Porucznik Frank Quetzalcoatl James, zastępca podkomisarza III wydziału 148. Komisariatu Policji Municypalnej Eurocity obudził się nagle i niespodziewanie. Jego czoło, zazwyczaj gładkie i pogodne, tym razem zroszone było potem. Szeroko otwarte oczy wpatrywały się w sufit. Sen. Najwyraźniej zły sen. Lecz co też takiego mogło mu się śnić o tej porze? Sądząc po natężeniu ruchu ulicznego, była najwyżej druga lub trzecia w nocy. O tej godzinie zazwyczaj spał jak kamień. Sny tak, owszem, śniły mu się, ale to zwykle nad ranem. Pościgi, przesłuchania, miejsca zbrodni - normalne sny normalnego policjanta. Czasem śniło mu się na przykład, że celuje w niego bandyta, a on nie może wyszarpać pistoletu z kabury. Albo że musi napisać bardzo ważny raport, ale nie może sobie przypomnieć o czym. Normalka. Ten sen był jednak jakiś dziwny. Jakiś... nie wiadomo jaki. I za nic nie mógł go sobie przypomnieć.

Porucznik Frank Quetzalcoatl James przewrócił się na drugi bok. Zawsze spał na prawym, i to od dziecka. Czasem tylko, gdy nie mógł zasnąć, przewracał się na lewy. Zazwyczaj nie pomagało, ale coś przecież trzeba było robić. Nie można tak całą noc leżeć na jednym boku, gapić się w ścianę i czekać, aż nadejdzie sen. Trzeba działać, próbować, szukać nowych rozwiązań. Jak nie na tym boku, to na tamtym. Jak nie na plecach, to na brzuchu. Inicjatywa i niekonwencjonalne myślenie – tego właśnie uczyli ich przecież w akademii.

Ale, ale! Co też to mógł być za sen? Nie był to sen erotyczny, pamiętałby przecież. Nie był to też koszmar. Więc co?

Zagadka. Kolejna zagadka. No, teraz już wiedział, że na pewno nie zaśnie. Zagadki lubił niezmiernie. Gdy pojawiała się zagadka, wszystko inne przestawało się liczyć.

Nie było sensu dalej bezproduktywnie się wiercić. Frank Quetzalcoatl James wstał. Zapalił światło, wsunął stopy w kapcie, przetarł oczy. Jedynym właściwie sposobem postępowania w tego typu sytuacjach było wstać i zapalić światło. Coś porobić, coś poczytać, potem położyć się znowu i spróbować zasnąć jeszcze raz, jak gdyby od początku. Jakby zaczynało się noc od nowa. Skoro tamta nie wyszła, trzeba rozpocząć następną. Tak ich uczyli w akademii – gdy coś ci nie wychodzi, przestań, a potem spróbuj jeszcze raz.

Tym razem nie było to jednak takie proste. Ten sen jakoś w nim siedział. Niby nie zapamiętany, ale jakby zapamiętany. Niepokoił, dręczył, przeszkadzał. O co w nim, do diabła, mogło chodzić?

Rankiem tego samego dnia porucznik Frank Quetzalcoatl James przybył na komisariat jak zwykle odrobinę spóźniony.

– Dziwna sprawa. – Jego partnerka, Natasza Wang, przywitała go, jakby się nawet na chwilę nie rozstali. – Mamy morderstwo bez trupa. Zabójca przyznał się, wskazał miejsce, gdzie ukrył zwłoki, lecz ciała nie odnaleziono. Ciekawe, co?

– Pewnie dzieciaki zabrały – wtrącił Tom, kolega z pokoju. – Był taki przypadek w 256. dzielnicy. Zderzyły się dwa transportery. Jeden kierowca zginął, drugi w szoku poleciał gdzieś przed siebie. Gdy na miejsce przyjechała policja, ciała tego pierwszego już nie było. Dzieciaki zabrały. Bawiły się w klonowanie.

– Napisz „desubstancjacja corpus delicti” – poradził Frank. – I odłóż do szafy. I tak nikt tego nie będzie czytał.

148. Komisariat Policji Municypalnej Eurocity nie należał do najnowocześniejszych tego typu obiektów w mieście. Stary, dwudziestowieczny jeszcze budynek mimo licznych przeróbek był, co tu kryć, trochę dysfunkcjonalny. Przeciążona sieć co chwilę ulegała awariom. W pokojach panowała ciasnota. Jedyne, co Frank w nim lubił, to schody. W mało którym budynku były jeszcze schody.

– A pan jak zwykle na schodach! – wesoły głos pana Vigo, policyjnego specjalisty od trupów, w zestawieniu z jego profesją zawsze sprawiał cokolwiek dziwne wrażenie. – Pytałem w pana pokoju, pytałem na stołówce, nigdzie pana nie ma! Wreszcie pomyślałem sobie: no, skoro go nigdzie nie ma, to pewnie jest na schodach! I znalazłem pana! Co też pana tak ciągnie do tych schodów?

– Podświadoma chęć ucieczki zapewne – rzucił kwaśno Frank. – Ma pan dla mnie coś ciekawego?

– No właśnie. Bo ja przecież do pana z nowinami! Pamięta pan te zwłoki, które zniknęły z miejsca zbrodni?

– Znalazły się?

– Niezupełnie. Ale był pan blisko. – Pan Vigo zaśmiał się nieprzyjemnie. – Zniknęły następne.

Frank Quetzalcoatl James uważnie wpatrywał się w siedzącego przed nim człowieka. Widywał już takich wielokrotnie. Narkotyki w połączeniu z naukami pewnych ezoterycznych sekt od dłuższego czasu siały spustoszenie wśród mieszkańców Eurocity. Plagę tę przywleczono z Marsa. Początkowo problem dotyczył wyłącznie mieszkańców ziemskich kolonii badawczych. Długie przebywanie w warunkach całkowitej izolacji od ziemskiego życia, monotonia pracy i marsjański krajobraz powodowały dziwne stany psychofizyczne. Objawienia, wizje, halucynacje, wzmocnione przez działanie tlenu, który w warunkach marsjańskich oddziaływał jak narkotyk, zaowocowały powstaniem rozmaitych sekt, a nawet kościołów.

Koloniści wracający na Ziemię (Karta Praw Kosmicznych ograniczała pobyt na stacjach pozaziemskich do dwóch lat) przywozili to paskudztwo ze sobą. Nie mogąc odnaleźć się na powrót w rzeczywistości ziemskiego życia, sięgali po syntetyczne narkotyki, częstokroć stworzone jeszcze w marsjańskich laboratoriach. Zakładali tajne związki, mistyczne stowarzyszenia i kluby. W niedługim czasie ich nauki stały się bardzo modne, zwłaszcza wśród kontestującej młodzieży (takiej nigdy nie brakuje) i zblazowanych trzydziestolatków pracujących w wielkich ogólnoświatowych korporacjach. Władze jak zwykle ignorowały to zjawisko. Nazywały je nieuniknionym kosztem wielkiego dzieła eksploracji kosmosu, które oprócz wielu widocznych gołym okiem zysków niesie za sobą również pewne problemy, z którymi jednakże już wkrótce się uporamy. Może i tak. Na razie jednak zyski mieli inni (zwłaszcza owe wielkie korporacje), a problemami zajmowała się niedoinwestowana jak zwykle policja. W tym konkretnym przypadku Frank.

– No i co my tu mamy? – zagadnął ni to do siebie, ni do stojącego obok policjanta.

– Typowa narkotykowa balanga, połączona z jakimiś sekciarskimi obrzędami – policjant najwyraźniej uznał, że pytanie skierowane było do niego. – Znajdujący się tu osobnik twierdzi, że w jej trakcie zamordował swojego współ – jeśli tak można powiedzieć – biesiadnika. Ciała, zaznaczam, nie odnaleziono. Osobnik utrzymuje, że zniknęło.

– Tu, tu leżało, panie inspektorze! – płaczliwie zaczął mężczyzna. – Jak Boga kocham, tu! Rozpoczęliśmy właśnie nawiązywanie kontaktu. Narkotyk musiał być skażony, bo nie zdołałem się opanować. Zdarza się. No i zabiłem Luisa. A potem on zniknął. Wyszedłem na balkon, żeby trochę ochłonąć, a kiedy wróciłem, ciała już nie było.

– Kto zawiadomił policję?

– On – powiedział funkcjonariusz. – Zaznaczam przy tym, że zachowywał się, jakby przestępstwem nie było samo morderstwo, ale fakt kradzieży zwłok. Bardzo nalegał na odszukanie sprawców.

– No bo do czego to podobne, panie inspektorze!? Jak tak może ciało znikać? Widział pan kiedyś coś takiego?

Zabiłem go, przysięgam, że zabiłem! Proszę mnie aresztować!

– Niestety, proszę pana, nie ma ciała, nie ma sprawy. Brak podstaw. – Frank wzruszył ramionami.

– Przecież się przyznałem!

– Proszę pana, gdybyśmy wierzyli każdemu na słowo, musielibyśmy aresztować wszystkich wariatów w Euro. Ja mogę nawet panu wierzyć, ale sąd potrzebuje dowodów.

– A krew? Przecież tu jest pełno krwi!

– Krew ludzka, nienależąca do zatrzymanego – wtrącił policjant.

– Właśnie! N... nienależąca do mnie!

– Może był tu ktoś przed panem i zaciął się w palec? Niestety, potrzebne jest ciało. I to nie jakaś część ciała, powiedzmy, palec albo ręka. Znalezienie ręki świadczy co najwyżej o fakcie obcięcia ręki. Potrzebne jest całe ciało. Ewentualnie głowa. Takie są przepisy. Nie możemy pana aresztować.

– Chociaż na czterdzieści osiem godzin!

– Niestety. Ale możemy panu pobrać kod dna – pocieszył go Frank. – Ciała będziemy szukać. Jak się znajdzie, zadzwonimy do pana.

Natasza Wang była naprawdę niezła. Frank stwierdził to po raz nie wiadomo już który. Lekko skośne oczy i delikatnie śniada cera w zestawieniu z piekielną inteligencją i dość wrednym, trzeba to przyznać, charakterem tworzyły piorunującą mieszankę. No, ale cóż, służba nie drużba, jak to mówią. W pracy – absolutnie wykluczone.

– No i jak tam? – spytała zza biurka, ledwo podnosząc głowę.

– Jak tam co? – zająknął się, jakby przyłapała go na jakiejś nieprzyzwoitej czynności.

– Jak tam ten trup? Znalazł się?

– Aaa... Nie. Dwóch gości się naćpało i chciało wprowadzić w trans. Coś tam nie poszło i jeden podobno zabił drugiego. Podobno, bo ciała nie znaleziono.

– Aresztowaliście go?

– Co ty. Każdy adwokat by takiego wybronił. Facet się naszprycował i wydawało mu się, no nie? Taka byłaby linia obrony. Musieliśmy go wypuścić.

– A wydawało mu się?

– Czy ja wiem? W mieszkaniu było pełno krwi. Jasne, ten drugi mógł się czymś zranić, wytrzeźwieć i po prostu sobie pójść. Nie znamy nawet jego nazwiska. Luis. Wiesz, ilu jest Luisów w Euro? Weź i sprawdź, czy któryś nie zaginął!

– Może porwali go kosmici?

– Rozmawiamy poważnie czy sobie żartujemy?

– Rozmawiamy poważnie. Właśnie przejrzałam rejestry zgłoszeń z ostatnich miesięcy. Zaginięcia zwłok pojawiają się z zadziwiającą regularnością. Schemat ten sam – zabójstwo i zniknięcie ciała. W większości przypadków sprawy umarzano.

– W większości?

– No, tak się mówi. We wszystkich.

– A! Witam, witam i o zdrowie pytam! – pan Vigo jak zwykle był w wyśmienitym humorze. – No i jak, znalazł się mój trupek?

– Nie znalazł się, przykro nam bardzo.

– Hm. Ciekawa sprawa, nieprawdaż? Ludzie czasami znikają, jak na przykład moja żona, przed pięciu laty zniknęła z jakimś fagasem – zachichotał Vigo. – Ale żeby trupy?

– Ale żeby trupy, z tym pan się do tej pory nie spotkał? – Natasza zadała tak zwane pytanie retoryczne.

– Ano nie.

– No to musi się pan powoli zacząć przyzwyczajać. Ostatnio takie rzeczy zdarzają się dość często. W ciągu ostatnich czterech miesięcy zanotowano siedem podobnych przypadków. Z tym dzisiejszym osiem. Panie Vigo, czy są jakieś fizyczne możliwości samoczynnego zniknięcia zwłok? Nauka zna takie przypadki?

– Nauka, proszę pani, zna wiele różnych przypadków. Części nawet nie potrafi wytłumaczyć. Dematerializacje zwłok również się zdarzają. Wybuch o bardzo dużej mocy, niezwykle wysoka temperatura, naturalne procesy gnilne wreszcie – nie wydaje mi się jednakże, by któraś z tych przyczyn wchodziła w grę tym razem.

– Czyli przyczyny naturalne możemy wykluczyć?

– Przyczyn naturalnych wykluczyć się nigdy nie da. Swego czasu bardzo wiele mówiono o samoczynnym zapłonie ludzkiego ciała. Teoretycznie – zupełnie niemożliwe, ale w praktyce podobno się zdarzało. Również tutaj mógł zajść analogicznego typu, nieznany jeszcze proces. Chociaż osobiście stawiałbym na stare, poczciwe zakopanie w lesie.

– Tylko po co ktoś miałby wykradać zwłoki, i to tuż po morderstwie, po czym zakopywać je w lesie?

– Świat pełen jest tajemnic, a ludzie to bardzo dziwne stworzenia. Po paru latach pracy w policji powinna pani zdawać sobie z tego sprawę.

– Pozostaje jeszcze pewien mały problem natury logistycznej – wtrącił Frank. – Skąd ktoś, ów teoretyczny ktoś, mógł wiedzieć, że wczoraj w mieszkaniu przy Barcelona Street o godzinie osiemnastej z minutami jeden naćpany gość zabije drugiego naćpanego gościa? A musiał to wiedzieć bardzo dokładnie, gdyż jeśli wierzyć naszemu mordercy, zniknięcie zwłok nastąpiło momentalnie, w przeciągu kilku minut, kiedy on znajdował się na balkonie.

– Nie wiem. To pan tu jest detektywem. Zresztą może morderca sam ukrył zwłoki? To rozwiązanie byłoby najprostsze.

– Znowu – po co? Po co ktoś, kto właśnie zabił, miałby ukrywać trupa, skoro chwilę potem dzwoni na policję i przyznaje się do wszystkiego? Zwłoki ukrywa się zazwyczaj po to, żeby nie musieć się do niczego przyznawać. Zresztą to tłumaczyłoby co najwyżej ten jeden przypadek, a co z pozostałymi siedmioma?

– A dajcie wy mi wszyscy święty spokój! – wykrzyknął pan Vigo. – Jestem lekarzem! Znajdźcie mi trupa, to powiem wam, dlaczego umarł. Znikanie zwłok to nie moja specjalność.

– Nasza, niestety, też nie.