Drugi tom „Księcia Nicości” opowiada o przebiegu Świętej Wojny przeciw niewiernym. Wielka armia zmierza do Shimehu stawiając po kolei czoła kianom, wojskom padyradży, którzy nie chcą oczywiście dopuścić inrithich do świętego miasta Ostatniego Proroka.

Ludzie Kła brną do swego celu staczając krwawe walki z armiami pogańskich fanimów. W tym samym czasie Anasurimbor Kellhus, zwany coraz częściej nowym prorokiem, jedna sobie coraz większe rzesze dusz. Sytuacja ta nie sprzyja nastrojom wewnątrz armii – mamy do czynienia ze ścieraniem się uwielbienia i nienawiści, pośród którego arystokratyczni przywódcy oraz czarnoksiężnicy usiłują rozgrywać swoje prywatne interesy.

„Wojownik-Prorok” jest dość specyficzną książką fantasy. Porównać ją można chyba tylko z pierwszą częścią trylogii - „Mrokiem, który nas poprzedza”. Specyfika tych powieści polega na bardzo złożonym psychologicznie portrecie postaci. Mamy tutaj do czynienia z naprawdę niespotykanymi bohaterami. Jest tu tytułowy Wojownik-Prorok, czyli Anasurimbor Kellhus, potrafiący zjednywać sobie ludzi, umiejętnie wykorzystujący ku temu rozmaite techniki manipulacji, umiejący dogłębnie zajrzeć innym w dusze. Jest Drusas Achamian, czarnoksiężnik, uczony powiernik uważany przez ogół za nieczystego z powodu parania się magią, jako jeden z nielicznych dostrzegający zagrożenie i ostrzegający przed powrotem Rady, chcącej doprowadzić do powrotu Nie-Boga w tzw. Drugiej Apokalipsie. Z pewnością niezwykłą postacią jest także Cnaiur Urs Scotha, Scylvend, czyli przedstawiciel wojowniczego plemienia koczowników, opierający się w zadziwiający sposób osobowości Kellhusa.

Zależności pomiędzy ww. postaciami oraz kilkoma innymi, jak np. będącą wielką miłością Achamiana prostytutką Esmenet czy Serwe, zdobyczną dziewczyną, niewolnicą Cnaiura, sprawiają, że mamy do czynienia z wielopoziomową, skomplikowaną historią. Książka zatem wymaga naprawdę sporej uwagi, choć mnie osobiście udawało się czytać ją spokojnie w miejskiej kolejce. Niemniej jednak spotkałem się nieraz z zarzutem, że trylogia „Książę Nicości” nudzi, nuży, męczy. Spotkałem też głosy zgoła odmienne, bardzo pozytywne, wychwalające ten cykl.

Moim zdaniem „Wojownik-Prorok” zasługuje na uwagę, choć z pewnością osobie, która męczyła się już przy pierwszej części, trudno będzie ją przeczytać. Za poświęcony jej czas i skupienie powieść odwdzięcza się głębi postaci oraz motywów. Niektóre są przed nami ukryte, inne stopniowo poznajemy. Część z nich oparta jest na miłości, inna na nienawiści, a są i takie, które mają, często dość specyficzny, podtekst seksualny. Sprawy te są zresztą dość częstym elementem w książce. Podobnie jak spora dawka, momentami bardzo drastycznych opisów rzezi, walki czy też otoczenia dotkniętego działaniami wojennymi. Autor przedstawia nam także skutki wojny i jej wpływ na walczących ludzi.

Do interesujących postaci dołączają także oryginalnie wykreowane fantastyczne rasy jak Nieludzie czy Srancowie oraz ciekawe szkoły magii czy tajemniczy, mrożący krew w żyłach i wzbudzający odrazę skóroszpiedzy – niemożliwi do rozpoznania, przenikający nawet bardzo blisko możnych wysłannicy Rady.

Książka, ze względu na swoją podbudowę psychologiczną i złożoność głównych postaci, nie jest z pewnością literaturą rozrywkową. Nie kandyduje też do miana fantastyki egzystencjalnej, choć zawiera sporo motywów skłaniających do przemyśleń nad losem i postępowaniem człowieka, często zdeterminowanych przez niezwyczajne warunki. Jest to jej niewątpliwa zaleta. Z drugiej zaś strony, brak tej powieści większego dynamizmu i bardziej spektakularnych zwrotów akcji.

Z pewnością wiele osób zaciekawi religijne podłoże konfliktu, które można porównać do podobnych w naszej rzeczywistości. Mamy przecież do czynienia ze Świętą Wojną z niewiernymi. Wojną podjętą przeciw nim – choć z drugiej strony, to niewierni atakują jedynie słuszną wiarę. Jest to oczywiście zależne od tego, z której strony konfliktu spojrzymy. Dodając do tego wiele dylematów religijno-filozoficznych, otrzymujemy spory koktajl postaw i opinii, czasem trudny do ogarnięcia.

Niemniej jednak mogę szczerze polecić tę książkę stosunkowo wymagającemu i trochę już zaawansowanemu czytelnikowi fantastyki.