Po śniadaniu Wojtek wyszedł z namiotu—jadalni, potem wrócił, odchylił połę i wywołał mnie na zewnątrz ruchem głowy. I tak miałem wyjść, Jolka popisywała się wiedzą o życiu intymnym Ibisza i wróżyła rychły rozpad związku Dody z bramkarzem Majdanem.

— Coś się stało?

— Słuchaj, mamy trupa! — szepnął Wojtek, rozglądając się nerwowo dokoła.

— Zwariowałeś?!

Wyglądał kiepsko, oczy zapadnięte, czerwone, zapuchnięte, jakby w ogóle nie spał albo miał kacora jak stąd do Nairobi i z powrotem.

— Obudziłem się w nocy, na siku, rozumiesz? Musiałem wyjść, bo mi moja butelka pękła i wyrzuciłem. W namiocie potterów coś się działo, nie chciało mi się podglądać, ale usłyszałem jakieś muczenie, jakby ktoś krzyczał przez zatkane usta. Wychyliłem się zza kamienia, tam, wiesz? I widziałem, przez szczelinę, jak dwaj trzymali jednego, a trzeci go kilka razy uderzył, albo pięścią, albo miał w niej nóż, o tak... — Pokazał pięść, z której między środkowym i serdecznym palcem wystawał kawałek patyka.

— Przestań! Głupi jesteś? To w filmach... się dzie... je...

— Kurwa, mówię ci, co widziałem. — Oddychał chwilę przez nos. — Nie położyłem się już. Widziałem, jak pakowali ciało do wora. Podobnego do tego, jaki my mamy. Czarny, tylko bez logo. Zobaczysz dziś...

— Co zobaczę?

— Jedenaście worów. — Chwycił mnie za ramię i potrząsnął. — Nie kapujesz? Tu nie mogą go zostawić, gdzie ukryją ciało? Zabiorą go w tobołku. Ani nie wiemy, ilu Murzynów z nami idzie, ani ile jest wszystkich worów. Ale ja się im przyglądałem od pierwszej chwili i wiem, jakie mają bagaże. Takich dużych worów zawsze było tylko dziesięć. A dziś, jak będą nas wyprzedzali, licz! I założę się, o nie wiem co, że będzie jedenaście!

Milczałem. Zimne ciarki spłynęły mi od karku do lędźwi. Wojtek albo zwariował, albo miał rację. Tertium non datur...

— Jeśli masz rację, to co możemy zrobić?

— Nie wiem, nic. — Rzucił kolejne spojrzenie w niebo, splunął. — Nas jest dziesięcioro białasów, a ich czternastu, teraz trzynastu. Znają góry, ścieżki, a my nawet nie wiemy, gdzie jest ten szlak do schodzenia...

— Stop! — syknąłem. Zastanawiałem się chwilę. — Na początku trasy Sandra rozmawiała z Paulem o strażnikach, rangersach, chyba w ostatnim obozie...

— Barafu Camp?

— Tak, tam podobno mają swój posterunek?

— Tak. Dobra, ja ją zapytam, tak niezobowiązująco.

— Tylko uważaj, bo to bystra dziewucha, a ty masz gały, jakbyś wchłonął nimi kilo octu.

— Kurwa, stary, przepraszam, ale pierwszy raz w życiu widziałem morderstwo na własne oczy, z odległości czterech metrów!

— No rozumiem... O co im poszło?

— A kij ich wie! — Nerwowo oblizał wargi, kolejny raz przeleciał wzrokiem przestrzeń za mną. — Przecież wiesz, tu bida jest, wystarczy, że ten miał chody w parku i powiedział, że ci inni już nie pójdą na Kili, bo on ma innych, lepszych kumpli, nie?

— No tak...

— A jakby zatelefonować do Arushy czy do którejś z bram do parku?

— A masz numer? Przecież, jeśli zapytasz Gilberta czy któregoś innego o taki numer, to może coś zwęszyć i... — Wymownie zamilkł. Po chwili dodał: — Albo ci z bramy są ze wsi tych, co zabili.

Wydawało mi się, że uczestniczymy w jakimś amatorskim i kiepskim przedstawieniu ze sztampowymi, banalnymi tekstami. Możliwość zamordowania kogoś o sześć czy siedem metrów od mojego namiotu, podczas gdy ja... Gdy ja pieściłem swoją świeżo upieczoną żonę?! Absurd.

Ale Wojtek, a raczej jego stan, nie napawał optymizmem: albo coś naprawdę widział, albo to on jest psycholem. I trzeba będzie na niego uważać jak na bohatera „Psychozy 3”.

Jeśli jednak rzeczywiście stało się coś, co zawsze dzieje się gdzieś daleko od nas, a tym razem stało się tuż obok, i kilku miejscowych zabiło swojaka... Mogą wyrżnąć całą naszą wycieczkę, wytruć, zrzucić gdzieś... Przecież są całe połacie Kilimandżaro, na których stopa ludzka nie staje. Podpisy w księgach są składane z taką nonszalancją, że trzeba by naprawdę silnego sygnału, żeby ktokolwiek zaczął je sprawdzać. A tu mamy wycieczkę dziesięciu osób z egzotycznej Polski, wszystkie formalności załatwiane na pysk, na e—maile z Gilbertem, i nikt w Polsce nie wie o nas nic poza tym, że jesteśmy na Kili. Żadnych papierów i namiarów.

Co tu się dzieje? Ptaki, Rosjanie, morderstwo... I Iwonka dziwnieje.

— Powiemy komuś?

Zastanawiam się chwilę. Nie, to niedobry pomysł. Im więcej osób będzie wiedziało, tym większa szansa, że mordercy się połapią. Z kolei im więcej będzie wiedziało, tym łatwiej będzie się wzajemnie chronić. Ale jak baby wytrzymają taką presję? Przecież durna Jolka od razu poleci z ryjem do Gilberta, albo będzie wytrzeszczała gały na każdego Murzyna, albo dygotała ze strachu, albo odskakiwała od nich. I jeszcze spadnie.

— Słuchaj, a jeśli oni... — Z widocznym wysiłkiem przełknął ślinę. — Jeśli oni będą chcieli się pozbyć świadków?

Kurwa, a ja skąd mam wiedzieć?! Co to ja, pozbywałem się kiedyś?

— Nie, to wykluczone — mówię.

W każdym filmie jest zawsze taki twardziel, który działa dla dobra grupy. Sam ma wątpliwości, sam się boi, ale szlachetnie walczy ze swoimi słabościami. Ja taki będę.

— Musieliby usunąć ślady po dziesięciu osobach, chłopie. I wiesz, bagaże, hotel, bilety...

— Bagaże rozkradną w mig, nawet sprzączka nie zostanie!

Ma, chłop, świętą rację.

— Gówno prawda — mówię z przekonaniem. — Widziała nas masa ludzi na szlaku, rozmawialiśmy z Australijczykami, Angolami, z Ruskimi nawet. Są kwity w hotelach, wpisy do ksiąg na bramie parku Kilimandżaro.

Najpierw widziałem w jego spojrzeniu politowanie, potem ulgę. Kupił to.

— Ale patrz, ostatni dzień, szturm na wierzchołek. — Jednak nie kupił! — Wyruszamy o północy. Skąd wiesz, dokąd nas poprowadzą?

— Nie świruj. Podobno idzie nieustający pochód świecących mrówek. W końcu wszyscy chcą się znaleźć na Uhuru o świcie. Po pierwsze, bo widoki bajońskie, po drugie, bo trzeba jeszcze zejść na trzy tysiące metrów, to daje siedem—osiem godzin wejścia, zejście do obozu — pięć, i dalej znowu pięć albo i sześć, niemal bez przerwy. Przerwa to tylko sam szczyt, zdjęcia, niedźwiadki i karpie.

— A jak nam powie, że idziemy inną trasą?

— Nie pójdziemy inną i już. Zresztą jest tylko jedna i oni wiedzą, że my wiemy, że jest jedna. I wszędzie tłumy ludzi. Tylko nie możemy się zdradzić, że wiemy. I pilnować worów.

Chciałem powiedzieć, że muszę sprawdzić liczbę czarnych tobołów.

A jak poćwiartują ciało? Mogą... kurwa, mogą nam dać coś do żarcia! Ja i tak mało co smaku czuję...

Poczułem, że krew pulsuje mi w skroniach.

— Co się stało, skarbie?

Odwracam się, żeby się uśmiechnąć do Iwony.

Nie, no nie mogę jej nic powiedzieć! Nic!

Pamiętać! Policzyć toboły, kiedy będą nas wyprzedzali pottersi.