Niedługo po opublikowaniu mojej recenzji książki Pawła Kornewa „Sopel” mój redakcyjny kolega skomentował: „Pierwsze wrażenie: czy to aby na pewno recenzja książki, a nie jakiegoś cRPGa?”. Początkowo zaprzeczyłem, ale po chwili zastanowienia musiałem się zgodzić. Szczegółowe opisy każdej części ekwipunku (uzbrojenie, magiczne artefakty, pancerze), sporo miejsca poświęconego na florę i faunę i wreszcie fabuła – jeden główny wątek wzbogacony o kilka misji pobocznych rzeczywiście przypominał sesję RPG. Nie inaczej ma się sprawa ze „Śliskim”.

Początek nieco przypomina zawiązanie fabuły z drugiej części gry „Gothic”. Główny bohater budzi się z kilkumiesięcznej śpiączki i próbuje znaleźć miejsce w zmieniającej się rzeczywistości. Pół roku to na Przygraniczu szmat czasu. Zmieniają się sojusze, układ sił, potencjał poszczególnych frakcji, a wczorajszy przyjaciel nagle okazuje się nowym wrogiem. Przemianie ulega również sam Sopel. Dawny patrolowy traci część magicznych zdolności, a równocześnie staje się bardziej odporny na różne aspekty czarów. No i jak okazuje się w trakcie lektury, zyskuje umiejętność podróżowania między światem przygranicza a naszą rzeczywistością.

Podążając dalej erpegowym tropem łatwo dostrzec następne analogie. Wizyta w Forcie przypomina sceny dobrze znane z gier: spotkania z kolejnymi informatorami, przyjmowanie kolejnych – często sprzecznych – misji, konieczność opowiedzenia się za którąś z frakcji. Nie może się także obyć bez rutynowej wizyty w sklepie z bronią czy zakupu magicznych dodatków. A wszystko to opisane w detalach z uwzględnieniem aktualnego przelicznika cen i ciągnącego się w nieskończoność porównywania jakości poszczególnych przedmiotów.

Jak na rasowe RPG przystało, nie mogło zabraknąć również miejsca na drużynę. W drugiej części książki Sopel wyrusza na kolejną misję. Co prawda nie towarzyszy mu w wędrówce żaden elf czy krasnolud, ale rekompensuje to obecność m.in. czarodzieja, mnicha oraz zwiadowcy.

Oczywiście obecność powyższych elementów nie musiałaby popsuć przyjemności płynącej z czytania książki, w końcu nie każda pozycja spod znaku „Forgotten Realms” czy „Warhammer” nadaje się jedynie na makulaturę. Niestety „Śliski” cierpi na inną przypadłość – nudę.

Zakładając, że Kornew faktycznie pisze książkę w konwencji RPG, niedostatki fabuły powinny być maskowane przed odpowiednio dużą liczbę przygód lub chociaż barwny język. Pech chciał, że „Śliski” zawodzi i pod tym względem.

O ile „Sopla” zapamiętałem głównie jako przyjemną przygodówkę, gdzie trup słał się gęsto, a strzelanina goniła strzelaninę, tak tutaj mamy zdecydowany regres. Jest on szczególnie widoczny w pierwszej części książki. Główny bohater chodzi z miejsca na miejsce, spotyka się z dawnymi towarzyszami, bierze udział w suto zakrapianych alkoholem imprezach, wizytuje sklepy. Nuda. Co gorsza Kornew nie jest mistrzem pióra i tego typu opisy czy dialogi wychodzą mu dość słabo.

Nieco lepiej prezentuje się druga część powieści, która daje autorowi większe szanse pokazania się z dobrej strony. Zabójcze rośliny, kapryśna aura, zagrożenie ze strony bandytów i potworów – oto domena pisarza. Akcja zaczyna się toczyć dużo szybciej, ale zanim rozkręca się na dobre, następuje niespodziewane ucięcie akcji zbliżone do zakończenia znanego z poprzedniej książki.

Pisząc recenzję „Sopla”, zwróciłem uwagę, że autor bardzo mało miejsca poświęcił samej genezie opisywanego świata. Tym razem Kornew postanowił naprawić ten błąd, ale metoda, jaką zastosował, nie należy moim zdaniem do szczególnie udanych. Ot, niczym deus ex machina pojawia się przedstawiciel sił wyższych i łopatologicznie wyjaśnia głównemu bohaterowi przyczyny, dla których powstało Przygranicze. Samo wytłumaczenie słabe, a i kolejne sprowadzenie wszystkiego do konfliktu dobra i zła męczące.

„Śliski” to niezbyt udana kontynuacja. Trudno Kornewowi odmówić dobrych chęci – rozbudowy świata (ciekawy wątek getta), próby pogłębienia charakteru Sopla, wprowadzenia nowych wątków (narkotyki). Szkoda tylko, że te elementy zginęły w mało ciekawej fabule, która przez większość powieści zdaje się prowadzić donikąd.

Na rynku rosyjskim ukazały się już kolejne tomy cyklu o Przygraniczu, podejrzewam zatem, że za jakiś czas trafią również na nasz rynek. Mam jedynie nadzieję, że będą stały na wyższym poziomie niż „Śliski”. Na razie jest dennie.