W ciągu ostatnich kilku lat na popularności zyskują książki osadzone w fantastycznych realiach, gdzie fabuła koncentruje się na intrydze szpiegowskiej lub wywiadowczej. Zwykle w takich wypadkach bohaterami są postaci władające magicznymi mocami, często posiadające również inne talenty – skrytobójcze, złodziejskie etc. Opisywane wydarzenia, choć istotne, dzieją się w kameralnych sceneriach, w półmroku, z dala od niepowołanych oczu. W ten nurt wpisuje się między innymi Amanda Downum z powieścią „Tonące miasto” rozpoczynającą „Kroniki nekromantki”.

Powieść rozpoczyna się klasycznie: główna bohaterka imieniem Issylt, nekromantka i szpieg, przybywa do Symiru – portu rządzonego przez potencjalnego nieprzyjaciela, by wywołać chaos i tym samym osłabić przeciwnika szykującego się do wojny. Trafia na podatny grunt, gdyż w Symirze działają siły, którym nie w smak jest obecna władza. Szybko jednak okazuje się, że nie wszystko układa się po myśli Issylt: nagle zamiast sama pociągać za sznurki, znajduje się w centrum wydarzeń i musi włożyć dużo wysiłku, by nie tyle doprowadzić swą misję do owocnego końca, ale przede wszystkim wynieść cało głowę z tarapatów.

Wątki w powieści rozwijają się dosyć leniwie, autorka powoli przedstawia kluczowe postaci i frakcje, tak że zawiązanie właściwej akcji następuje w momencie, kiedy za czytelnikiem jest już całkiem spora liczba stron. Kiedy jednakże już to nastąpi, wydarzenia ruszają z kopyta, a fabułę cechuje wysoki dynamizm. Znika gdzieś początkowe uporządkowanie na rzecz zrozumiałego w takich okolicznościach chaosu – patrząc na świat oczami bohaterki (chociaż narracja nie jest do niej ściśle przywiązana, pojawiają się również fragmenty, w których Issylt nie jest obecna) czytelnik świadom jest zaledwie ułamka dziejących się w Symirze wydarzeń. Intryga nie należy do nadmiernie skomplikowanych, ale stopniowe odkrywanie kart przez autorkę sprawia, że finał nie jest od początku jasny.

Książka Downum wierna jest opisanej powyżej konwencji, swoistej fantastycznej odmianie powieści spod znaku płaszcza i szpady, chociaż tym przypadku można mówić raczej o magii i sztylecie. Siłą rzeczy więc postaci są podporządkowane wymogom stawianym przez tak skonstruowaną fabułę; niewiele jest w nich cech wykraczających poza utarte wzorce; być może wręcz nie należy ich w tym przypadku oczekiwać. Warto zauważyć jednocześnie, że niektóre postaci – z Issylt na czele – nie do końca jeszcze weszły w swoją rolę. Zapewne docierają się i kształtują, by dopiero w następnych tomach „Kronik nekromantki” w pełni wpasować się w stawiane przed nimi zadania.

Powieść jest napisana poprawnie, chociaż od czasu do czasu autorce zdarzają się jakieś karkołomne porównania lub opisy mające na celu zapewne wzbudzić w czytelniku przestrach lub poczucie niepewności. Reakcja na nie jest odwrotna od zamierzonej, ponieważ nie strasza, a bawią. Oprócz tego jednak większych lapsusów językowych nie ma i pod tym względem zarzucić więcej nie można – ot, rzemieślnicza robota, jaka w fantastyce jest normą.

„Tonące miasto” jest powieścią, która powinna przypaść do gustu osobom czytającym książki takich autorów jak Trudi Canavan („Trylogia czarnego maga”, cykl „Era pięciorga”) czy Brent Weeks (cykl „Anioł nocy”). Podobieństwo między tymi książkami polega nie tylko na zbieżności fabularnej, ale również na umiejętnościach pisarskich czy sposobie prowadzenia dialogów, opisywaniu rzeczywistości, etc. Jest to więc fantastyka prosta i rozrywkowa, służąca przede wszystkim przyjemnemu i niezobowiązującemu spędzeniu czasu przez czytelnika. Według zachodnich klasyfikacji są to powieści młodzieżowe i być może faktycznie ta grupa wiekowa będzie miała najwięcej przyjemności wynikającej z lektury, niemniej jednak – patrząc na gusta naszych rodaków – znajdą się czytelnicy w każdym wieku, którzy docenią powieść Downum.