Debiutem „Kłamstwa Locke’a Lamory” Scott Lynch narobił sporo zamieszania w fantastycznym (pół)światku. Chwalono go za kreację świata, pełnokrwistych bohaterów, żywą, wartką akcję. Opowieść o grupie sympatycznych łotrzyków dokonujących rozmaitych, łagodnie mówiąc, operacji finansowych, zyskała niemalże powszechne uznanie.

Po bardzo interesującej i po prostu dobrej pierwszej części z zainteresowaniem oczekiwano kolejnej. Akcja „Na szkarłatnych morzach” toczy się poza Camorrą, w Tal Verrar, mieście-państwie rządzącym się własnymi prawami, w którym nie brakuje, oczywiście, pociągających za sznurki szarych eminencji.

W przypadku tej części pojawiały się głosy, że nie utrzymała poziomu debiutu. Zarzucano jej spadek tempa akcji czy zbytnią rozwlekłość. Czy faktycznie jest gorzej?

Moim zdaniem każdy, komu podobały się „Kłamstwa Locke’a Lamory”, niech spokojnie sięga po kontynuację. Owszem, można mieć pewne zastrzeżenia do mniejszej oryginalności, ale to naturalne, jako, że w pierwszym tomie Lynch siłą rzeczy zaskoczył przedstawiając swoją historię, bohaterów i świat. W drugim już to znamy, choć nie do końca, bo o Tal Verrar i innych nowych lokalizacjach w pierwszym tomie wspominano mało albo wcale.

Atutem tej części są nie tylko nowe scenerie, doceniam postaci i intrygę, która okazała się być, jeśli nie bardziej, to przynajmniej podobnie wciągająca jak w „Kłamstwach”. Naprawdę czytało mi się tę książkę z przyjemnością. Owszem, czasem można odnieść wrażenie, że autor za bardzo się rozpisał, ale nie jest to ani częste, ani bardzo dokuczliwe. Skutecznie niweluje to wrażenie fakt, że po skończeniu książki ma się niedosyt opisanego świata, bohaterów i ich przygód. Co istotne, Lynchowi znowu udało się tak przedstawić elementy fabularnej układanki, że książka nieraz zaskakuje. Sprzyjają temu liczne retrospekcje, a czasem wybieganie w przyszłość poza czas akcji.

Bardzo ciekawymi elementami „Na szkarłatnych morzach” są motywy, którymi kierują się główni gracze całej historii. Mamy tutaj bowiem przywódcę archonatu Stragosa, pana Wieży Grzechu, siedliska wszelkiej hulaszczej i hazardowej rozrywki Requina, pilnujących swoich interesów Priori czy piratów z Portu Utracjuszy. Dodając do tego lawirujących pomiędzy nimi Niecnych Dżentelmenów otrzymujemy naprawdę wybuchową mieszankę.

Myślę, że Lynchowi udało się uniknąć „syndromu drugiego tomu”, kiedy to często wspaniale debiutujący autorzy spadają bliżej literackiego bruku. Niektórzy spośród początkujących literatów, mimo że nie podnoszą poprzeczki, zachowują godny uwagi i nie przynoszący ujmy poziom. Tak właśnie jest ze Scottem Lynchem. Może nie mamy w tej powieści tak wielkiego ładunku emocji i tak wiele świeżości jak w debiucie, ale czyta się ją bardzo przyjemnie i z niecierpliwością czeka na kontynuację – „Republikę złodziei”.