Merkuriusz przykucnął w zaułku; zimne błoto wciskało mu się między palce stóp. Gapił się na wąską przestrzeń pod murem, próbując zebrać się na odwagę. Słońce nie wstanie jeszcze przez wiele godzin, a tawerna była pusta. Większość tawern w mieście miała klepiska, ale tę część Nor zbudowano na podmokłym terenie, a nawet pijacy nie chcieli pić, stojąc po kostki w błocie. Dlatego tawerny wznosiły się na podpórkach kilka cali nad ziemią, a podłogę miały z grubych bambusowych tyczek.

Czasem w szczeliny między bambusami wpadały monety, a przestrzeń pod podłogą była dla większości ludzi za mała, żeby po nie wpełznąć. Duzi z gildii byli za duzi, a maluchy za bardzo się bały, by wcisnąć się w duszną ciemność zamieszkiwaną przez pająki, karaluchy, szczury i złośliwe, na wpół dzikie kocury trzymane przez właścicieli. Najgorszy był nacisk bambusa na plecy, rozpłaszczający cię za każdym razem, gdy przeszedł nad tobą jakiś klient. Od roku to był ulubiony punkt Merkuriusza, który jednak nie był już taki drobny jak kiedyś. Ostatnim razem zaklinował się i całymi godzinami panikował, dopóki nie spadł deszcz i grunt nie zmiękł pod nim na tyle, że zdołał się wygrzebać.

Dzisiaj było błotniście, zjawiło się niewielu klientów, a Merkuriusz widział, że kocur gdzieś polazł. Powinno być w porządku. Poza tym Szczur będzie zbierał jutro opłaty, a Merkuriusz nie miał czterech miedziaków. Nie miał nawet jednego, więc wybór był ­niewielki. Szczur nie należał do wyrozumiałych i nie doceniał własnej siły. Maluchy nie raz umierały po jego laniu.

Odgarniając na boki kopczyki błota, Merkuriusz położył się na brzuchu. Mokra ziemia w jednej chwili przemoczyła mu cienką, brudną tunikę. Musiał szybko pracować. Był chudy i gdyby się przeziębił, miałby marne szanse na wylizanie się z choroby.

Poruszając się w ciemnościach, zaczął się rozglądać za błyskiem metalu. W tawernie nadal płonęło kilka lamp, więc światło sączące się przez szczeliny oświetlało błoto i stojącą wodę, rzucając na nie dziwne prostokąty. Ciężkie bagienne opary unosiły się w snopach światła tylko po to, żeby zaraz znowu opaść. Pajęczyny drapowały się na twarzy chłopca i rwały. Nagle Merkuriusz poczuł szczypanie na karku.

Zamarł. Nie, tylko mu się wydawało. Powoli wypuścił powietrze. Coś zalśniło i wreszcie złapał pierwszego miedziaka. Chłopak prześlizgnął się do nieoheblowanej belki sosnowej, pod którą ugrzązł ostatnim razem, i odgarniał błoto, dopóki woda nie zaczęła wypełniać zagłębienia. Szczelina była tak wąska, że musiał obrócić głowę na bok, żeby się przecisnąć. Wstrzymując oddech i wciskając twarz w mulistą wodę, zaczął powoli pełznąć.

Głowa i ramiona przeszły, ale wtedy kikut gałęzi zaczepił się o tunikę, rozerwał materiał i dźgnął go w plecy. Merkuriusz omal nie krzyknął i natychmiast ucieszył się, że tego nie zrobił. Przez szeroką szparę między bambusowymi tyczkami zobaczył siedzącego przy barze mężczyznę, który nadal pił. W Norach trzeba szybko oceniać ludzi. Nawet jeśli masz zręczne ręce jak Merkuriusz, gdy kradniesz dzień w dzień, w końcu ktoś cię złapie. Wszyscy kupcy tłukli szczury z gildii, które ich okradały. Musieli, jeśli miało im zostać coś z towarów na sprzedaż. Dowcip polegał na tym, żeby wybierać tych handlarzy, którzy zdzielą cię tak, żebyś następnym razem nie dobierał się do ich straganu. Niestety, zdarzali się też tacy, którzy bili tak mocno, że już nie wchodził w grę żaden następny raz. Merkuriuszowi wydawało się, że dostrzega życzliwość, smutek i samotność tego chudego mężczyźny. Mógł być około trzydziestki; nosił niechlujną jasną brodę i ogromny miecz przy biodrze.

– Jak możesz mnie opuścić? – szepnął mężczyzna, tak cicho, że Merkuriusz ledwo wychwycił słowa; w lewej ręce trzymał kufel, a w prawej coś, czego Merkuriusz nie mógł dojrzeć. – Po tych wszystkich latach służby jak możesz mnie opuścić? To z powodu Vondy?

Coś połaskotało Merkuriusza w łydkę. Zignorował to. Na pewno znowu mu się wydawało. Sięgnął za siebie, żeby odczepić tunikę. Musiał poszukać monet i wynosić się stąd.

Coś ciężkiego upadło na podłogę nad Merkuriuszem, wpychając mu twarz w wodę i wyciskając dech z piersi. Sapnął i niewiele brakowało, a wciągnąłby do płuc wodę.

– No, proszę, proszę, Durzo Blint, nigdy nie przestaniesz mnie zadziwiać – usłyszał Merkuriusz.

Przez szpary nie było widać tego mężczyzny, tylko jego obnażony sztylet. Musiał zeskoczyć z belki pod sufitem.

– Ej, pierwszy jestem gotów uznać, że ktoś blefuje, ale trzeba było widzieć Vondę, kiedy się zorientowała, że nie zamierzasz jej ratować. Prawie sobie oczy wypłakałem.

Chudy mężczyzna odwrócił się. Mówił powoli, łamiącym się głosem:

– Dzisiejszego wieczoru zabiłem sześciu ludzi. Na pewno chcesz powiększyć tę liczbę do siedmiu?

Do Merkuriusza powoli dotarło, o czym mówią. Tykowaty mężczyzna był siepaczem, Durzo Blintem. Można powiedzieć, że siepacz to zabójca, mniej więcej tak jak tygrys jest kociakiem. Pośród siepaczy Durzo Blint był bezsprzecznie najlepszy. Albo – jak to mówiła głowa gildii Merkuriusza – ci, którzy mieli na ten temat inne zdanie, nie żyli zbyt długo. A ja pomyślałem, że Durzo Blint wygląda na życzliwego?

Znowu poczuł swędzenie na łydce. Wcale mu się nie wydawało. Coś pełzło w nogawce jego spodni. Miał wrażenie, że to coś dużego, ale nie tak wielkiego jak karaluch. Z przerażeniem ocenił ciężar – pająk, biały wilkosz. Jego jad rozpuszczał ciało w powoli rozszerzającym się kręgu. Po ukąszeniu nawet z pomocą uzdrowiciela dorosły mógł co najwyżej liczyć na to, że straci tylko kończynę. Szczur z gildii nie miałby tyle szczęścia.

– Blint, będziesz miał fart, jeśli nie obetnę ci głowy po tym wszystkim, co wypiłeś. Tylko przez ten czas, kiedy cię obserwowałem, wypiłeś...

– Osiem kufli. A wcześniej jeszcze cztery.

Merkuriusz się nie poruszył. Jeśli gwałtownie ściśnie nogi, żeby zabić pająka, zachlupocze woda i mężczyźni zorientują się, że ktoś tu siedzi. Nawet jeśli Durzo Blint wyglądał na miłego, nosił okropnie duży miecz, a Merkuriusz wiedział, że lepiej nie ufać dorosłym.

– Blefujesz – powiedział mężczyzna, ale w jego głosie było słychać strach.

– Nie blefuję – odparł Durzo Blint. – Dlaczego nie zaprosisz do środka swoich przyjaciół?

Pająk szedł po wewnętrznej stronie uda Merkuriusza. Trzęsąc się, chłopak podwinął tunikę na plecach i rozciągnął pas spodni, zostawiając szczelinę i modląc się, żeby pająk wyszedł tamtędy.

Nad nim zabójca przyłożył dwa palce do ust i zagwizdał. Merkuriusz nie zauważył, żeby Durzo się poruszył, ale gwizd skończył się charkotem i chwilę potem ciało zabójcy zwaliło się na podłogę. Rozległy się krzyki, kiedy otworzyły się frontowe i tylne drzwi. Tyczki uginały się i podskakiwały. Skupiając się, żeby nie trącić pająka, Merkuriusz nie drgnął, nawet kiedy upadek kolejnego ciała wepchnął mu na chwilę twarz pod wodę.

Pająk przelazł mu po tyłku i potem na jego kciuk. Powolutku Merkuriusz przeniósł rękę, żeby widzieć wilkosza. Miał rację. To był biały wilkosz o odnóżach długich jak kciuk chłopaka. Strząsnął go i natychmiast roztarł palce, upewniając się, że nie został ukąszony.

Sięgnął do drzazgi, o którą zaczepił tuniką, i oderwał ją. Dźwięk rozległ się bardzo głośno w nagłej ciszy, która zapadła na górze. Merkuriusz nikogo nie widział przez szczeliny. Kilka kroków dalej coś skapywało z bambusa do kałuży. Było za ciemno, żeby zobaczyć co, ale nie potrzebował wielkiej wyobraźni, by się domyślić.

Zapanowała upiorna cisza. Gdyby któryś z mężczyzn przeszedł po podłodze, jęk deszczułek i uginanie się bambusa zdradziłyby go. Cała walka trwała może ze dwadzieścia sekund, a Merkuriusz był pewien, że nikt nie wyszedł z tawerny. Pozabijali się nawzajem?

Zrobiło mu się zimno, i to nie tylko od wody. Śmierć to chleb powszedni w Norach, ale nigdy nie widział, żeby tylu ludzi zginęło tak szybko i tak łatwo.

Nawet uważając na pająka, w kilka minut Merkuriusz zebrał sześć miedziaków. Gdyby był odważniejszy, obrobiłby trupy w tawernie, ale nie wierzył, że Durzo Blint nie żyje. Może był demonem, jak mówiły inne szczury. Może stał na zewnątrz i czekał, żeby zabić Merkuriusza za szpiegowanie.

Z piersią zaciśniętą ze strachu Merkuriusz zawrócił i popełzł do swojej dziury. Sześć miedziaków to niezły wynik. Opłata wynosiła tylko cztery, więc będzie mógł kupić jutro chleb, którym podzieli się z Jarlem i Laleczką.

Był raptem o stopę od wyjścia, kiedy coś jasnego zabłysło tuż przed jego nosem. Znalazło się tak blisko, że Merkuriusz potrzebował chwili, by zogniskować wzrok. To był ogromny miecz Durzo, który przebił się przez podłogę i wbił w błoto, zagradzając chłopakowi drogę ucieczki.

Tuż nad Merkuriuszem, po drugiej stronie podłogi Durzo Blint szepnął:

– Nigdy nikomu o tym nie mów. Zrozumiano? Robiłem gorsze rzeczy niż zabijanie dzieci.

Miecz zniknął, a Merkuriusz wypełzł spod podłogi. Przebiegł wiele mil, nim się zatrzymał.

2

Cztery miedziaki! Cztery! To nie są cztery. – Twarz Szczura była tak czerwona z wściekłości, że pryszcze wyglądały jak rozrzucone białe plamki. Złapał Jarla za tunikę i podniósł. Merkuriusz schował głowę. Nie mógł na to patrzeć.

– To są cztery! – wrzasnął Szczur, aż trysnęła ślina.

Uderzył Jarla w twarz i Merkuriusz zdał sobie sprawę, że to jest przedstawienie. Nie samo bicie – Szczur naprawdę uderzył Jarla – ale bił go otwartą ręką. Żeby był głośniejszy dźwięk. Szczur nie zwracał uwagi na Jarla. Obserwował resztę gildii, rozkoszując się ich strachem.

– Kto następny? – zapytał, puszczając Jarla.

Merkuriusz szybko wyszedł, żeby Szczur nie kopnął przyjaciela. Mając raptem szesnaście lat, Szczur już był wielki jak mężczyzna, i tłusty, co wyróżniało go wśród dzieci niewolników.

Merkuriusz podał cztery miedziaki.

– Osiem, śmieciu – powiedział Szczur, zbierając monety z jego dłoni.

– Osiem?

– Musisz zapłacić za Laleczkę.

Merkuriusz rozejrzał się, szukając pomocy. Paru dużych kręciło się i patrzyło po sobie, ale żaden nie odezwał się nawet słowem.

– Jest za mała – powiedział Merkuriusz. – Maluchy nie płacą, dopóki nie skończą ośmiu lat.

Uwaga wszystkich skupiła się na Laleczce, która siedziała w brudnym zaułku. Dostrzegła spojrzenia i oklapła, skurczyła się w sobie. Laleczka była drobna i miała ogromne oczy, ale pod warstwą brudu jej twarz była ładna, idealna, jak sugerowało jej przezwisko.

– Mówię, że ma osiem lat, chyba że ona powie inaczej. – Szczur zerknął na nią lubieżnie. – No, powiedz, Laleczko. Powiedz, albo zleję twojego chłopaka.

Oczy Laleczki robiły się coraz większe i większe, a Szczur tylko się zaśmiał. Merkuriusz nie zaprotestował, nie wtrącił, że Laleczka jest niemową. Szczur o tym wiedział. Wszyscy wiedzieli. Ale Szczur był Pięścią. Odpowiadał tylko przez Ja’lalielem, a Ja’laliela tu nie było.

Szczur przyciągnął do siebie Merkuriusza i zniżył głos.

– Dlaczego nie dołączysz do moich ślicznych chłopaczków, Merkur? Oni już nie muszą płacić.

Merkuriusz próbował się odezwać, ale gardło mu się zacisnęło i tylko pisnął. Szczur znowu się zaśmiał i wszyscy dołączyli do niego, niektórzy ciesząc się z upokorzenia Merkuriusza, inni mając nadzieję, że to wprawi Szczura w dobry humor, nim przyjdzie ich kolej. Merkuriusz zapałał dziką nienawiścią. Nienawidził Szczura, nienawidził gildii, nienawidził samego siebie.

Odchrząknął raz jeszcze. Szczur zauważył jego spojrzenie i uśmiechnął się krzywo. Był wielki, ale nie był głupi. Wiedział, jak daleko może się posunąć. Wiedział, że Merkuriusz się ukorzy ze strachu jak wszyscy inni.

Merkuriusz splunął mu w twarz.

– Goń się, Szczurza Mordo.

Zapadła cisza, która trwała wieczność. Złota chwila zwycięstwa. Merkuriusz miał wrażenie, że słyszy, jak wszystkim opadają szczęki. Zaczął odzyskiwać zdrowy rozsądek, gdy nagle Szczur rąbnął go pięścią w ucho. Czarne kleksy zaplamiły świat, kiedy Merkuriusz padł na ziemię. Zamrugał, patrząc na Szczura, którego czarne włosy jaśniały jak aureola na tle słońca, i zrozumiał, że zaraz umrze.

– Szczurze! Szczurze, jesteś mi potrzebny.

Merkuriusz przeturlał się i zobaczył Ja’laliela, który wychodził z domu gildii. Jego bladą skórę pokrywały kropelki potu, chociaż dzień nie był upalny. Zakaszlał.

– Szczurze! Ale już!

Szczur otarł twarz, a widok jego wściekłości, kiedy tak nagle gasła, był niemal równie przerażający jak widok, kiedy nagle wzbierała. Ze spokojną już twarzą tylko uśmiechnął się do Merkuriusza. Po prostu się uśmiechnął.

***

– Hejka, Jay-Oh – powiedział Merkuriusz.

– Hejka, Merkur – odpowiedział Jarl, podchodząc do przyjaciela i Laleczki. – Wiesz, jesteś mniej więcej tak samo mądry jak pudło kłaków. Latami będą go nazywać Szczurzą Mordą za jego plecami.

– Chciał, żebym został jedną z jego dziewczynek.

Stali pod ścianą kilka przecznic dalej i dzielili się czerstwym bochenkiem, który kupił Merkuriusz. Zapachy z piekarni, chociaż w południe już mniej intensywne, zabijały smród ścieków, stosów gnijących śmieci na brzegach rzeki, zjełczały fetor uryny i mózgów z garbarni.

O ile ceurańska architektura sprowadzała się do bambusa, ścian i przepierzeń z ryżowych włókien, o tyle cenaryjska była surowsza, cięższa i brakowało jej wyrafinowanej prostoty projektów ceurańskich. O ile alitaerańska architektura to sam granit i sosna, o tyle cenaryjska nie robiła takiego wrażenia i nie miała wytrzymałości budowli alitaerańskich. O ile osseińska architektura to były wysmukłe wieże i wznoszące się łuki, o tyle cenaryjska architektura wzbijała co najwyżej na jedno piętro w wypadku kilku dworków arystokratów po wschodniej stronie. Cenaryjskie budowle były krępe, wilgotne, tanie i niskie, zwłaszcza w Norach. Nigdy nie używano dwa razy droższego budulca, nawet jeśli był cztery razy ­trwalszy. Cenaryjczycy nie myśleli perspektywicznie, bo i żyli krótko. Budowano często z bambusa i włókien ryżowych, bo jedno i drugie rosło w pobliżu, zdarzał się też granit i sosna, które znajdowano niewiele dalej, ale nie istniało coś takiego jak styl cenaryjski. W ciągu ostatnich wieków zbyt wiele razy podbijano ten kraj, żeby jego mieszkańcy mogli się szczycić czymś więcej niż tym, że przetrwali. A w Norach nawet nie wiedziano co to duma.

Merkuriusz z roztargnieniem rozerwał bochenek na trzy części i skrzywił się. Dwa były mniej więcej tej samej wielkości, a trzeci mniejszy. Położył jeden większy na nodze, a drugi duży kawałek podał Laleczce, która nie odstępowała go na krok. Już miał podać mniejszą cząstkę Jarlowi, kiedy zobaczył, że Laleczka krzywi się z dezaprobatą.

Westchnął i wziął mały kawałek dla siebie. Jarl nawet tego nie zauważył.

– Lepiej być jedną z jego dziewczynek niż nieboszczykiem – stwierdził Jarl.

– Nie skończę jak Bim.

– Merkur, gdy Ja’laliel wykupi apelację, Szczur zostanie głową gildii. Masz jedenaście lat. Zostało pięć do apelacji. Nie dożyjesz tego. Szczur już zadba, żeby w porównaniu z tobą Bim wyszedł na szczęściarza.

– Więc co mam zrobić?

Zwykle to była ulubiona chwila dnia Merkuriusza. Przebywał z dwiema osobami, których nie musiał się bać, i uciszał uporczywe nawoływanie głodu. Ale teraz chleb smakował jak wióry. Chłopak zagapił się na rynek, nawet nie dostrzegając handlarki rybami, która biła męża.

Jarl uśmiechnął się – zęby błyszczały bielą na tle czarnej, ladeskiej skóry.

– Jeśli zdradzę ci sekret, nie wygadasz się?

Merkuriusz rozejrzał się i pochylił do przyjaciela. Głośne chrupanie chleba i mlaskanie obok powstrzymało go.

– No, ja owszem, ale nie wiem, czy Laleczka.

Obaj spojrzeli na dziewczynkę, która gryzła piętkę chleba. Połączenie okruszków na jej twarzy i wściekłej miny sprawiło, że zawyli ze śmiechu.

Merkuriusz zmierzwił jej blond czuprynę i, kiedy nadal się krzywiła, przytulił ją. Odpychała go, ale gdy zabrał rękę, nie odsunęła się. Spojrzała na Jarla wyczekująco.

Jarl uniósł tunikę i zdjął szmatę, którą obwiązał się jak szarfą.

– Nie będę taki, jak reszta. Nie pozwolę, żeby wszystko w życiu po prostu mi się przydarzyło. Wyrwę się.

Rozwinął szarfę. W fałdach ukryto tuzin miedziaków, cztery srebrniki i – co niewiarygodne – dwa złote gundery.

– Cztery lata. Oszczędzałem cztery lata. – Dorzucił kolejne dwa miedziaki do szarfy.

– Chcesz powiedzieć, że za każdym razem, kiedy Szczur cię lał, bo się nie opłacałeś, miałeś to?

Jarl uśmiechnął się i powoli Merkuriusz zaczynał rozumieć. Lanie to mała cena za nadzieję. Po pewnym czasie większość szczurów z gildii więdła i pozwalała, żeby życie ich zniszczyło. Stawali się zwierzętami. Albo wariowali jak Merkuriusz dzisiaj i dawali się zabić.

Patrząc na ten skarb, część Merkuriusza chciała uderzyć Jarla, złapać szarfę i uciec. Dzięki tym pieniądzom mógłby się wyrwać, kupić sobie ubranie zamiast tych szmat, wpłacić czesne i zacząć terminować u kogoś, u kogokolwiek. Może nawet u Durzo Blinta, jak wiele razy powtarzał Jarlowi i Laleczce.

I wtedy zobaczył Laleczkę. Zdawał sobie sprawę, jak by na niego patrzyła, gdyby ukradł tę szarfę pełną życia.

– Jeśli ktokolwiek z nas ma się wyrwać z Nor, to właśnie ty, Jarl. Zasługujesz na to. Masz jakiś plan?

– Zawsze. – Jego brązowe oczy zabłysły. – Chcę, żebyś ty je wziął, Merkur. Jak tylko dowiemy się, gdzie mieszka Durzo Blint, wyciągniemy cię stąd. W porządku?

Merkuriusz spojrzał na stos monet. Cztery lata. Dziesiątki ciosów. Nie tylko nie wiedział, czy poświęciłby tyle dla Jarla, ale nawet kusiło go przez chwilę, żeby ukraść te pieniądze. Nie potrafił powstrzymać łez. Tak strasznie się zawstydził. Tak bardzo się bał. Bał się Szczura. Bał się Durzo Blinta. Zawsze się bał. Ale jeśli się wydostanie, będzie mógł pomóc Jarlowi. A Blint nauczy go zabijać.

Merkuriusz spojrzał na Jarla, nie ośmielając się zerknąć na Laleczkę, bo bał się tego, co może się kryć w jej wielkich, brązowych oczach.

– Wezmę je.

I wiedział, kogo pierwszego zabije.

3

Durzo Blint podciągnął się na niewysoki mur wokół posiadłości i obserwował przechodzącego strażnika. Idealny strażnik, pomyślał Durzo: trochę powolny, bez wyobraźni, obowiązkowy. Przeszedł swoje trzydzieści dziewięć kroków, podrapał się po brzuchu pod przeszywanicą, rozejrzał się na wszystkie strony i znowu ruszył.

Trzydzieści pięć. Trzydzieści sześć. Durzo wychylił się z cienia, jaki rzucała postać mężczyzny, i ostrożnie opuścił się nad krawędź chodnika. Trzymał się muru koniuszkami palców.

Teraz. Puścił się i zeskoczył na trawę akurat, kiedy strażnik uderzył końcem halabardy o drewniany chodnik. Durzo i tak wątpił, żeby strażnik go usłyszał, ale w fachu siepacza paranoja rodziła perfekcję. Dziedziniec był mały, a dom niewiele większy. Zbudowano go na modłę ceurańską z przeświecającymi ścianami z papieru ryżowego. Bezlistne cyprysy i białe cedry tworzyły drzwi i łuki, a tańszej, miejscowej sosny użyto do framug i podłóg. Dom był spartański, jak wszystkie ceurańskie domy, co pasowało do natury wojskowego generała Agona i jego ascetycznego charakteru. A co więcej, odpowiadało jego budżetowi. Mimo rozlicznych sukcesów generała, król Davin nigdy nie nagrodził go należycie – po części z tego powodu zjawił się tu dziś siepacz.

Durzo wypatrzył otwarte okno na pierwszym piętrze. Żona generała spała w łóżku – gospodarze nie byli aż tak ceurańscy, żeby spać na matach. Ale byli wystarczająco biedni, żeby korzystać z materaca wypchanego raczej słomą niż puchem. Żona generała była prostą kobietą; pochrapywała cicho i wyciągnęła się prawie pośrodku łóżka, zamiast trzymać się swojej połowy. Pościel po stronie, do której leżała zwrócona twarzą, była wzburzona.

Siepacz wślizgnął się do pokoju, posługując się Talentem, aby wytłumić odgłos kroków na drewnianej podłodze.

Ciekawe. Szybkie spojrzenie wystarczyło, by potwierdzić, że generał nie przychodził do tej sypialni tylko po to, żeby dopełnić nocnych obowiązków małżeńskich. Oni naprawdę sypiali razem. Może generał był jeszcze biedniejszy niż podejrzewali ludzie.

Durzo zmarszczył brwi pod maską. Nie potrzebował takich szczegółów. Wyciągnął krótki, zatruty nóż i podszedł do łóżka. Kobieta niczego nie poczuje.

Zatrzymał się. Kobieta spała odwrócona w stronę wzburzonej pościeli. Spała blisko przy mężu. Nie na drugim krańcu łóżka, jak kobieta, która tylko wypełnia małżeńskie powinności.

To było małżeństwo z miłości. Po zabiciu jej Aleine Gunder planował zaproponować generałowi ponowny ślub z bogatą arystokratką. Ale generał, który ożenił się z nisko urodzoną kobietą z miłości, zareaguje zupełnie inaczej na śmierć żony niż mężczyzna, który ożenił się wiedziony ambicją.

Idiota. Księcia tak pożerały własne ambicje, że wszystkich innych oceniał tą samą miarą. Siepacz schował nóż i wyszedł na korytarz. Musiał się dowiedzieć, gdzie jest generał. Natychmiast.

– Niech to szlag, człowieku! Król Davin umiera. Zdziwiłbym się, gdyby został mu jeszcze tydzień.

Ktokolwiek to mówił, miał świętą rację. Siepacz podał dzisiejszego wieczoru królowi ostatnią dawkę trucizny. Władca umrze, nim nastanie świt, zostawiając tron dwóm rywalom, z których jeden był silny i sprawiedliwy, a drugi słaby i zepsuty. Półświatek Sa’kagé oczywiście był zainteresowany wynikiem sporu.

Głos dochodził z pokoju audiencyjnego na dole. Siepacz pospiesznie doszedł do końca korytarza. Dom był tak mały, że pokój audiencyjny pełnił też funkcję gabinetu. Durzo miał doskonały widok na obu mężczyzn.

Generał Brant Agon miał siwiejącą brodę, krótko przycięte włosy, których nie czesał. Poruszał się nerwowo, zawsze mając wszystko na oku. Był szczupły i żylasty, a nogi miał trochę krzywe po latach spędzonych w siodle.

Mężczyzną, który siedział naprzeciwko niego, był diuk Regnus Gyre. Fotel z wysokim zagłówkiem zaskrzypiał, gdy diuk się poruszył. Był potężnie zbudowany, wysoki i szeroki w barach, a niewiele z jego masy stanowił tłuszcz. Splótł palce na brzuchu.

Na Anioły Nocy. Mógłbym zabić ich obu i od razu zakończyć zmartwienia Dziewiątki.

– Oszukujemy samych siebie, Brant? – zapytał diuk Gyre.

Generał nie odpowiedział natychmiast.

– Mój panie...

– Nie, Brant. Potrzebuję twojej opinii jako przyjaciela, nie wasala.

Durzo podkradł się bliżej. Powoli, ostrożnie, wyjął zatrute noże do rzucania.

– Jeśli nic nie zrobimy – powiedział generał – Aleine Gunder zostanie królem. To słaby, plugawy, zdradziecki człowiek. Sa’kagé już trzyma w ręku całe Nory; królewskie patrole nie schodzą z głównych dróg, a dobrze wiesz, że na pewno będzie jeszcze gorzej. Igrzyska Śmierci umocniły Sa’kagé. Aleine nie ma wystarczającej siły woli, nawet nie zamierza przeciwstawić się Sa’kagé teraz, chociaż jeszcze moglibyśmy je wykorzenić. Więc czy oszukujemy się, myśląc, że byłbyś lepszym królem? W żadnym wypadku. Ze wszech miar tron należy się tobie.

Blint prawie się uśmiechnął. Panowie świata przestępczego, Dziewiątka Sa’kagé zgodziłaby się z każdym słowem – i właśnie dlatego Blint miał zadbać, żeby Regnus Gyre nie został królem.

– A od strony taktycznej? Dalibyśmy radę tego dokonać?

– Z minimalnym rozlewem krwi. Diuk Wesseros przebywa poza krajem. Mój własny regiment stacjonuje w mieście. Ludzie wierzą w ciebie, mój panie. Potrzebujemy mocnego króla. Dobrego króla. Potrzebujemy ciebie, Regnusie.

Diuk Gyre spojrzał na dłonie.

– A rodzina Aleine’a? Czy wlicza się do tego „minimalnego rozlewu krwi”?

– Chcesz znać prawdę? – Generał ściszył głos. – Tak. Nawet jeśli nie wydamy takiego rozkazu, jeden z naszych ludzi zabije ich, żeby cię chronić, choćby to oznaczało dla niego stryczek. Tak bardzo w ciebie wierzą.

Diuk Gyre westchnął.

– Więc pytanie: czy dobro wielu w przyszłości warte jest zabicia kilkorga w tej chwili.

Ile czasu upłynęło, odkąd miałem takie skrupuły? Durzo ledwo zapanował nad pokusą, żeby rzucić sztyletami.

Wstrząsnęła nim raptowna wściekłość. Co jest grane?

Chodziło o Regnusa. Ten człowiek przypominał mu innego króla, któremu kiedyś służył. Króla, który był wart tej służby.

– Sam musisz odpowiedzieć na to pytanie, mój panie – odparł generał Agon. – Ale, za pozwoleniem, czy to pytanie to naprawdę kwestia filozoficzna?

– Co chcesz przez to powiedzieć?

– Nadal kochasz Nalię, prawda?

Nalia była żoną Aleine’a Gundera.

Regnus spojrzał na niego zaskoczony.

– Byłem jej przyrzeczony przez dziesięć lat. Byliśmy dla siebie pierwszymi kochankami.

– Mój panie, wybacz, to nie moja...

– Nie, Brant. Nigdy o tym nie mówiłem. A skoro mam zdecydować, czy być mężczyzną, czy królem, pozwól mi mówić. – Wziął głęboki wdech. – Minęło piętnaście lat, odkąd ojciec Nalii zerwał nasze zaręczyny i oddał jej rękę Aleine’owi. Powinienem już to przeboleć. I rzeczywiście już mi przeszło, poza tymi chwilami, kiedy widzę ją z dziećmi i muszę sobie wyobrażać, jak dzieli łoże z ­Aleinem Gunderem. Jedyna radość, jaką dało mi własne małżeństwo, to mój syn, Logan. Wątpię, żeby jej układało się dużo lepiej.

– Mój panie, zważywszy, że oboje zostaliście zmuszeni do ślubów, nie mógłbyś się rozwieść z Catrinną i ożenić...

– Nie. – Regnus pokręcił głową. – Dzieci królowej zawsze będą stanowić zagrożenie dla mojego syna, niezależnie od tego, czy je wygnam, czy adoptuję. Najstarszy syn Nalii ma czternaście lat, za dużo, by zapomniał, że był mu pisany tron.

– Sprawiedliwość jest po twojej stronie, mój panie. I kto wie, kiedy już zasiądziesz na tronie, może pojawi się jakieś rozwiązanie, którego na razie nie dostrzegamy?

Regnus niechętnie pokiwał głową, najwyraźniej świadom, że trzyma w swoich rękach życie setek, jeśli nie tysięcy ludzi, chociaż nie wiedział, że trzyma też własne. Jeśli zaplanuje teraz rebelię, to przysięgam na Anioły Nocy, od razu go zabiję. Teraz służę tylko Sa’kagé. I sobie. Zawsze sobie.

– Niech mi wybaczą ci, którzy dopiero mają się narodzić – powiedział Regnus Gyre z oczami błyszczącymi od łez. – Ale nie popełnię morderstwa w imię tego, co może się wydarzyć. Nie potrafię. Złożę przysięgę lenniczą.

Siepacz wsunął sztylety z powrotem do pochew, ignorując pomieszane uczucie ulgi i rozpaczy.

To przez tę przeklętą kobietę. To ona mnie zniszczyła. Zniszczyła wszystko.

***

Blint dostrzegł zasadzkę z pięćdziesięciu kroków i wszedł prosto w jej paszczę. Słońcu brakowała jeszcze godzina do wstania i jedyni ludzie na wijących się uliczkach Nor to byli kupcy, którzy zasnęli tam, gdzie nie powinni, i teraz spieszyli do domów i swoich żon.

Szczury z gildii – Czarnego Smoka sądząc po znakach, które minął – chowały się przy przewężeniu w zaułku, skąd mogły wyskoczyć, zamknąć oba wyloty uliczki i zaatakować z niskich dachów.

Udał, że ma chore prawe kolano, owinął się szczelnie płaszczem i naciągnął kaptur na twarz. Kiedy, kuśtykając, szedł prosto w pułapkę, jeden ze starszych dzieciaków – duży, jak je nazywano – wskoczył do zaułka przed nim i zagwizdał, wymachując zardzewiałą szablą. Szczury z gildii otoczyły siepacza.

– Sprytnie – powiedział Durzo. – Trzymacie straż przed świtem, kiedy większość gildii śpi, więc możecie dorwać paru klocków, którzy całą noc byli na dziwkach. Tacy wolą nie tłumaczyć się z siniaków po bitce przed żonami, więc po prostu oddadzą wam monety. Nieźle. Czyj to pomysł?

– Merkuriusza – powiedział duży, wskazując na postać za siepaczem.

– Zamknij się, Roth! – krzyknął szef gildii.

Siepacz spojrzał na małego chłopca na dachu. Trzymał uniesiony kamień, a jego bladoniebieskie oczy uważnie patrzyły, gotowe. Wydawał się skądś znajomy.

– Och, i teraz go wsypałeś – oznajmił Durzo.

– Ty też się zamknij! – powiedziała głowa gildii, potrząsając szablą. – Oddawaj sakiewkę, bo cię zabijemy.

– Ja’laliel – odezwał się czarny szczur gildyjny – on powiedział „klocki”. Kupiec by nie wiedział, że tak ich nazywamy. Musi być z Sa’kagé.

– Zamknij się, Jarl! Potrzebujemy kasy. – Ja’laliel zakaszlał i splunął krwią. – Daj nam po prostu swoją...

– Nie mam na to czasu. Przesuń się – odparł Durzo.

– Oddawaj...

Siepacz skoczył naprzód, lewą ręką wykręcił Ja’lalielowi dłoń od szabli, złapał broń i obrócił się. Prawym łokciem wyrżnął głowę gildii w skroń, ale powstrzymał cios na tyle, żeby nie zabić dzieciaka.

Zanim szczury zdążyły się wzdrygnąć, było po walce.

– Powiedziałem, że nie mam na to czasu – powtórzył Durzo.

Odrzucił kaptur.

Wiedział, że nie wygląda szczególnie imponująco. Był tykowaty, miał ostre rysy, włosy ciemny blond i rzadką, jasną brodę na nieco ospowatych policzkach. Ale równie dobrze mógłby mieć trzy głowy, sądząc po tym, jak dzieciaki się wzdrygnęły.

– Durzo Blint – mruknął Roth.

Kamienie uderzyły o ziemię.

– Durzo Blint. – Imię rozległo się echem wśród szczurów.

Siepacz zobaczył strach i podziw w ich oczach. Właśnie próbowali obrobić legendę. Uśmiechnął się krzywo.

– Naostrz to. Tylko amator pozwala, żeby jego broń zardzewiała.

Rzucił szablę do rynsztoka pełnego ścieków. A potem przeszedł przez tłum. Dzieciaki rozbiegły się, jakby mógł je zabić wszystkie naraz.

Merkuriusz patrzył, jak siepacz odchodzi, znika w porannej mgle, jak znikało tyle innych nadziei w odpływie, jakim były Nory. Durzo Blint był wszystkim, czym nie był Merkuriusz. Był potężny, niebezpieczny, pewny siebie, budził lęk. Był jak bóg. Patrzył na całą gildię, która stanęła przeciwko niemu – nawet na dużych, takich jak Roth, Ja’laliel czy Szczur – i był rozbawiony! Rozbawiony! Pewnego dnia, przysiągł sobie Merkuriusz. Nie śmiał nawet pomyśleć całego zdania, bo a nuż Blint wyczułby jego czelność, ale marzył o tym każdą cząstką ciała. Pewnego dnia.

A kiedy Blint oddalił się na tyle, żeby niczego nie zauważyć, Merkuriusz ruszył za nim.