Napisanie dobrej książki dla dzieci lub młodzieży nie jest sprawą łatwą. Wbrew obiegowo powtarzanej opinii najmłodsi miłośnicy słowa pisanego są wymagającymi czytelnikami i bezwzględnymi krytykami. Biorąc do ręki książkę oczekują nie tylko ciekawej fabuły i bohaterów, z którymi mogliby się utożsamić, ale również poważnego traktowania ze strony autora. Dzieci bezbłędnie wyczuwają, gdy ktoś próbuje wcisnąć im kit, i odkładają książkę na półkę.

„Wyprawa” Pierre’a Bottero, pierwszy tom serii „Ewilan z dwóch światów”, wpisuje się w nurt książek otwarcie nawiązujących do cyklu o Harrym Potterze (która to już książka?). Główna bohaterka powieści, Camille, to sierota wychowywana przez przybranych rodziców w dużym francuskim mieście. Podobnie jak w powieściach Rowling jej opiekunom wiele brakuje do ideału – są egoistycznymi, zapatrzonymi w siebie snobami, którzy wychowywaną dziewczynkę mają za zło konieczne. Identycznie jak w przypadku Pottera Camille nie wie prawie nic o swojej przeszłości oraz o drzemiącej w niej magii. Dopiero przypadkowe zdarzenie, wypadek na ulicy, powoduje, że dziewczynka przenosi się do magicznej krainy, gdzie odkrywa prawdę o swym pochodzeniu. Tu znów mamy do czynienia ze znanym schematem – okazuje się, że Camille jest dzieckiem przeznaczenia, którego zadaniem będzie ocalenie ludzi przed złowrogą rasą Ts’żerców.

Na szczęście zamierzeniem Pierre’a Bottero nie było stworzenie Harry’ego Pottera bis. Pomimo licznych podobieństw fabularnych „Wyprawa” to książka przynajmniej pod jednym względem – systemu magii – oryginalna. Zamiast machania różdżkami, warzenia eliksirów czy rzucania zaklęć mamy do czynienia z siłą wyobraźni. Dar Rysunków, bo tak nazywa się ta magia, polega na rysowaniu w myślach obrazów, które stają się rzeczywiste. Jeśli czujesz chłód, stwórz obraz płonącego ogniska, zostałeś zaatakowany mieczem – narysuj tarczę. W prostocie systemu tkwi jego siła. Dzieciom będzie o wiele łatwiej zrozumieć magię, której na co dzień same używają malując farbami egzotyczne wyspy czy fantastyczne zamki.

Spodobać mogą się także bohaterzy występujący w książce. Co prawda Camille może nieco drażnić – chwilami przemądrzała, znająca odpowiedzi na wszystkie pytania, zawsze postępująca szlachetnie. Ale miłą odmianę stanowi jej nieodłączny towarzysz, syn emigrantów z Kamerunu, Salim, który reprezentuje bardziej przyziemne podejście do życia. Sporą dozę sympatii zdobywa również u czytelnika rycerz Bjorn – chwalipięta, ale i wyborny wojownik w jednej osobie. Szkoda natomiast, że w powieści zabrakło miejsca na postaci niejednoznaczne. Wszyscy bohaterzy są albo pozytywni, albo negatywni, a przecież sympatia, jaką cieszył się Severus Snape, brała się głównie z jego skomplikowanego charakteru... Należy jednak pamiętać, że mamy do czynienia dopiero z pierwszym tomem cyklu – wszystko jest jeszcze możliwe.

Fabuła książki toczy się wartko. Autor zrezygnował ze szczegółowych opisów świata, być może dlatego nie znajdziemy w „Wyprawie” dłużyzn. Sceny akcji są odpowiednio dramatyczne, ale równocześnie pozbawione nadmiernej brutalności. Książkę napisano przystępnym stylem, który powinien przypaść do gustu czytelnikom. Również tłumaczenie jest bez zarzutu – drażniło mnie jedynie ciągłe używanie przez Selima zwrotu „staruszko” wobec Camille, ale to kwestia gustu.

„Wyprawa” Pierre’a Bottero to kawałek solidnej fantasy skierowanej do młodszych odbiorców. Znajdziemy w nim sporą dawkę akcji, sympatycznych bohaterów i mnóstwo magii. Brakuje ciut rozmachu, epickości, nie jest to jednak specjalnie duży mankament. Czy książka przypadnie do gustu każdemu dziecku? Trudno powiedzieć – jedni wolą przygody Harry’ego Pottera, inni zachwycają się „Eragonem”. Najprostszym rozwiązaniem tej zagadki będzie zakup książki i wspólna lektura z pociechą.