– Nie cierpię trawy – oświadczył jednorożec markotnie.

– To dlaczego ją jesz? – zapytał Rupert, zapinając klamrę pasa obciążonego mieczem.

– Bo jestem głodny – odparło zwierzę, żując ze wstrętem. – A ponieważ od tygodni nie mamy już cywilizowanej strawy...

– Co jest nie tak z trawą? – zainteresował się Rupert. – Konie ją jedzą bez przerwy.

– Nie jestem koniem!

– Nie mówię, że jesteś...

– Jestem jednorożcem, i to czystej krwi! Mam prawo do odpowiedniej opieki, traktowania oraz żywienia. Na przykład owsem, jęczmieniem albo...

– A gdzie ja ci znajdę owies w Gęstowiu?

– Trawa kłuje mnie w zęby – burknął jednorożec. – I mam po niej wzdęcia.

– Przerzuć się na oset – zasugerował Rupert.

Wierzchowiec popatrzył na niego surowo.

– Czy ja ci z którejś strony przypominam osła? – spytał groźnie.

Rupert odwrócił głowę, żeby ukryć uśmiech i dostrzegł z tuzin goblinów, które wyłaniały się z mroku, zastępując im drogę. Stworzenia około metra wzrostu – mniej lub więcej, w zależności od krzywizny nóg oraz długości spiczastych uszu – uzbrojone były w zardzewiałe krótkie miecze lub poszczerbione tasaki rzeźnicze. Niedopasowane pancerze z brązu albo stali niechybnie należały wcześniej do jakichś podróżnych, zaś ostre kły odsłonięte w paskudnych uśmieszkach pozwalały domniemywać, jaki koniec spotkał poprzednich właścicieli zbroi. Zły, że dał się zaskoczyć, Rupert dobył miecza i potoczył groźnym spojrzeniem po grupce. Gobliny wrosły w ziemię, łypiąc na siebie niepewnie.

– No, nie stójcie tak – rozległ się gardłowy głos spośród gąszczu. – Bierzcie ich, chłopaki.

Gobliny przestępowały z nogi na nogę, ale nie czyniły żadnych gwałtownych ruchów.

– Ale on ma miecz! – zauważył najmniejszy.

– Wielki miecz – doprecyzował inny.

– I patrz, jakie ma szramy na twarzy – szepnął kolejny, zerkając na księcia z bojaźliwym szacunkiem.

– A ta zbroja jest cała zakrwawiona. Pewnie zaciukał całe setki ludzi...

– Posiekał ich na kotlety – piskliwie podchwycił najmniejszy.

Rupert od niechcenia zakręcił mieczem młynka; ostrze zalśniło. Przerażone gobliny cofnęły się, potykając o własne i cudze stopy.

– Zabierzcie mu przynajmniej konia! – krzyknął głos z mroku.

– Konia? – Jednorożec odrzucił łeb, a jego krwistoczerwone oczy zapłonęły furią. – Konia?! A to na mojej głowie to co? Oryginalna ozdóbka? Jestem jednorożcem, durniu!

– Koń, jednorożec, co za różnica?

Wierzchowiec grzebnął kopytem, pochylając nisko głowę. Od czubka ostrego rogu odbiło się światło.

– Tego już za wiele! No, dalej, chodźcie tu, po jednym, lub naraz, obojętne, i tak wszyscy oberwiecie!

– Przyjemniaczek z niego – mruknął najmniejszy goblin.

Rupert zerknął na jednorożca z rozbawieniem.

– Myślałem, że jesteś rozsądnym, logicznie myślącym tchórzem?

– Aktualnie jestem zbyt wściekły, żeby myśleć – warknął jednorożec. – Bać będę się później. A teraz ustaw mi ich w rządku. Zamierzam ponabijać całą bandę, jednego po drugim. Pokażę łobuzom szaszłyk, jakiego do końca życia nie zapomną.

Gobliny cofnęły się jeszcze bardziej, zbijając w ciasną gromadkę.

– Dość tego, lenie śmierdzące! Zabijać mi tu podróżnego, natychmiast! – ryknęły krzaki.

– Sam sobie go zabij! – fuknął goblini konus, strzelając oczami na boki w poszukiwaniu najlepszej drogi ucieczki. – To twoja wina. Trzeba go było zlikwidować, jak nie patrzył, zawsze tak robiliśmy.

Zarośla westchnęły, a po chwili na ścieżkę wkroczył majestatycznie przywódca bandy. Szeroki w barach, niesamowicie umięśniony, miał prawie półtora metra wzrostu, co czyniło go największym goblinem, jakiego Rupert widział w życiu. Atletyczny wódz zgasił na zaśniedziałym napierśniku podłe na oko cygaro i podszedł do kulących się ze strachu, stłoczonych podwładnych. Przez chwilę piorunował ich wzrokiem, po czym zniesmaczony westchnął, kręcąc głową.

– Spójrzcie na siebie. Jak mam zrobić z was wojowników, skoro nie chcecie walczyć? Co z wami? Przecież to tylko człowiek!

– I jednorożec – przypomniał najmniejszy goblin usłużnie.

– W porządku, człowiek i jednorożec. I co z tego?! Mamy być rabusiami, tak? A to znaczy, że musimy napadać na bezbronnych podróżnych i rabować ich z kosztowności.

– Dla mnie on nie wygląda na bezbronnego – wymamrotał konus. – Ma ze sobą wielgachny, upaćkany miecz, widzisz?

Gobliny obserwowały z chorobliwą fascynacją Ruperta, który wykonał kilka próbnych sztychów i wypadów. Widok wierzchowca, który tańczył za plecami księcia, wymachując groźnie rogiem, także nie dodawał bandytom pewności siebie.

– Dajcie spokój, chłopaki – przekonywał wódz coraz bardziej zdesperowany. – Jak można się bać kogoś, kto dosiada jednorożca?

– A co to ma do rzeczy? – zdziwił się mały goblin.

Przywódca wymamrotał coś, z czego zrozumiałe były tylko słowa „dziewica” i „prawiczek”. Gobliny zarechotały, wymownie zerkając na Ruperta.

– Hej, myślicie, że tak łatwo być księciem? – obruszył się Rupert, czerwieniejąc jak burak. – Tak was to bawi? Uważajcie, żebyście nie poumierali ze śmiechu.

Machnął mieczem, jednym ciosem odrąbując niski konar. Oddzielony kawałek grzmotnął na ziemię z złowieszczym łomotem.

– Lepiej go nie drażnić – mruknął najmniejszy goblin.

– Zamknij się – warknął przywódca. – Słuchajcie, jest nas trzynastu, a on jeden – zwrócił się do grupki.

– Jeśli rzucimy się na niego razem, nie ma szans, żeby nam się nie udało.

– A założysz się? – prychnął któryś ze stojących z tyłu.

– Milczeć! Na mój znak atakujemy. Do ataku!

Rzucił się naprzód, wywijając mieczem, a reszta niechętnie podążyła w jego ślady. Rupert napiął mięśnie, zamierzył się i zmiótł wodza jednym uderzeniem płazem w głowę. Na ten widok pozostali napastnicy zahamowali z poślizgiem, po czym na wyścigi zaczęli upuszczać broń. Rupert zagonił ich w stadko, kazał odsunąć się od broni, a potem oparł się o najbliższe drzewo, nie bardzo wiedząc, co z tym fantem zrobić. Wódz goblinów ocknął się, usiadł i potrząsnął głową, czego, krzywiąc się z bólu, natychmiast pożałował. Spojrzał na księcia spode łba, próbując przy okazji wyglądać wyzywająco, co nieszczególnie mu wyszło.

– Mówiłem, że trzynaście to pechowa liczba – bąknął konus.

– No dobra – zaczął Rupert. – Skupcie się i słuchajcie. Jeśli stąd odejdziecie i zostawicie mnie w spokoju, nie posiekam was na kawałki i nie oddam jednorożcowi na szaszłyki. Co wy na to?

– A dostaniemy z powrotem broń? – zapytał wódz.

– A wyglądam na wariata?

Przywódca wzruszył ramionami.

– Cóż, spróbować nigdy nie zawadzi. W porządku, panie bohaterze, pójdziemy na ten twój układ.

– I zostawicie mnie w spokoju? Wódz popatrzył na księcia surowo.

– A wyglądam na wariata? Szczerze mówiąc, panie bohaterze, będę najszczęśliwszym goblinem pod słońcem, jeśli już nigdy się nie spotkamy. – Z tymi słowy powiódł gobliny w las.

Rupert z szerokim uśmiechem odprowadzał wzrokiem znikające pomiędzy drzewami postacie.

Nareszcie zaczynał łapać, o co biega w tym bohaterstwie.