Ścieżki ogrodu były mokre od spadłych jabłek i czerwone od ich spękanych skórek. Trawa barwy wyblakłej zieleni falowała w podmuchach wiatru obszarpańca; szkarłat wybuchał na stojących w długich rzędach rozkołysanych drzewach, aż wszystkie upodobniły się do bukietów krwawych kwiatów o wysokich czarnych łodygach.

Tę porę roku dziewczynka lubiła najbardziej – jedzenie znajdowała bez trudu, w powietrzu dniami i nocami rozbrzmiewał łopot i szum skrzydeł, gdy wrony zataczały kręgi przed odlotem na południe, a gęsi szykowały się do jeszcze dalszej podróży ku ciepłemu brzuchowi świata. Jesienią podołek jej sukienki zawsze pęczniał od granatów i jaj gwarków, a choć powietrze stało się zimniejsze, kolor liści nie kłamał i ogrzewał ją niczym ogień pod przysadzistym żelaznym garnkiem.

Z płonących gałęzi cynamonowca zaglądała przez wysokie okna do kobiecych komnat w pałacu. Dłonie miała oprószone drobinami aromatycznej kory i gdy zlizywała z palców resztki porannego złotego żółtka, czuła smak przyprawy. Schowana za kiściami liści, patrzyła przez łukowe okno na siedzącą wewnątrz kobietę, z plecami prostymi niczym stylisko siekiery, nadzwyczaj nieruchomą, choć wokół niej pomykały liczne dłonie, a głosy szemrały i trajkotały w jej ślicznych uszach. Służki podnosiły jej długie czarne włosy i powoli, z bezgraniczną cierpliwością nizały ­maleńkie białe perły na atramentowe pasma, jedną po drugiej, jakby była naszyjnikiem w pracowni złotnika.

Dinarzad wychodziła za mąż.

Co roku kilka córek sułtana brało ślub i dziewczynka poświęcała im mniej uwagi niż rodzinie gołębi, które co wiosnę wracały na tę samą gałąź – ale o tych zaślubinach nie mogła nie wiedzieć. Ogrodnik i jego pomocnicy nie mówili o niczym innym, zajęci pielęgnowaniem kwiatów długo po porze kwitnienia, naginaniem gałęzi drzew w baldachimy, układaniem owoców w stosy wielkie jak wielobarwne zaspy i wysyłaniem ich, wóz za wozem, do kuchni, skąd wracały na dziedziniec w postaci ciast i placków, konfitur i ciastek – Dinarzad bowiem zapragnęła wziąć ślub w ogrodzie.

Zaślubiny bez dachu nad głową były rzeczą niesłychaną, ale się uparła, nawet płakała, i w końcu zadecydowano, że dach drzew w swej naturze nie odbiega od dachu z drewna, i gałęzie młodych kasztanowców przed wielkim dziedzińcem miały zostać związane, splecione i naciągnięte, by nadać kępie kształt małej, wąskiej kaplicy. Z drabin, nakłaniając i przycinając drzewa do stanu świętości, ogrodnicy szeptali do dziewczynki, że powinna zachować wyjątkową ostrożność, by nikt jej nie zobaczył, bo pałac wyciekał z murów dla kaprysu rozpieszczonej amiry.

Siedząc na pulchnych niebieskich poduszkach, Dinarzad patrzyła w lustro uparcie, wzrokiem pustym jak płótno, gdy służki obwieszały ją perłami na ucztę zaręczynową – a dziewczynka patrzyła na księżniczkę. Nieruchoma niczym sowa, przyglądała się kobietom z rękami pełnymi białych pereł, przyglądała się Dinarzad przyozdobionej jak wysokie lustro, aż służki poprowadziły po kamiennych schodach swoją podopieczną, której włosy wyglądały niczym skrawek nieba usiany gwiazdami. Mimo woli dziewczynka dotknęła własnych włosów, nie mniej czarnych niż włosy amiry, ale splątanych i przybranych łupinkami orzechów laskowych.

Drzewo pod nią nagle się zatrzęsło, co przerwało jej rozmyślania o nieporuszonej twarzy Dinarzad. Spojrzała na zasłaną jabłkami ścieżkę i zobaczyła, że patrzy na nią chłopiec. Uśmiechał się do niej nieśmiało, ale ze zmęczeniem przyczajonym w kącikach ust, które przez to przywodziły na myśl brązowiejącą cząstkę pomarańczy. Dziewczynka zwinnie zsunęła się z pnia i obdarzyła go uśmiechem małym jak dziecięcy sekret. Chłopiec, wystrojony na ucztę, wyraźnie czuł się nieswojo w sztywnym złotogłowiu i zielonych jedwabiach, zakłopotany zwłaszcza cienką opaską porfiru na ręce. Bransoletka oznajmiała wszystkim, którzy dbają o takie znaki, że nosi ją dziedzic sułtanatu.

Dziewczynka o to nie dbała, choć musiała przyznać, że kamień ma ładny odcień fioletu.

– Jak się wydostałeś? – zapytała cicho. – Z pewnością wszyscy będą chcieli cię uścisnąć i powiedzieć, jaki piękny mężczyzna pewnego dnia obejmie rządy.

Chłopiec parsknął jak dorastający byczek.

– W czasie zaślubin dziewczyna na podium jest jedyną osobą, którą wszyscy chcą obściskiwać. Tak samo jest na każdej wieczerzy do ślubu.

– Kto ją poślubi? – Dziewczynka nie chciała okazywać zainteresowania. Mówiła sobie, że to jej nie interesuje.

– Skąd mam wiedzieć? – Chłopiec kopnął noskiem pantofla zgniłe jabłko. – Jakiś książę albo żołnierz, albo książę, który był żołnierzem, albo żołnierz, który został księciem. Nawet nie pamiętam ich imion. Wszyscy przychodzą ze skrzyniami opali, z koszami szkolonych ptaków śpiewających, związanych wstążkami w jej ulubionym kolorze, i z mechanicznymi złotymi kogutkami, które pieją, gdy nakręci się je za ogony – to mi się nawet podoba. Ktoś wybrał jednego z nich, być może ona sama. Wiem, że nie będzie jego pierwszą żoną; już ma dwie, ale bez dzieci. Musiał przywieźć w beczkach coś bardzo ładnego, nie mam pojęcia co, wiem tylko, że to nie ten z kogutkami. – Chłopiec ściągnął brwi i szarpnął kołnierzyk. – Musiałem wystroić się jak lalka po to tylko, by patrzeć, jak Dinarzad spożywa wieczerzę – burknął. – Na domiar złego ten strój nie ma kieszeni, nie będę mógł nic ci przynieść.

– To nigdy nie było konieczne, przecież wiesz – powiedziała dziewczynka. – Mam dość, zawsze miałam dość, jeśli nawet moje dość i twoje dość tak się różnią, jak słoń i minaret.

Spojrzała ku ziemi i z powrotem na chłopca. Delikatnie ujęła go za rękę i poprowadziła z dala od otwartych ścieżek w głąb ogrodu, za marmurowe ławy i fontanny, za sady ogołocone z owoców i za winnice, z których zebrano i wyciśnięto ostatnie grono, do skupiska kamieni tak gęsto omszałych, że wyglądały jak truchła martwych od dawna tygrysów albo lampartów, wciąż porośniętych futrem, choć z nich samych już nic nie zostało. Dzieci odetchnęły w długich cieniach głazów. Dziewczynka chuchała w dłonie, żeby ogrzać bezkrwiste palce, a rosa i stary deszcz moczyły rąbki szat chłopca. Nie zwracał na to uwagi – skubał strojną kamizelkę i z zaciekawieniem patrzył na swoją towarzyszkę.

– Wiesz – zaczął nieśmiało – chyba mógłbym przynieść ci suknię.

Dziewczynka parsknęła śmiechem.

– Mam tuziny sióstr z setkami sukien – dodał. – Nie zauważą, gdy jedna zaginie. Będzie cieplejsza i delikatniejsza niż te stare łachmany.

Dziewczynka spojrzała na wystrzępioną płachtę, która udawała jej spódnicę, i pokręciła głową.

– Co zrobiłabym z taką strojną suknią? Równie dobrze możesz wpleść perły w moje włosy. Nie, jeśli zmarznę, mam koce liści i moje ptaki. Nie jestem jedną z nich, głupio byłoby stroić wielbłąda w koronki, dzwonki i klejnoty. Zrobiłbyś to tylko, żeby śmiać się z biednego stworzenia.

Milczeli przez chwilę i chłopiec się zawstydził. Widział wprawdzie gęsią skórkę na jej ramionach i siny kolor zmarzniętych palców stóp, lecz wiedział o dumie młodych dziewcząt wystarczająco dużo, żeby nie kłócić się o sukienkę. Niebo ciemniało ku wieczorowi, szare i żółte nad feerią barw ogrodu, światło powoli uciekało z chmur.

– Czy... czy jest więcej? – zapytał w końcu, bawiąc się bransoletką.

– O tak. – Dziewczynka się roześmiała. – Zawsze jest więcej.

Oparła głowę o wilgotny mech i zamknęła oczy, ukazując barwiące je plamy, pełne i ciemne jak zawsze. Zaczęła mówić półszeptem jak tchnienie szklanego fletu.

– Opowiem ci historię ze zmarszczki prawego oka.

Dawno temu był długi, samotny brzeg, szary, jak tylko może marzyć szarość, i ów samotny brzeg okalał samotne jezioro, którego wody były tak czarne, że ich czerń nie mogłaby wzbudzić większego strachu u bieli. A na tym jeziorze daleko od brzegu leżała mroczna, lesista wyspa. Był tam rozklekotany pomost, który wychodził na płyciznę, i prom, nie lepszy od jesionowej tratwy, pchany długą tyczką po srebrnej wodzie przez wysokiego mężczyznę w szorstkim brązowym płaszczu – a raczej mężczyznę, który mógłby być wysoki, gdyby nie garb skryty pod płaszczem. Do tego promu, do tego pomostu, do tego jeziora, do tej wyspy i do tego długiego, samotnego brzegu przybył zatroskany młodzieniec, który miał tylko jedną rękę, chudą i ziemistą, i który był siódmym synem siódmego syna, więc naturalnie miał na imię Siódemka...

Opowieść o przeprawie

Kamienista plaża była mokra i zimna, szare kamienie lśniły od deszczu, jeziora i mgły. Nic tam nie rosło z wyjątkiem zielonej pleśni na skraju wody, brodźce nie szukały na brzegu larw ani robaków, pałki wodne nie stukały na przejmującym, bezwonnym wietrze. Dwie postacie czerniały na tle ciężkiego wełnistego nieba, z którego przygaszone, ponure światło ciekło jak pot wyżymany z odzienia. Niczym się nie wyróżniały, wyjąwszy wygięte w łuk grzbiety – jedna garbata, z pokrzywionymi kośćmi, a druga zgięta pod ciężarem worka. Powoli jedna zbliżała się do drugiej, aż w końcu z dali wyglądały jak jeden duży czarny kształt. Dwaj mężczyźni spotkali się i jęli rozmawiać.

Młodszy mężczyzna patrzył na przewoźnika, którego twarz była pocięta liniami jak mapa konstelacji, choć oczy i włosy miał czarne, jakby się urodził ledwie zeszłej zimy. Mimo skrzywionego kręgosłupa budził respekt, gdy wspierał się na mocnej tyczce i spod ściągniętych brwi patrzył na cienie sunące po słonawej wodzie.

– Jeśli chcesz się przeprawić, trzeba zrobić to teraz, synu. Burza nadciąga trzy razy dziennie, a ostatnia wieczorna wichura zacznie się prędzej, niż chciałbyś to wiedzieć.

Młodzieniec sięgnął prawą ręką w rękaw – bo lewy rękaw był pusty. Palcami wyciągnął z niego połataną sakiewkę i niezdarnie ­wyłuskał ­monetę. Przytrzymał ją na dłoni stwardniałym kciukiem, trzymał ją, jakby ważyła więcej niż żelazo: mała, wyblakła moneta, pożółkła od obracania, z wybitą pieczęcią, jakby siedmioramienną gwiazdą skręconą z pająkami. Potarł ją kciukiem i wciągnął nosem zimną mgłę. Podsunął monetę przewoźnikowi z wyzywającym spojrzeniem, jakby go prowokował, żeby odmówił przyjęcia.

Przewoźnik nie wyciągnął ręki po pieniążek. Spojrzał na jego pusty rękaw i proponowaną przez niego zapłatę. Wreszcie westchnął, a był to lekki, zgrzytliwy dźwięk, jakby tarły się ptasie skrzydła.

– Wiem, chłopcze, co to takiego.

Siódemka parsknął.

– Wystarczy, starcze?

– O świat więcej niż dość i o niebo za mało. Ale przyjmę zapłatę.

Siódemka niechętnie rozstawał się z monetą, jeszcze raz potarł ją kciukiem, zanim ją oddał. Wsiadł na prom, balansując na deskach, które dostosowywały się do jego ciężaru. Gdy się usadowił, spojrzał na zgarbionego przewoźnika, który sięgał po tyczkę. Wyświechtany płaszcz poruszył się wraz z nim i Siódemka pomyślał, że widzi – tylko przez chwilę, rzecz jasna – zielono-czarny błysk szponu pod wystrzępionym płótnem, które z ledwością okrywało pierś starca. Siódemka pokręcił głową i nazwał się głupcem z mgły. Oparł plecy o prowizoryczny maszt z żaglem tak podartym i zniszczonym, bezużytecznym jak koń o dwóch nogach, że przewoźnik najwyraźniej go nie używał i przywiązał do drzewca.

Starzec gładko pchał tratwę przez rozległe jezioro, choć toń wydawała się zbyt wielka, a tyczka za krótka, by sprostać temu zadaniu. Przez jakiś czas płynęli w milczeniu, przewoźnik i pasażer. W końcu starzec głośno spytał:

– Skąd masz tę monetę? Nie powinieneś mieć czegoś takiego, nie w twoim wieku.

Woda ślizgała się wokół tyczki niczym stary olej. Siódemka zaśmiał się, jego chichot przypominał zgrzytliwe kasłanie. Oczy miał puste, zmęczone.

– Nie jestem taki młody.

– Jezioro jest szersze, niż myślisz – rzekł przewoźnik. – Woda zakrzywia odległość jak złożone lustro. Mamy czas, a ja nie jestem ani niemy, ani głuchy. Zwą mnie Idyllą, ci, którzy weszli w nawyk zwracania się do mnie po imieniu. Chciałbym wiedzieć, skąd chłopak ani nie szlachetniejszy, ani nie wyższy od hodowcy przepiórek ma dhheibę. – Ostatnie słowo, wyplute jak złamany ząb, zawisło między nimi, lśniące i jaskrawe.

– Skąd człowiek bierze pieniądze? – Siódemka westchnął, patrząc na szarą wodę i czuby nagich drzew w oddali. – Zapytaj, skąd pochodzą adżańskie trojaki. Odpowiedź jest oczywista. Zapytaj, gdzie zostało wybite szadukiańskie srebro – odpowiedź masz w pytaniu. Zapytaj o moją dhheibę – musi być jasne, co odpowiem. Byłem w mieście Szpiku i wyszedłem żywy...

Opowieść o dwunastu monetach

Wszyscy moi bracia byli dorośli, potężni jak byki i gorliwi jak trawa, gdy się urodziłem. Ledwo ich znałem, ale matka tuliła mnie, jakby nigdy nie miała innego syna, jakby sześcioro innych ust nie szukało jej piersi, jakby dwanaście innych czerwonych rączek nie ciągnęło jej za włosy. Ojciec nadał mi liczbę zamiast imienia i wrócił do swoich kielichów.

Oczywiście, jako chłopiec nie rozumiałem niczego poza tym, że matka mnie kocha, a ojciec nie – moje małe serce nie mogło pojąć, że jej uściski i jego topione w winie milczenie zrodziły się jednego dnia, tego dnia, który zapadł się pod nimi niczym dół w miękkiej ziemi. Nie mogłem wiedzieć, że przez dziewięć miesięcy modlili się o dziewczynkę, że jedli tłuczone trzewia węża i myli brzuch mojej matki w ukrytych źródłach. Ale łono wydało na świat kolejnego syna, choć oboje zawsze byli pobożni i uczciwi jak mrówki.

Wśród mego ludu siódmy syn siódmego syna jest znakiem łaski, a za łaskę trzeba podziękować, za łaskę trzeba zapłacić. W siódme urodziny chłopiec jest kładziony na zboczu wzgórza, przywiązywany do pięciu kołków z białego drewna i zostawiany na łasce Gwiazd. Siódmy syn płaci za ósmego i dziewiątego syna, i za pierwszego wnuka, i za piątą wnuczkę. Uczciwy układ, nie sądzisz? Jedno dziecko za tuziny, za całe tuziny, ­wszyscy oni w kolejce czekają na narodziny, podczas gdy mały chłopiec leży na pagórku, trzęsąc się w deszczu.

Zawsze tak było i jeśli jakaś chata pełna ubogich rolników odmówiła wypełnienia należnego niebu obowiązku, to nie moja.

Ojciec nie chciał na mnie spojrzeć, więc matka musiała sama przywiązać mnie do ziemi, daleko od naszych pól. Ręce jej drżały, gdy wbijała kołki w miękką ziemię i wiązała sznury, a ja jej mówiłem, że nie musi tego robić, że możemy powiedzieć wszystkim, iż przede mną był inny syn, urodzony martwy, że wystarczy Gwiazdom, jedno szare, martwe dziecko jest dla nich dość dobre, że wcale nie jestem siódmym synem, jestem ósmym, dobrym chłopcem, że nie musi mnie zostawiać w miejscu, gdzie jest tak ciemno, tak ciemno i zimno. Płakała, gdy po raz ostatni pocałowała mnie w czoło, niezdarnie kładąc się przy moim rozpostartym ciele, próbując mnie objąć. Jej łzy toczyły się po mojej twarzy, wpływały do ust i były jedyną wodą, jaką miałem. Powiedziała mi, że nikt nie wie, co się dzieje z siódmymi synami – może coś cudownego, coś wyjątkowego. Ale jej oczy były martwe i nie mogłem na nią patrzeć, gdy kłamała.

Po jakimś czasie odeszła, a ja spojrzałem w Gwiazdy, które, jak wierzyłem, wcale nie są żywe – czy mógłbym myśleć inaczej? Niedorzeczny pomysł. Czy Gwiazdy mogły potrzebować chłopców do jedzenia? Albo, jeśli nie na kolację, do ciągnięcia wozów, zrywania wiśni lub innych obowiązków, jakie mają Gwiazdy? Gwiazdy, żywe Gwiazdy występowały tylko w bajkach dla dzieci, a ja nie byłem dzieckiem. Nikt nie zostawiłby dziecka na pustkowiu, musiałem więc być mężczyzną. A mężczyźni są dzielni, nawet w ciemności i na zimnie.

Chyba zasnąłem – musiałem zasnąć, bo pamiętam, że się zbudziłem. Otaczał mnie zapach płonących lamp i płonącej trawy, i było tam światło, światło już gasnące we wspomnienie srebra, a obok mnie na trawie leżały rozwiązane moje pęta. Usiadłem i tarłem zdrętwiałe, mokre od deszczu ręce i nogi, aż wróciło do nich życie i mogłem się podnieść.

Nie utrzymałem się na nogach.

Potężny wicher dmuchnął przez dolinę i przewrócił mnie na ziemię, wicher tak silny i szybki, że zamknął mi oczy jak oblepione śniegiem okna, aż zwilgotniały pod powiekami, i smagał moją skórę, wysysając pot co do kropli, dopóki nie wyschłem na wiór. Nie mogłem otworzyć oczu, nic nie widziałem, ale zdawało mi się, że ręce chwytają mnie w ciemności, drą moje ubranie, podnoszą mnie w ramionach, jakich nawet nie ­próbowałem sobie wyobrazić. Ciemność wędrowała przez ciemność i czas upływał w milczeniu.

I choć nikt nie chciałby zasnąć w takim czasie, zbudziłem się z suchym gardłem i z ręką innego dziecka na twarzy. Była chuda i koścista, sam łokieć. Gdy wróciłem do zmysłów, zrozumiałem, że leżę na innym ciele, nie mniej wychudłym niż pierwsze. Spojrzałem w górę przez sieć kończyn i dostrzegłem nad nimi grube kraty ze szkła pokrytego lodem. Wiatr nieco osłabł, jak huragan przechodzący w burzę piaskową, nie stając się mniej dokuczliwy. Przemykał przez klatkę i warczał wśród splecionych kończyn.

Gdy z trudem przedzierałem się w górę, niektóre śpiące dzieci pojękiwały przez sen i przewracały się na drugi bok, inne, zbudzone, usuwały się z drogi – wszystkie były prawie nagie, odziane w strzępy, które niegdyś mogły być szatami i sukniami, i żadne nie próbowało okryć nagości, kiedy niechcący zadzierałem ich odzienie. Dotarłem na szczyt stosu ciał – pomyślałem, że jest nas około dwudziestu, wrzuconych do klatki jak stos krowich żeber – i ujrzałem świat zniszczenia.

Uzbrój się w cierpliwość, proszę – próbuję opisać miejsce, którego nigdy nie zobaczysz.

Łzy wyciśnięte przez wiatr spływały mi po twarzy, gdy patrzyłem na coś w rodzaju rynku. Dokoła stały domy, były tam fontanny, a nawet wieża dzwonna, lecz nie widziałem drewna ani kamienia. Wszystko w tym miejscu zrobione było z tego, co nagromadził wiatr – z papieru i ości, z ciał pechowych ptaków, ze strzępków futra i kawałków tynku, z łupinek jabłek, skórek cytryny, nasion daktyla, starych sukien, butów bez podeszew, podeszew bez butów, wystrzępionych lin i strzaskanych bloczków. Ale większą część śmieci miasta, większą część tego miasta śmieci, stanowił papier. Fontanny wyrzucały w powietrze arkusze, pisma i płachty gazet, a wichura z nich budowała: nieustający wiatr zespalał niezliczone kartki, tworząc ściany, schody i spadziste dachy. Wystarczy najkrótsza przerwa w burzy, pomyślałem, a całe miasto obróci się w nicość.

Szklana klatka wisiała na żelaznej ramie na podwyższeniu pośrodku placu. Nad nami łopotały strzępy baldachimów, nici z rozpiętych na ramach łachmanów spływały niemal do ziemi. Wszędzie widniały dziury, rozdarcia i szczeliny, a pod ich wątpliwą opieką wiatr zachowywał się jak nieposłuszne dziecko, które kuli się ze strachu, ale próbuje dopiąć swego, kiedy nikt nie patrzy. Mieszkańcy chwiejnym krokiem chodzili po tym szeleszczącym placu, dźwigając beczki, skrzynie i tace – stworzenia o smukłych, cienkich rękach i nogach, z głowami na wygiętych szyjach łabędzi, z wielkimi brzuchami, wydętymi jak u brzemiennej kobiety, która dodatkowo spożyła wielką ilość mięsa i wina. Od czasu do czasu jedno z nich zdzierało nawianą kartkę ze szczudłowatych łydek. Księżyc prześwitywał słabo przez podarty baldachim niczym kość przez rozdartą skórę.

Nikt nie zwracał uwagi na nas, godzinami siedzących w klatce, drżących, przywierających jedno do drugiego w ślepym poszukiwaniu ciepła. Blisko świtu chwyciłem czyjąś rękę, żeby się podeprzeć, i usłyszałem najcichszy krzyk – wtedy ujrzałem ją po raz pierwszy. Niewiele starsza ode mnie, ale znacznie chudsza, chudsza niż jelonek u dna studni zimy, patrzyła na mnie ogromnymi czarnymi oczyma, ciemne włosy miała nierówno przycięte, jak pokutnica, blisko skóry – widziałem nierówne łaty i łyse placki. Usta miała blade, spękane, jakby od wielu dni nie piła wody. Jej drobny nadgarstek zadygotał z bólu w mojej dłoni. Jej oczy przesunęły się na istoty wędrujące po placu, a z nich z powrotem na mnie. Puściłem ją, jakby mnie sparzyła – i sparzyła mnie, naprawdę – te czarne, bardzo czarne oczy parzyły niczym żagiew. Wyciągnąłem rękę, żeby wydobyć ją z tej studni rąk i nóg, ale pokręciła głową i wkuliła się w nie z powrotem. Delikatnie oparłem się o nią; lekko pokasływała. Wtedy pierwszy raz ją dotkąłem, a kaszel był pierwszym dźwiękiem, który usłyszałem z jej ust.

Wreszcie wzeszło słońce, szare i wyblakłe za wysokimi, gnanymi wiatrem chmurami, i zbliżyła się jedna z długoszyich istot. Jednym szybkim ruchem otworzyła drzwi klatki i odstąpiła na bok, żeby nie spadły na nią wytaczające się dzieci. Bez słowa, szturchając, popychając z siłą, o jaką jej nie podejrzewałem, rozdzieliła nas, aż skupiliśmy się po obu stronach podwyższenia, gdzie inni mieszkańcy miasta ustawili nas w dwa drżące szeregi. Ich skóra, blada i srebrzysta, jakby tuż pod nią przepływała woda, w dotyku była chłodna i sucha.

Odetchnąłem z ulgą, ujrzawszy, że dziewczynka trafiła do mojego rzędu, znacznie krótszego niż drugi. Staliśmy ramię w ramię, ona i ja, czekając. Dzieci po drugiej stronie zostały powiązane, ręka do ręki, sznurem bledszym niż skóra. Patrzyły na nas bezradnie, szczękając zębami, z sinymi palcami stóp. Potem ich chudoręki strażnik przeciągnął je na naszą stronę i podał smycz ostatniemu dziecku w szeregu. Musiał trącić je szorstko, bo nie rozumiało, a w końcu włożył mu sznur do ręki i zamknął na nim jego palce. Stworzenie, które otworzyło klatkę, chwyciło dłoń pierwszego dziecka i poprowadziło nas wszystkich. Wiedzeni ­instynktem, ­trzymaliśmy się za ręce, jakbyśmy szli na piknik za spódnicą matki. Dziewczynka delikatnie ściskała moją dłoń. Wyszliśmy z placu na ulice brukowane kogucimi kośćmi i skamieniałymi gałęźmi, które trzaskały pod naszymi stopami, aż stanęliśmy przed wysoką budowlą z solidnymi, porządnymi drzwiami w ścianie ze śmieci. Niegdyś mógł to być kościół, bazylika o strzelistych wieżach. Teraz, jak większość zabudowań miasta, budulcem fabryki – miałem się bowiem dowiedzieć, że to fabryka – był przede wszystkim papier. Mogłem odczytać wiele drukowanych słów, ale nakładały się jedne na drugie albo przeplatały w nieodgadnionym bełkocie:

TUTAJ ZACZYNA SIĘ KSIĘGA KLAUNA, WŁAMYWACZA, PRZESTĘPCZEGO DOBROBYTU SZPIKU I WSZYSTKIE TARGOWISKA ZAMKNIĘTE NA MOCY ZARZĄDZENIA KOZINA – DWIE PORCJE BRAK KIELICHÓW BŁĘKITNYCH, ŻÓŁTYCH, CZERWONYCH JEDWAB MIERZONY ŁOKCIEM WŁAŚCICIELA NIE KLIENTA WILCZA ZUPA GORĄCA I SMACZNA KARAT WAŻY W TEN SPOSÓB ZOSTAŁ POGRZEBANY KIEDY BYŁ DZIECKIEM, KTÓREGO TWARZ OSTRZEGA: SPRZEDAŻ ZARAŻONEJ PSZENICY CAŁE BOGACTWO DLA ZŁODZIEJE CHRYZOPRAZU ZOSTANĄ OSĄDZENI Z NAJWYŻSZĄ SUROWOŚCIĄ...

Słowa wiły się wokół nadproża i po ścianach jak fryz, wypisane na pergaminie, welinie, zwyczajnym papierze i płótnie, białe i złote, czarne i szare, nawet szkarłatne, z jasnozieloną pleśnią lśniącą na rogach. Dzieci, najpierw te nie wiązane, potem te związane, jęły wchodzić przez drzwi – i wtedy wydało mi się dziwne, że prawdziwe drzwi wstawiono w stronice tutaj, ale nigdzie indziej. Cisza niczym stos kamieni naciskała na nasze ramiona, zbyt wielka do udźwignięcia. Gdy tylko ostatni ze związanych przestąpił próg, opuściłem swoje miejsce w szeregu, ciągnąc za sobą dziewczynkę, i skoczyłem w dół schodów, na omiataną wiatrem ulicę z kości i gałęzi.

Jedno ze stworzeń dopędziło nas z łatwością – na tych pajęczych nogach są szybkie jak koszmarne ostrygi. Chwyciło mnie za włosy w osłoniętym przed wiatrem zaułku. Skinęło głową w kierunku fabryki i próbowało poprowadzić nas wychudłymi pacami. Stałem uparcie, dziewczynka przysunęła się bliżej mnie.

– Gdzie jesteśmy? – syknąłem. Syk zabrzmiał niczym wrzask w cichej, pustej uliczce.

Istota nie kryła zaskoczenia.

– Nie powinieneś się do mnie odzywać – rzekła urywanie.

– Nie możemy przestrzegać praw, o których nikt nas nie powiadomił.

– Teraz już wiesz. Chodźcie do środka i bądźcie posłuszni.

– Nie powinniśmy słuchać praw, z którymi się nie zgadzamy. Nie jesteście naszymi rodzicami – powiedziała dziewczynka i wtedy po raz pierwszy usłyszałem jej głos. Był niski, zachrypły, miękki jak leśne runo.

– Ona ma rację – poparłem ją. – Powiedz nam, gdzie jesteśmy. Dokąd posłaliście wszystkie inne dzieci?

Istota stała, zmieszana, przenosząc spojrzenie z drzwi, w których jej towarzysze już znikli z ostatnimi dziećmi, na nas i z powrotem. Przestępowała z jednej szczudłowatej nogi na drugą.

– Zostanę ukarana – zaskowyczała w końcu.

Dziewczynka potarła ogoloną głowę.

– Słuchaj, czy inne dzieci próbowały z tobą rozmawiać?

– Nigdy.

– W takim razie nie możesz wiedzieć, czy zostaniesz ukarana. Ale kara na pewno cię nie minie, jeśli wrzasnę, a on ucieknie. Jeżeli odpowiesz na nasze pytania, będziemy grzeczni i pójdziemy, dokąd każesz. – Spojrzała na mnie, jej ciemne oczy płonęły jak ostrza. – Obiecujemy.

Istota odetchnęła głęboko i otuliła skąpym płaszczem wielki brzuch. Usta miała bardzo szerokie, niemal od ucha do ucha, i sznury sinawych włosów spływały jej na policzki.

Chrząknęła przeciągle.

– Niech... niech będzie...

Opowieść nadzorczyni

Jeśli chcecie wiedzieć, jestem Vhummimą ze Szpiku, trzecią córką Orrisy, która była stryjeczną wnuczką siedemnastego chryzopraza, bo tak tytułowali się nasi władcy w dniach przed Wyniszczeniem. Ze zdegenerowanego bogactwa tamtej martwej od dawna osobistości Orrisa-moja-dobrodziejka odziedziczyła wózek jabłek i kram z fetyszami. Gdy przyszła moja kolej, przejęłam ten majątek i dodałam rożen do pieczenia mięsa. Wśród bogaczy nie byłam bogata, ale za baldachimami Asaadu, Wielkiego Targu, zazdroszczono mi złota pod szyją i jedwabiu na stopach. Tacy wszyscy byliśmy, zazdrośni i wzbudzający zazdrość, ku chwale Szpiku-który-był.

W dzieciństwie Asaad stanowił serce mego serca i pod tym względem nie byłam wyjątkowa. Jakże wysoko łopotały jego baldachimy, jak jaskrawe były te podniebne oranże, te zielenie, te głębokie błękity! Kadzidło, gęste i brązowe, wrzało w wysokich kotłach, owce o czarnych pyskach meczały w zagrodach, złoto odmierzano w czarnych sakiewkach, dużych i małych. Jakże słodko brzmiało poskrzypywanie wózków, głosy targujących się, brzęk bitych monet w dłoni! Błogosławione niebo nad Asaadem zawsze było błękitne, polerowane kamienie placu nieodmiennie lśniły. Co do mnie, chętnie sprzedawałam nasze jabłka i nasze małe figurynki, i byłam taka dumna, gdy weszłam w posiadanie rusztu do pieczenia i szczypiec do węgli, by pomnożyć majątek rodziny. Wszyscy obywatele handlowali w Asaadzie albo na jednym z mniejszych rynków w okolicy, jeśli kogoś nie było stać na czynsz za wynajęcie kramu w centrum miasta. Uchylanie się od wnoszenia obowiązkowego wkładu w rozwój gospodarki miasta było przestępstwem, karano je piętnowaniem podbicia stopy gorącym żelazem. Dlatego codziennie rano całe miasto – przynajmniej miasto, które się liczyło – zbierało się pod baldachimami, żeby brać udział w wielkiej paradzie handlu.

Moje jabłka chrupały w setkach zębów, moje posążki z nefrytu, onyksu i granatów przynosiły potrójny zysk: niedźwiedzie, węże, pająki i bociany, słonie i wrony, i niezliczona groteskowa różnorodność Gwiazd. Nacierałam włosy, chlubę mojego piękna, najdroższym olejkiem ze szmaragdów – wyciskanie oleju z kamieni jest nadzwyczaj skomplikowane, ale kiedyś wiedzieliśmy, jak to robić. Moja głowa lśniła zielonkawą czernią, szyję miałam krótką, uda krągłe. Byłam nawet lekko pulchna, czego niełatwo uniknąć w Asaadzie, gdzie każdemu smakowi odpowiada dwanaście bardziej wyrafinowanych smaków. Swego czasu uwielbiałam węże nadziewane daktylami, skropione różanym lukrem. Po brodach moich sióstr spływał sos z zapiekanych w pieprzu orzesznic i z zacieranych w miodzie skorupek ślimaków, zmielonych na proszek drobniejszy niż diamentowy pył. Małe ptaszki śpiewające w cukrze malinowym ze skrzydełkami pszczół lepiły palce moich braci. W dzielnicy sprzedawców owoców pakowano w skórki granatów maleńkie jadalne rubiny, tak małe, że topiły się na języku niczym drobiny cukru. Jeszcze bardziej skomplikowany jest proces wytwarzania żywności z surowych bogactw, ale też opanowaliśmy go w tych czasach, gdy wiedzieliśmy wszystko. Kiedyś zjadłam topaz wielkości pięści mego ojca, skórka rozpękła się w moich zębach jak jabłko z mojego wózka. Słońce tego dnia było takie ciepłe, że myślałam, iż prześwituje przeze mnie. Ojciec zachęcał mnie delikatnie, wsuwając złoto w me usta. Miało smak spieczonej przez lato pszenicy i najbledszych brzoskwiń.

W Asaadzie jedliśmy wszystko, co mogliśmy kupić, a kupić mogliśmy wszystko. Nic nie mogło zaspokoić naszego głodu, nic nie miało za wysokiej ceny.

***

Po raz pierwszy usłyszałam o tym w czasie trzeciej zmiany obiadowej – targowisko nie mogło zostać zamknięte tylko dlatego, że zgłodnieliśmy w środku dnia. Jedliśmy na przemian, dzięki czemu handel nigdy nie ustawał. Tego dnia odpoczywałam na sofie pod fiołkowym baldachimem usianym srebrnymi półksiężycami, pijąc korzenną czekoladę w kielichu z czystego złota. Byłam wówczas młoda, nie mogłam wymagać niczego więcej. Skórka cytryny pływała w moim napoju i trącałam ją długim, lukrowanym paznokciem, gdy sprzedawczyni pigwy szepnęła:

– Słyszałaś? Teraz cała droga do sklepów Rhukmini.

Nadzwyczaj korpulentny kupiec, który parę lat wcześniej wyhodował zdumiewającą i wielce popularną krzyżówkę śliwki z ametystem, ziewnął i ruchem ręki odpędził opalizujące muchy od swego kielicha.

– I co? Zamkną ulicę, a my zajmiemy się swoimi sprawami. Rhukmini to nędzna dzielnica handlarzy ryb, stara meloniarko, marginesowy cień Asaadu. Ja zwę to wydarzenie zrządzeniem opatrzności. Koniec z podciąganiem nogawek, żeby nie pobrudziły się w atramencie kałamarnicy i skrzepłej od lodu krwi dorsza.

Hodowca śliwek hołdował najnowszej modzie szczepienia obcych członków na własnym ciele – twarz miał szarą, z nosem wydłużającym się w niewielką trąbę słoniową, która spadała na wąsy. Był dumny z tego dodatku i dopilnował, żeby wszyscy w Asaadzie wiedzieli, iż pod koniec sezonu będzie on znacznie większy. Koniec końców, był człekiem słusznej postury.

– Co się stało? – spytałam zaciekawiona. Wygładziłam lśniącą grzywkę. Ciepło połączyło pot z olejem z klejnotu i parę zielonych strumyczków grzało mi kark.

Handlarka pigwami odwróciła się w moją stronę, błysnęły kółka w jej nosie.

– Zniknęło bez śladu – oznajmiła triumfalnie. – Całe Rhukmini. – W naszej gospodarce drugie miejsce zaraz po bogactwach zajmuje znajomość plotek, w czym miała wyraźną przewagę. Jej krótkie włosy lśniły od granatów i nigdy się nie pociła.

– Zniknęło? – Sztuka prowadzenia konwersacji nigdy nie była moją mocną stroną.

– Cóż, niezupełnie – mruknął hodowca śliwek, gładząc kciukiem wąs natarty lazurytem i wodząc palcem wskazującym po rosnącej trąbie. – Kawałki zostały, roznoszone przez wiatr. Ale przypuszczam, że nieprędko ktoś będzie tam suszył ośmiornice.

Musiałam rozdziawić usta – kto by nie rozdziawił? Tatuowane agatem zęby (tylko jedna ze sztuk w mieście, w którym istniały wszystkie ­możliwe sztuki) ukazały się pomiędzy moimi grubo pomalowanymi wargami. Widziałam, jak hodowca śliwek jawnie kalkuluje, czy moje zęby pobiją jego trąbę w hierarchii przepychu, zmieniającej się wraz z każdym nowym procesem, alchemią albo mechaniką Asaadu. Chyba zadecydował, że jego mały szary wyrostek zajmuje bezpieczną wyższą pozycję.

– Może pójdziesz na stronę Rhukmini i zobaczysz na własne oczy? Każę moim chłopcom przypilnować twojego wózka, są uczciwi jak stado chytrych lisów, co znaczy, że nieszczególnie, ale sprzedają równie dobrze, jak kradną, a czego więcej można wymagać od młodych?

Ściągnęłam brwi. Prawda, jego synowie będą kraść, lecz mieli obrotne języki, a ja byłam dość młoda, by ciekawiło mnie miasto poza baldachimami, dość młoda, by uważać, że skradanie się zaułkami pełnymi pustych odnóży krabów i sprzeczających się mew znad rzeki może być warte straty paru jabłek i kawałków mięsa.

Poszłam – kto by nie poszedł?

W ogrodzie

Chłopiec zadrżał.

– Nie podoba mi się ta historia – szepnął. Wiatr szumiał cicho w ogrodzie, grzechocząc gałęziami i przemieniając więdnące kwiaty w tańczących derwiszów. – Wolałbym o piratach.

Dziewczynka wzruszyła ramionami.

– Nie mogę zmienić tego, co jest napisane na mojej skórze, tak jak nie mogę zmienić skóry.

Błękitna mgła wieczoru toczyła się po ogrodowych ścieżkach niczym regiment odziany w gwiezdne światło. Dziewczynka skubnęła gęsty mech i spojrzała w stronę pałacu, pełnego jak zawsze świateł i głosów. Czubki palców miała bezbarwne. Mówiła jakby z daleka, z kryjówki za ścianą z marmuru i szkła.

– Gdyby nie te moje znaki, gdybym nie była szopem-demonem grzebiącym w resztkach bogactwa ogrodu, mogłabym zwać się Dinarzad, nosić perły we włosach i wyjść za mężczyznę, który miał złote kogutki. Bardzo dziwnie jest o tym myśleć.

Chłopiec zmarszczył czyste czoło.

– Nie sądzę, że spodobałby ci się mężczyzna z kogutkami.

Dziewczynka uśmiechnęła się jak zając, który wie, że powiodła mu się ucieczka.

– Nie jestem głupia. Przez większość czasu cieszę się, że nie mam na imię Dinarzad. Ale zimno czasami przypomina umieranie i wtedy myślę, że życie amiry nie byłoby takie złe.

Chłopiec patrzył na nią wzrokiem młodego kota, który chwyta swoją pierwszą mysz.

– A jak masz na imię, przyjaciółko? Wstydzę się, że nie spytałem wcześniej!

Dziewczynka spojrzała na mech i swoją marznącą rękę, obcą tutaj jak śnieć na pszenicy. Postarała się, by twarz mieć spokojną, nieruchomą jak woda, niewzruszoną jak gwiazdy, żeby nie wyczytał z niej goryczy twardej niczym kora głogu.

– Skąd mam znać swoje imię? Kto woła mnie po imieniu, zwie inaczej niż demonem, urwisem, szopem? Jeśli dano mi imię, to ktoś musiał schować je w jakiejś dziwnej sakiewce i moje oczy nigdy go nie wi­działy.

***

Zawiedziony chłopiec też skierował spojrzenie na pałac i oboje przez jakiś czas siedzieli w milczeniu. Podawanie własnego imienia uznał za niestosowne, gdyż dziewczynka nie miała się czym zrewanżować. Nie chciał po raz kolejny pokazywać, że on ma to wszystko, czego jej brakuje.

***

Pierwsze martwe liście rozstawały się z drzewami, bezszelestnie spadając na wilgotne kamienie. Gdzieś za plecami dziewczynka słyszała cichy szmer sadzawki, w której chłopiec przyłapał ją w kąpieli, przyłapał ją pod księżycem. Wokół ich kopca skał rosły niskie dzikie róże, ale wiatr z deszczem odarły je z kwiatów i teraz płatki leżały u stóp dzieci jak podarte stronice.

– Jeśli chcesz, żebym przestała...

– Nie! – powiedział szybko chłopiec, szeroko otwierając ciemne oczy. – Nie podoba mi się, ale nie zniósłbym, gdybym nie wysłuchał do końca. Opowiedz mi o tym strasznym miejscu.

Dziewczynka przesunęła ręką po oczach, dotykając miękkiego czarnego miejsca, gdzie dawno temu zapisane zostały wszystkie te historie. Nie po raz pierwszy pomyślała, że czuje płonący w sobie kształt liter. Wreszcie podjęła opowieść, a jej głos niósł się po zielonych skałach niczym plusk wody w pustej studni.

***

– Vhummima, pożeraczka klejnotów, poszła na stary targ rybny, gdzie spowił ją zapach gnijących małżów i strzaskanych muszli...