Zaprawdę nie umiem Wam powiedzieć, dlaczego Pani Anna Brzezińska zdecydowała się wydać ponownie „Opowieści” i to w wersji poprawionej. Nie wiem, co według niej wymagało poprawy. Nie umiem Wam też powiedzieć, jakim to nieszczęśliwym zrządzeniem losu nasz drogi serwis Katedra nie zawiera recenzji pierwszego wydania. Okropny błąd, który postaram się naprawić recenzując wydanie drugie. W takiej sytuacji uczciwie będzie przedstawić Wam książkę jako coś kompletnie nowego i nie porównywać zanadto do poprzedniego wydania, choć i na to będę musiał poświęcić krótki fragment.

O Annie Brzezińskiej, mediewistce, twórczyni sagi o zbóju Twardokęsku, jednej z najbardziej popularnych pisarek polskiej fantasy, współwłaścicielce wydawnictwa Runa warto coś wiedzieć. Trzy razy sięgała po nagrodę im. Janusza Zajdla, pierwszą ze statuetek otrzymała za swój debiut literacki, opowiadanie „A kochał ją, że strach” wchodzące w skład „Opowieści z Wilżyńskiej Doliny”. Pisze znakomicie, choć językiem trudnym, obfitującym w zapożyczenia z języka staropolskiego. Niestety, przez sagę o zbóju Twardokęsku jakoś się nie przegryzłem. Starałem się, ale nie przekonał mnie do siebie. Może to kwestia owego trudnego języka?

„Opowieści” osadzone są w tym samym świecie, postaci używają tego samego języka. Ba, nawet wspomina się o zbóju Twardokęsku! Jednak „Opowieści” mają zupełnie inny klimat, bliższy mi i mojej wyobraźni. Taki polski klimat, odpowiadający naszej mentalności, czerpiący całymi garściami z tradycji ludowych opowieści, bajek, klechd. Opowiadania składające się na „Opowieści” spina jedna, bardzo mocna klamra w postaci Babuni Jagódki. Takiej archetypicznej wioskowej wiedźmy, jaka przychodzi nam do głowy, jeżeli ktoś poprosi nas, byśmy sobie wyobrazili „typową wiedźmę”. Autorka bardzo dobrze poradziła sobie ze swoją główną bohaterką, czyniąc Babunię postacią zaskakującą i naprawdę „charakterną”. Drugi plan też robi niemałe wrażenie, choć autorka lubi odwoływać się do pewnych utartych schematów. Czyni to jednak z taką swadą i humorem, że ani na chwilę nie nudzimy się, poznając kolejne postaci przewijające się na kartach „Opowieści”. Historie zazębiają się, kontynuują wcześniej rozpoczęte wątki, Anna Brzezińska lubi wracać do swoich bohaterów. Dzięki temu powstał jeden z najbardziej spójnych fabularnie zbiorów opowiadań. Warto zagłębić się w świat Babuni Jagódki, poznać sekrety i trudy jej wiedźmiego fachu. Poznać jej relacje z mieszkańcami wioski, którą się opiekuje. Jej relacje z proboszczem, któremu m.in. dostarcza czopki na hemoroidy, z żoną władyki, z lokalną ladacznicą Gronostaj. Jej sposoby na kreowanie stałego zapotrzebowania na niektóre usługi czy produkty. Widać wyraźnie, że Babunia mogłaby spokojnie wykładać zasady popytu i podaży. Zwłaszcza, jeżeli słuchacze chcieliby wiedzieć coś o zasadach handlu dekoktami, truciznami, maściami na różne bolączki – również te sercowe. Przy tym wszystkim nie należy zapominać, że Babunia to człek (prawie) z krwi i kości – również lubi się dobrze bawić, zmieniać w młodą dziewkę o bujnych kształtach i swawolić należycie. Trudno nudzić się z taką osobistością.

Kto nie znał, poznać powinien. Kto – jak ja – odbił się od potężnej klaty zbója Twardokęska, powinien dać kolejną szansę Annie Brzezińskiej. Kto znał „Opowieści”, ten raczej niewiele zyska kupując nowe wydanie. (Jakość pozostaje jakością. Nowe wydanie do „Opowieści” nie dodaje niczego niezwykłego). Chyba że czyniłby to tytułem chęci przypomnienia sobie książki i uzupełnienia prywatnej biblioteczki. Tak czy siak, pierwsze albo drugie wydanie powinno znaleźć się w prywatnych zbiorach. Jestem rad, że mogę postawić „Opowieści” na półce z ulubionymi książkami. Bardzo liczę na to, że autorka wróci do swoich ulubionych postaci. Z udzielanych wywiadów wynika, że polubiła tę zgraję i chciałaby kiedyś wrócić w okolice Wilżyńskiej Doliny. Moim zdaniem warto uzupełnić ciekawe życiorysy mieszkańców tej krainy.