"Walka pomiędzy dwoma Przeznaczeniami trwa już siedem tysiącleci. Ludzie, Bogowie i Czarodzieje uczestniczą w gigantycznych zmaganiach Proroctwa Ciemności z Proroctwem Światła. Zły Bóg Torak pożąda władzy nad światem. Zdobywa klejnot Aldura, chroniący dotąd ludzi. Tylko odebranie mu magicznego kamienia może ocalić Rivę i inne Królestwa Zachodu. I tylko jeden człowiek - Garion, prosty wiejski chłopak może tego dokonać..."

Tak zapowiada się część pierwsza cyklu "Belgariada" Davida Eddingsa pt. "Pionek Proroctwa". Kiedy po raz pierwszy siadłem do książki pomyślałem: "zwykła schematyczność, niewybitna fabuła, nic nadzwyczajnego...". Nic bardziej mylnego. Te przypuszczenia okazały się bezpodstawne i zupełnie nie na miejscu. Ale po kolei.

Wszystko zaczyna się dość "niewinnie". Garion - prosty, wiejski chłopak wychowuje się na zwykłej farmie poczciwego hodowcy rzepy imieniem Faldor. Wychowuje go Ciocia Pol; Garion zdobywa przyjaciół a nawet poznaje swą pierwszą miłość - jasnowłosą piękność imieniem Zubrette. Jednak jego życie ulega gwałtownemu przyspieszeniu. Pan Wilk, stary bajarz i włóczęga, przyjeżdża pewnego wieczoru, rozkazuje jego cioci spakować się i ruszyć wraz z nim w pogoni "za czymś, co zostało skradzione". Tutaj zaczyna się dla chłopca prawdziwe życie. Jego światopogląd ulega diametralnym zmianom. Wszystko, co dzieje się wokół niego całkowicie go zaskakuje. Chłopiec zaczyna wierzyć w magię, a ten "drugi świat", gdzie niemożliwe staje się możliwe, pochłania go całkowicie.

Poznaje nowych przyjaciół, przechodzi wiele prób, nieraz zmienia swe nastawienie do świata, ale zawsze przeżywa setki - a może i więcej - przygód.

Tak pokrótce prezentuje się fabuła. Nie ujawnię zbyt dużo, aby nie popsuć Wam zabawy. Książka pisana jest wspaniałym językiem który sprawia, że nie można oderwać od niej wzroku, a strony same się przewracają. Każdy rozdział to coś, co trzeba skończyć, ponieważ nie da się od niego odejść na dłużej niż kilka minut.

Mamy tutaj "zwykły schemat" powieści fantasy: Magiczne Coś, głównego bohatera, nadwornego czarodzieja, heroinę - jednak wykorzystany w perfekcyjny, nieraz zaskakujący sposób. David Eddings gra na naszych uczuciach niczym wprawny lutnista na swym instrumencie. W jednej chwili śmiejemy się w najlepsze, w innej - łzy napływają do oczu. Najważniejszym atutem książki nie jest jednak fabuła, lecz bohaterowie. Schematyczny nadworny czarodziej okazuje się być włóczęgą, mającym setki złych nawyków, który przy okazji może wywrócić góry na lewą stronę. Jeden z towarzyszy jest małym, żylastym człowieczkiem o sardonicznym poczuciu humoru, który rozbawia do łez, a reszta tworzy niezapomnianą kompanię.

Wszystko to sprawia, że "Pionek Proroctwa" jest książką wyjątkową, niby schematyczną, ale mimo wszystką nieprzeniknioną. Nie zabierajcie się do niej, jeśli nie macie pozostałych części cyklu i tygodnia czasu wolnego. Miłego czytania!