„Koralina” Neila Gaimana po raz pierwszy w Polsce ukazała się dobrych kilka lat temu i jest w związku z tym pozycją rozpoznawalną, znaną szerszej grupie odbiorców. Jednakże nie wszystkie osoby zainteresowane twórczością Gaimana (w tym gronie i ja) miały okazję zapoznać się z tą pozycją. Mimo że nowe wydanie (a w zasadzie nawet dwa) „Koraliny” ma na celu przede wszystkim wykorzystać promocję, jaka wiąże się z wejściem adaptacji książki na ekrany kin, to jest to również szansa na zapoznanie się z tekstem Gaimana dla osób niezainteresowanych ekranizacją.

Tytułowa bohaterka gaimanowskiej noweli (nazwać „Koralinę” powieścią byłoby przesadą) to dziewczynka ciekawa otaczającego ją świata. Zatem gdy przeprowadza się wraz z rodzicami do nowego domu, znajduje się w swoim żywiole. Z zapałem bada otaczające ją tereny, rozmawia z nieco ekscentrycznymi sąsiadami. Podczas deszczu ciężko jednak zwiedzać okolicę. Wtedy jej uwagę przyciągają wiecznie zamknięte drzwi w mieszkaniu. Przejście przez nie wydaje się wielce kuszące, toteż w końcu Koralina decyduje się to zrobić. I wtedy zaczynają się jej problemy, a dziewczynka musi wykazać się nie lada odwagą i mobilizacją, by przezwyciężyć przeciwności oraz odkręcić to, co zapoczątkowała przechodząc przez drzwi.

„Koralina” utrzymana jest w baśniowej konwencji, wykorzystuje zabiegi znane z wielu wcześniejszych powieści opartych na podobnym schemacie. Mam jednak wrażenie, że Gaiman czerpał nie tylko z klasyki literatury dziecięco-młodzieżowej, nie zawahał się również użyć narzędzi typowych dla horroru. Z tego połączenia wyszła interesująca mieszanka.

Jak przystało na baśń, nie mogło zabraknąć morału dającego się sprowadzić do zdania, że najważniejsza jest rodzina, a to co się na pozór błyszczy, w końcu nie musi wcale okazać się najlepsze dla nas. Nie jest to specjalnie wyszukane przesłanie, ale wciąż warte powtarzania; szczególnie współcześnie, kiedy wskutek licznych absorbujących nas rzeczy relacje z najbliższymi ulegają rozluźnieniu.

„Koralina” nie wyróżnia się specjalnie spośród innych utworów Gaimana. W noweli panuje typowy dla tego autora nastrój niepokoju, poczucia zagrożenia, który jest osiągany nie przez to, co zostało napisane, a raczej dzięki temu, co pozostało niedopowiedziane. Dzieje się tak też dzięki prostocie historii.

Z jednej strony nie da się ukryć, że jest to książka przeznaczona dla młodszych czytelników (którzy będą w stanie w pełni poczuć nastrój, jaki stworzył Gaiman), ale i dorosły, gruboskórny i przyzwyczajony do horrorów dorosły odbiorca, będzie w stanie wyczuć przynajmniej cień grozy, której doświadcza główna bohaterka. Dla niego lektura będzie oznaczać krótki wieczór z przyjemną, sprawnie spisaną historią. Przypuszczam jednak, że im młodsza osoba, tym większe wrażenie zrobi na nim „Koralina”. Zatem rodzice, jeśli więc chcecie troszeczkę nastraszyć swoje dzieci (a te wbrew pozorom czasem lubią się bać), poczytajcie im książkę Gaimana do snu.