Tutaj znajdziecie dokładny spis zawartości numeru.

Styczniowa „Nowa Fantastyka” zachęca do otwarcia z tej choćby przyczyny, że po zajrzeniu do środka przestaje się widzieć szkaradną okładkę.

Choć żadne z zagranicznych opowiadań nie zachwyca i nie odkrywa nowych literackich lądów, to jednak wszystkie prezentują solidny poziom przyjemnej lektury. China Miéville czaruje wyjątkowym klimatem, Guido Eekhaut snuje opowieść na temat religii przyszłości, która staje wobec bezpośredniej ingerencji aniołów w losy świata, a Eric Witchey bawi zręcznie napisanym kolejnym wcieleniem (ogranego, co prawda) motywu ludzkich kopii.

W dziale polskim trwają eksperymenty nad cierpliwością czytelnika – otrzymujemy kolejne opowiadanie Adama Przechrzty i zapowiedź kolejnego. Na tym tle utwór Zbigniewa Wojnarowskiego jawi się jako arcydzieło – łatwy w odbiorze, wciągający i finałowymi zwrotami akcji wyprowadzający czytelnika na manowce.

Na deser są jeszcze cztery importowane miniatury. Jeff Noon opowiada półżartem o osobliwej fobii oraz przytacza instrukcję kuriozalnej gry planszowej, Darko Tuevljakovic opisuje świat rozpadających się lądów, a Max Barry przejaskrawia konsekwencje współczesnego kultu ciała.

Poza tekstami literackimi są jeszcze akademickie rozważania o „Ostatecznym komputerze”, komiksowym „Rorku” oraz obszerne wywiady z Chiną Miévillem i Grzegorzem Lewandowskim, twórcą filmu „Hiena” – obydwa, niestety, bardzo niemrawe. W felietonach, jak co miesiąc, Maciej Parowski bawi się w mało-kogo-interesujące porachunki i wojenki, a Jarosław Grzędowicz, z właściwą sobie werwą, rozprawia się z fenomenem e-booków.

Konkludując – całkiem dobry początek roku. Zastrzeżenia można mieć jeszcze do papieru rozmiękającego pod wpływem pluchy, ale ten problem powinien zniknąć wraz z lutowymi mrozami i następnym wydaniem.