek Clare, a przede wszystkim „Miasta kości” – głównie dlatego, że obie książki rozpoczynają cykle, a więc konieczne jest przedstawienie głównych graczy. A ci nie zaskakują. Dwójka głównych protagonistów, Tessa i Will, stanowią niemalże dokładne odbicia Clary i Jace’a. Ona to dziewczyna obdarzona talentem, ale tego nieświadoma, nagle zostaje wciągnięta do obcego i dziwnego świata Nocnych Łowców. On, niepokorny buntownik, świetny wojownik o niejasnej przeszłości. Razem tworzą parę pełną przeciwieństw, dochodzi między nimi do nieporozumień i kłótni; to związek zgodny z opracowanym wcześniej schematem. Również inne postaci w powieści stanowią odbicie postaci z „Darów Anioła”; czasem łączą w sobie cechy kilku bohaterów, czasem wyróżniają się czymś innym, ale w ogólnym rozrachunku mamy do czynienia z tymi samymi typami osobowości, grającymi podobne role.

Przy tak podobnych postaciach trudno o wykreowanie znacząco odmiennej fabuły. Składają się na nią dwa wątki – wspomniana wcześniej walka z początkowo niezidentyfikowanym zagrożeniem oraz rozgrywanie uczuć pomiędzy głównymi bohaterami. Być może nie wszystko jest tak jednoznaczne, jak było w „Darach Anioła”, rola niektórych wydarzeń czy postaci nie jest jeszcze klarowna, ale i tak czytelnik cały czas ma wrażenie, że porusza się po dobrze znanej ścieżce, gdzie każdy zakręt jest przewidywalny, a cel podróży jasno wyznaczony.

„Mechaniczny anioł” nie sprawi zawodu fanom wcześniejszych książek Clare; dostaną oni dokładnie to, czego oczekują. Mało tego, nie powinni ani przez moment odczuć konfuzji, gdyż poza detalami i kilkoma dodatkami, w książce odnajdą dobrze znane elementy. Wydaje się co prawda, że w pierwszej części „Diabelskich maszyn” autorce udało się wykreować nieco bardziej urozmaiconą fabułę, postaci nabrały nieco wyrazistości i nie wszystkie zachowania są zupełnie jednoznaczne, ale być może jest to wrażenie spowodowane jedynie powiewem świeżości, jaki przyniosła zmiana realiów?