Minutę później dotarli do banku krwi, gdzie Mallory od razu podszedł do okienka rejestracji.

– Przepraszam... – powiedział, starając się zwrócić na siebie uwagę pielęgniarki.

– Zależy coś pan tam przeskrobał – odparła siostra.

– Słucham? – zdziwił się detektyw. – Chyba nie do końca panią zrozumiałem.

– Chodzi o te pańskie przeprosiny – wyjaśniła pielęgniarka. – Możemy panu wybaczyć sporą zawartość alkoholu we krwi, a nawet złe wyniki cholesterolu, ale za nic nie darujemy ukrycia odry, świnki, anginy, lumbago, reumatyzmu, artretyzmu, łokcia tenisisty, zapalenia dziąseł, płaskostopia, nadkwasoty żołądka...

– Chwileczkę! – wtrącił Mallory, aby nie wysłuchać kolejnych trzydziestu schorzeń dyskwalifikujących potencjalnego dawcę. – Nie przyszliśmy tutaj, aby oddać krew.

– W święta nie skupujemy krwi – oświadczyła oficjalnym tonem pielęgniarka.

– Pani nadal mnie nie rozumie. Przyszliśmy tutaj, aby kupić trochę krwi albo chociaż plazmy dla tego tu młodzieńca.

– Jaką grupę?

– To nie ma najmniejszego znaczenia.

– Musimy wiedzieć takie rzeczy, zanim zrobimy transfuzję – upierała się siostra.

– Nie będziecie mu jej podawali dożylnie – sprecyzował Mallory. – On chce ją wypić.

Pielęgniarka spojrzała wreszcie w stronę bladego młodzieńca.

– No tak – powiedziała. – Teraz rozumiem. Blada skóra, rozszerzone źrenice, znacznie powiększone kły, no i oczywiście ani jednego włoska na palcach dłoni.

– A powinien je tam mieć?

– Jedynie w sytuacji, gdyby doszło do pogryzienia przez wilkołaka – wyjaśniła pielęgniarka. – Ale w takim przypadku powinien pan raczej odwiedzić rzeźnię, a nie bank krwi.

– Skoro doszliśmy do porozumienia, proszę mi powiedzieć, ile kosztowałoby powiedzmy pół galona krwi?

– Taka ilość nie wchodzi w grę – odparła pielęgniarka. – Tyle nie możemy wydać.

– Zapłacimy gotówką... z góry – rzucił znacząco Mallory. – Nie mogę ręczyć za to, co stanie się później, gdy jego łaknienie wzrośnie.

Kobieta spojrzała na Ruperta, który właśnie znów zaczynał się ślinić.

– Już teraz wygląda na mocno zdesperowanego – stwierdziła.

– Nie wiem, czy uda mi się nad nim zapanować – powtórzył detektyw.

Pielęgniarka wyjęła z ukrytej pod ladą szuflady srebrny krzyż i wielką wiązkę czosnku.

– Bez obaw – powiedziała. – My nad nim zapanujemy!

Rupert zasłonił twarz obiema rękami.

– Zabierz to z moich oczu! – wrzasnął.

Kobieta odłożyła czosnek i krzyż do szuflady.

– Co pan powiedział? – zapytała z przymilnym uśmiechem.

– Nic – odparł Mallory. – Chodź, chłopcze, znajdziemy tę krew w innym miejscu.

– Chwileczkę – zatrzymała go pielęgniarka.

– Tak?

– Sugerowałabym pańskiemu podopiecznemu unikanie atakowania obcych ludzi na ulicach. Jeśli trafi na kogoś niewłaściwego, może się to skończyć dla niego bardzo boleśnie. – Ściszyła konfidencjonalnie głos. – Powszechnie wiadomo, że dzisiaj, ze względu na ogromną ilość stworów nocy, które wyłażą z nor, aby świętować wigilię Dnia Zmarłych, można kupić krew w niemal każdym spożywczaku. To wprawdzie wciąż jest nielegalne, ale na tę jedną noc policja przymyka oko na podobne procedery.

– Dziękujemy pani – powiedział Mallory.

– Jakby co, ja wam tego nie powiedziałam.

– Będę milczał jak grób. Idziemy, Rupercie.

Detektyw opuścił bank krwi, ciągnąc za sobą chłopaka, który najpierw zaczerpnął głęboko zimnego, nocnego powietrza, a potem westchnął ciężko.

– Już mi lepiej – stwierdził, odwracając się do Mallory’ego. – Od dziecka miałem alergię na czosnek.

– Zatem to nie przemiana w wampira sprawiła, że nie mogłeś znieść jego zapachu?

– Nigdy nie potrafiłem wytrzymać w miejscu, w którym był czosnek. Zaraz łzawiły mi oczy.

– Dobrze – stwierdził detektyw. – Wydaje mi się, że umieszczę cię w moim mieszkaniu. Po co marnować forsę na hotele? Jeśli Draconis nadal cię szuka, prędzej przeleci się po pokojach do wynajęcia niż prywatnych mieszkaniach. Nie ma szans na to, by wiedział o twoich koneksjach rodzinnych z Winnifredą, a jeśli nawet odkryje je jakimś przypadkiem, fakt, iż twoja ciotka jest moim wspólnikiem, powinien pozostać dla niego tajemnicą... – Mallory zamilkł na moment. – Na skrzyżowaniu obok mojego mieszkania jest niewielki market. Tam kupimy krew. A kiedy już zamknę cię na cztery spusty w bezpiecznym miejscu, pojadę do Winnifredy i razem obmyślimy następne posunięcie.

– Jestem panu wdzięczny, panie Mallory, za wszystko, co pan dla mnie robi – powiedział Rupert.

– Nigdy nie lubiłem wampirów. A teraz wszystko wskazuje na to, że stanę się jednym z nich.

– To kolejna z wielu rzeczy, którymi musimy się zająć. Trzeba się dowiedzieć, jak można odwrócić proces zwampirzenia i przywrócić cię do dawnej, ludzkiej postaci. Twoja ciotka jest o wiele lepsza w poszukiwaniu danych niż ja. Sądzę, że zlecę jej tę robotę w czasie, gdy będę się uganiał za Draconisem.

– Pssst!

Mallory zatrzymał się i dostrzegł w alejce pomiędzy dwoma apartamentowcami zielonoskórego goblina, który kiwał nerwowo ręką w jego stronę.

– Hej, pan, piękne goblinie dziewczynki!

– Pan nazywać się Mallory – odparł detektyw znudzonym tonem. – Pan Piękne Goblinie Dziewczynki mieszkać w sąsiednim bloku.

– Znalazł się żartowniś – mruknął goblin i przeniósł wzrok na Ruperta. – Piękne goblinie dziewczynki, tanio jak barszcz.

– Nie jestem zainteresowany – odburknął chłopak.

– Skoro takie nie pasują, to może wyjątkowo paskudne goblinie dziewczynki, ale uprzedzam, są bardzo drogie!

– Nie, dziękuję.

– A może goblini chłopcy? – zapytał stręczyciel.

– Spadaj – zbył go Mallory.

– Goblinie staruszki?

Detektyw i chłopak przyspieszyli kroku.

– Głuchonieme, ślepe goblinki bez rąk i nóg?

– Masz nawet takie pokraki? – zdziwił się Mallory.

– Jasne – zapewnił go sutener, wyciągając z torby pokaźny młot. – Dajcie mi tylko pięć minut.

– Zapomnij! – zgasił go detektyw. – Tak tylko, z ciekawości zapytałem.

– Ciekawość jest zgubą kotów – odburknął stręczyciel i nagle pstryknął palcami. – A co powiecie na zdechłego kota?

Mallory nawet nie silił się na odpowiedź.

– Niech wam będzie! – wydarł się za nimi goblin. – Tylko się nie zdziwcie, jeśli po północy ceny pójdą trzykrotnie w górę!

– Mnie dziwi już sam fakt, że ktoś chce za coś takiego płacić – powiedział Mallory, gdy zniknęli z pola widzenia alfonsa. – Jak tam z tobą, chłopcze? Trzymasz się? Mamy jeszcze przecznicę do przejścia.

– Nic mi nie będzie – zapewnił Rupert.

– Już widać neon – powiedział detektyw, gdy pokonali kolejne trzydzieści jardów.

– „Market Wciskalskiego” – przeczytał Rupert.

– Nie pozwól mu się ogłupić – poradził Mallory. – To dobry człowiek, ale czasami lubi wyzwania.

– Nie rozumiem.

– Zaraz sam zobaczysz.

Szli dalej, minęli antykwariat „Starodruki”, w którym handlowano wyłącznie przeterminowanymi dokumentami urzędowymi, potem „Bar Anina”, czyli jadłodajnię z autentycznymi produktami spożywczymi z Grecji, eleganckie biura Kartelu Szpiegostwa Przemysłowego, którego okna wzmocniono tytanowymi kratami oraz „Kosz Ulki”, butik sprzedający T-shirty produkowane przez słynną hollywoodzką projektantkę Ursulę K. Ursulę.

W końcu dotarli do normalnie wyglądającego sklepu spożywczego i weszli do jego wnętrza. Właściciel tego interesu znalazł się przy nich w trzy sekundy.

– Witam pana, panie Mallory! – powiedział. – Mamy wigilię Wszystkich Świętych. Cholernie paskudną noc jak na dochodzenie.

– Nie prowadzę żadnej sprawy.

– Nie szuka pan żadnego seryjnego mordercy albo jeszcze lepiej, tria lubieżnych staruszek‑ekshibicjonistek? – dopytywał się Wciskalski, nie kryjąc zawodu.

– Nie. Wyszedłem tylko na zakupy.

– Krokodyle skrzydła – podpowiedział staruszek. – Mam je w specjalnej promocji.

– Krokodyle nie mają skrzydeł – odparł Mallory.

– Teraz już nie mają – zgodził się Wciskalski, wymachując nożem kuchennym. – Dam dobrą cenę za tuzin.

– Nie mam na nie ochoty.

– Dobrze, może zatem weźmie pan zęby kanarków?

– Daj pan spokój.

– Trudno pana zadowolić, panie Mallory. A co pan powie na parkę bojowników? To takie rybki – dodał szybko.

– Niech zgadnę – powiedział Mallory. – Obie są uzbrojone po płetwy w broń maszynową i noże.

– Ależ skąd. Nazywają się Ethel i Wilbur. Nienawidzą się jak wszyscy diabli. Ona wiecznie gdera, a on puszcza ją kantem z welonką, jak tylko ma wolną chatę. Wie pan, Ethel często spływa do klubu na spotkania z koleżankami.

– Zamknie się pan choć na moment, żebym mógł powiedzieć, po co przyszedłem? – zapytał Mallory.