Kiedy pisarz debiutuje na rynku znakomitą książką, nie dziwota, że czytelnicy od każdej jego następnej pozycji oczekują przynajmniej zachowania poziomu startowego. Tymczasem często wydawcy wrzucają na początek „kąski” najlepsze. I chociaż początkowo bałem się, że druga w Polsce książka MacLeoda „Wiekom światła” nie dorówna, to w ostatecznym rozrachunku mogę spokojnie stwierdzić: książki tego pisarza będę kupował w ciemno. „Dom Burz”, chociaż ostatecznie jest raczej gorszy od „Wieków światła”, a na pewno mnie osobiście nie zachwycił tak bardzo, to i tak należy do grona powieści co najmniej dobrych.

Przede wszystkim należy docenić język autora, bardzo plastyczny, wręcz ocierający się o geniusz. Barwne opisy Invercombe, miast, budynków - to wszystko sprawia, że pod względem czysto językowym szkockiego autora należy postawić w gronie najlepiej obecnie piszących autorów w języku angielskim. To także kwestia wyczucia i językowej wrażliwości; za pomocą kilku słów MacLeod znakomicie kreśli opisy i wbija człowieka w trzewia świata przedstawionego. Niestety, język jest praktycznie jedynym aspektem powieści, do którego przyczepić się w żaden sposób nie mogę.

Weźmy na przykład bohaterów. Nie sposób odmówić MacLeodowi umiejętności ich tworzenia. Widać to było już w „Wiekach światła”, dlatego miałem nadzieję na kalejdoskop barwnych, wspaniałych postaci. Jednak w przypadku „Domu Burz” tylko Alice Meynell została wykreowana perfekcyjnie. Mało jest tak wyrazistych postaci w literaturze fantastycznej. Tym bardziej żal ściska, że tak wspaniała postać znika na pewien czas z kart powieści, żeby ustąpić miejsca bohaterom stworzonym gorzej, co nie znaczy źle. A chociaż zarówno Ralph, jak i Marion, są wiarygodni, to jednak nie budzą takich emocji; z kolei Klade nie jest wykreowany tak dobrze, jak być powinien w kontekście postaci Alice. Prawdę powiedziawszy jego wątek najbardziej mnie irytował, zresztą również on sam, ale to chyba kwestia gustu.

Relacje między bohaterami, ich związki rodzinne i społeczne, stanowią koło zamachowe fabuły. Podobnie jak w przypadku „Wieków światła”, autor wykorzystuje w tym celu wydarzenia historyczne: w tym przypadku amerykańską wojnę secesyjną, która w fikcyjnej Wielkiej Brytanii MacLeoda rozpętuje się pomiędzy Wschodem a Zachodem. Nie jest to jednak powieść stricte wojenna, ani fantastyczny odpowiednik „Północ-Południe”. Konflikt zbrojny służy tutaj – niczym rewolucja w „Wiekach światła” – ukazaniu pewnych cech ludzkiego charakteru. To kolejne narzędzie w rękach utalentowanego autora piszącego przede wszystkim o człowieku.

Pod tym względem „Dom Burz” niewiele się różni od „Wieków światła”, bo MacLeod garściami czerpie z kultury tak dziewiętnastowiecznej, jak i wczesnego dwudziestego wieku. Wprawdzie bohaterowie „Domu Burz” zmagają się z problemami post-rewolucyjnego świata – za którego wykreowanie należą się MacLeodowi wielkie brawa, bo jest to uniwersum logiczne i spójne, a przy tym niezwykle ciekawe – jednak należy zaznaczyć, że część użytych w powieści elementów zostało użytych w poprzedniej „eterowej” książce.

Przykład: ciężkie dzieciństwo Ralpha. MacLeod staje się tutaj powtarzalny względem samego siebie; wciąż widzimy sam destylat z kultury brytyjskiej. Czy to źle? I tak, i nie. Tak: bo po autorze klasy MacLeoda oczekiwać powinno się dużo, dużo więcej. Nie: bo mimo pewnej powtarzalności to i tak autor będący poza zasięgiem wielu innych twórców.

Niestety, również fabularnie „Dom Burz” kuleje. Z podzieloną na trzy części opowieścią jest ten sam problem, co z bohaterami: jest nierówna. Pierwsze dwie części są mniej więcej na poziomie „Wieków światła”, potem następuje spadek formy. W końcówce powieść leci na łeb na szyję, jakby MacLeod tracił kontrolę nad wizją. Na szczęście nim do tego dojdzie, można się spokojnie delektować lekturą.

Pomimo pewnych wad, jest „Dom Burz” i tak powieścią przewyższającą zdecydowaną większość literatury fantastycznej. To jednocześnie uczta wyobraźni, ambitna próba pokazania fantastyki XXI wieku i nie do końca udana próba pokazania literatury charakterystycznej dla danego regionu kulturowego. Oby więcej takich prób.