A z fioletową trawką było tak:

Puściłem sobie Frankiego Sinatrę, wafla mojego od lat, przyszykowałem kubek herbaty z mlekiem i puszkę orzeszków ze względu na gastrofazę, a następnie skręciłem i odpaliłem to fioletowe ziółko. Jak wszystko w nim, także strzał był nietypowy. Najpierw przez mój mózg przeleciał taki szybki, intensywny zgrzyt, jakby ktoś przeciągnął pazurami po szkle. Nie było to przyjemne, ale jakby “oczyszczające” po fakcie. Z jakiegoś powodu pomyślałem sobie: “Skanowanie mózgu zakończone, przechodzimy do następnego punktu.” I bardzo mnie to rozśmieszyło – kapujecie, prawda?

A potem włączył się mój komputer. Tak sam z siebie! “Co jest?” zapytałem sam siebie. “Nie wiem, ale to dziwne!” odpowiedziałem sam sobie. I pewnie jeszcze tak sam z sobą bym gawędził, gdyby na ekranie monitora nie pojawiła się czyjaś twarz. “No nie! To jakiś halucynogen czy co?”. Przyjrzałem się temu pyskowi dokładnie i stwierdziłem, że skądś go znam. “Przecież to ja!” – odkryłem po chwili. “O, w mordę!” – dodałem. Odkryłem też, dlaczego nie rozpoznałem siebie od razu. Przyzwyczajony jestem do swego widoku w lustrze, a więc w układzie odwrotnym, ten zaś był odbiciem jak z aparatu fotograficznego. Poznałem po pieprzyku na prawym policzku. Ledwo to zauważyłem, a obraz zmienił się na lustrzany. “Co się dzieje?” – pomyślałem, ale niepokoju nie poczułem – trawka była bardzo relaksująca.

– Siemasz, Władziu! – powiedział nagle typek z ekranu.

“O, kurwa!” – wyświetliło się w mojej sieci neuronów. Ale zapowiadało się na ciekawą zabawę, więc nie pękałem.

– O, kurde! – wyraziłem swe zdziwienie bardziej elegancko.

– Musimy pogadać – walnął tamten “ja”.

Skąd ja znam ten tekst? Nigdy nie zapowiadał niczego dobrego.

– O, kurde! – powtórzyłem inteligentnie. “Mój komputer chce sobie ze mną pogadać!” przebiegło przez moje nasycone chemią zwoje, zaśmiałem się i dorzuciłem: – No, to zasuwaj, brachu!

– Wiemy, że jesteś trochę zdziwiony, ale nie obawiaj się – zasuwa tamten. – Wszystko jest w porządku. Chcemy cię uprzedzić, zanim się pojawimy.

Zauważyliście, że używał liczby mnogiej? Ja zauważyłem.

– Pojawicie się? A to dobre! – Poczułem się tak, jakbym wlazł do jednego z moich komiksów o tematyce fantastyczno oderwanej. I czym tu się niepokoić? Przecież wszyscy pojawiają się w ten sposób. A szczególnie ja sam! A w ogóle, co to znaczy: “Pojawimy się”? We łbie zafalowało mi coś ciemnego. – I niby, kurka, gdzie?

– U ciebie.

– U mnie? – Błyskawica rozdarła ciemną chmurę. – Tu? W domu?

– Tak.

– Aha! Ładnie! – Wychodziło na to, że będzie niekiepska jazda.

– Jesteś gotów? – zapytał “ja”.

Czy ja byłem gotów? Wymyślałem już bardziej niesamowite historyjki, ale co innego wykombinować intrygę, a co innego zostać podmiotem takiej. Jednak nie targała mną jakaś szczególnie bolesna obawa. Byłem raczej rozluźniony i rozbawiony, choć cień czegoś mrocznego, ksenofobicznego pętał się gdzieś po podświadomości.

– Nie macie wrogich zamiarów, przybysze z jaźni? – zapytałem lekko frasobliwie.

– Ależ skąd! – odpowiedzieli jakby oburzeni. – I nie jesteśmy przybyszami z twojej jaźni.

– A skąd?

– Wytłumaczymy ci, ale nie chcesz chyba rozmawiać z monitorem, co?

Fakt, dyskutowanie ze swoim komputerem wydało mi się nazbyt schizofreniczne, czy jak to określają doktorzy od głowy. Cwaniaczki.

– Niech będzie! – Zgodliwy ze mnie człowiek po fai, nie ma co. – No to wskakujcie. Byle nie całą kupą! – dodałem ostrzegawczo. – To małe mieszkanko.

Pyk! Obraz na monitorze zniknął, za to przede mną pojawił się fotel, a w nim “ja”. Jak żywy! Pomachał do mnie i rzekł radośnie:

– Cześć, Władziu!

Byłem niby przygotowany na coś ekstraordynaryjnego, ale realizm wizji powalał. Wszystko było na miejscu, nie falowało, nie było widmowo przejrzyste, ulotne ani nic w tym rodzaju. Powtarzam: jak żywe! Jednak coś było nie tak, coś ledwo uchwytnego, czego nie mogłem sobie uzmysłowić, a co intuicyjnie czułem. Ale byłem na niezłym diapazonie, więc odwzajemniłem się równie swobodnie:

– Cześć, kimkolwiek jesteś. – A potem dodałem do siebie (a może pomyślałem?): – Niezły towar! Tybetańska jakość.

– To nie towar – powiedział mój gość. – Jesteśmy realni.

– A jakże! Po prostu się rozdwoiłem. W języku matematycznym: zbifurkowałem.

– To oznacza – ciągnął mój wizerunek – że jesteśmy tylko projekcją w twoim umyśle, ale realne jest nasze istnienie. – I dodał: – Powaga!

– No, jasne! Powaga – roześmiałem się.

Tamten “ja” roześmiał się także.

– Tak naprawdę nas tu nie ma – wyjaśnił – i nie wyglądamy tak, jak nas widzisz, ale komunikujemy się z tobą na poważnie.

– Na poważnie? – upewniłem się. – I smuci mnie, że nie wyglądacie jak ja. To byłoby takie urocze.

– Tak, na poważnie – zapewnił mnie uroczyście. – Nadajesz się!

Nadaję się! “O, w dupę!”, zaniepokoiłem się nieco.

– A do czego? Lub na co? – zapytałem ostrożnie.

– Do misji Ducha w Materii!

“Misja Ducha w Materii! Fajno. A niby czego się, Władziu, spodziewałeś?” – pomyślałem i wtedy pojąłem to coś nieuchwytnego w wizerunku przede mną. Trudno to wyjaśnić, ale każdy, kto miał do czynienia z malarstwem, zrozumie: to jak obraz namalowany na czarnym tle. Wszystko jak trzeba, ale brak światła od spodu. Jednak zaintrygował mnie tym Duchem.

– To fajno – rzekłem – że nadaję się do tej misji. Cieszę się niezmiernie. Jakieś szczegóły?

– Po pierwsze: nie obawiaj się.

– Tak?

– Tak. Rzuć we mnie orzeszkiem!

Rzucić orzeszkiem? Proszę bardzo! Wyciągnąłem jedno ziarenko z puszki i ciepnąłem w typka. A orzeszek przeleciał przez niego, przez fotel i wylądował pod przeciwległą ścianą. Niezłe, co?

– Widzisz? – powiedział uspokajająco. – Jestem tylko obrazem. Nie masz się czego bać.

– A kto powiedział, że się boję? – zakozaczyłem odrobinkę.

– My to wiemy.

– Aha! A niby skąd?

– Lubimy cię.

A to piękne! Facet, który wygląda jak ja i pojawił się w mojej głowie, twierdzi, że mnie lubi. Pardon: “lubią”. Jest ich więcej! Ciekawe, jak zdiagnozowałby to stary Freud? Narcyzm? Schizo? A może to projekcja mojego id? Lepiej nie. To musi być grząskie bagienko!

– To nie tak – wtrącił tamten “ja”.– Jesteśmy projekcją obrazu, który widzisz, ale na przekaz informacyjny nie masz żadnego wpływu. Rozmawiasz z “kimś”, a nie z sobą.

– Taa? Jasne! A dlaczego mówisz ciągle “my”?

– Tworzymy wielość w jedności. W pewnym sensie.

– Wy?

– My.

– To znaczy kto? I jak mam do was mówić?

– Yyy... – Facio podrapał się po czole. – Mów do nas: “kolesie”, lubisz to określenie, prawda?

– Owszem – przyznałem. A potem zapytałem: – To kim jesteście, Kolesie?

– Jesteśmy z sąsiedniej fraktali czasoprzestrzennej – wyjaśnił Kolesie. – Tak to nazwijmy dla naszych potrzeb.

Rozbawili mnie serdecznie.

– No pewnie! – zaśmiałem się złośliwie. – Że też od razu was nie rozpoznałem! Przecież to widać gołym okiem, że jesteście z sąsiedniej fraktali czasoprzestrzennej.

O dziwo, ich/jego także to rozbawiło.

– Lubimy twoje poczucie humoru – wychichrali.

– Poważnie?

– Poważnie.

– To może powinienem kasować za bilety?

– Nie da rady, my nie mamy pieniędzy.

– Szkoda – zmartwiłem się. – A czy przypadkiem nie chcecie ich ode mnie? – zaniepokoiłem się natychmiast.

– Nie potrzebujemy pieniędzy.

– To super! Kamień spadł mi z serca. Bo wiecie, różni się tu kręcą. – Zachowałem swój chemiczny luzik, ale zdecydowałem potraktować ich poważniej, więc zapytałem: – To jak wam tam leci, na tej sąsiedniej fraktali?

– W porzo, koleżko – odpowiedział wesolutko Kolesie.

– To klawo! – ucieszyłem się. – A jeżeli nie wyglądacie tak, jak was widzę, to jak wyglądacie?

– My nie wyglądamy.

– Tak? – Coś mi tu nie pasowało. – To dlaczego wyglądacie tak, jak wyglądacie?

Trochę to się komplikowało.

– To po to, żeby ci się spodobać i nie przestraszyć. I żeby ułatwić porozumienie. Kapujesz, psychologia i te pe. Ale możemy zmienić wygląd, jeżeli wolisz inną postać.

– Możecie zmienić? Na kogokolwiek?

– Tak.

To pobudziło moją fantazję. “Kogo by tu...?” – zacząłem się zastanawiać. “Aha! Mam!”

Przypomniałem sobie mieszkającą w pobliżu laseczkę, która jeździ sportowym autkiem, ubiera się drogo i skąpo, a zachowuje wyniośle i chłodno. Wiem, bo dokonałem próby abordażu. Niestety, jest to jedna z tych, co to mają rentgen w oczach i potrafią bez zaglądania przeliczyć zawartość twojego portfela. Tutaj pan Władek usuwa się z wdziękiem.

– A moglibyście...

Pstryk! I dziewuszka siedzi naprzeciw mnie. “Skąd wiedzieli?” – niepokojąca myśl ta przecwałowała przez pola i ugory mojego mózgu. Ale najpierw wykorzystajmy sytuację!

– A moglibyście...

Pstryk! I lalunia siedzi sobie dalej, ale już naga.