W hinduizmie (traktujemy tu religię dość ogólnie, nie bacząc na poszczególne jej odłamy) możemy znaleźć pięć rajów, każdy zarządzany przez innego boga i jedno piekło. Na szczęście piekło ma przynajmniej wiele rejonów, co świadczy o pewnej sprawiedliwości w postrzeganiu zaświatów. Mimo że pobyt w piekle obejmuje takie atrakcje jak atak szakali, przypiekanie, tortury, bicie i cięcie, to jednak możemy uznać hinduizm za religię wielce pozytywną i optymistyczną, a to dlatego, że pobyt w piekle nie jest bynajmniej wieczny. W chwili gdy grzesznik odcierpi swoje, jego grzechy zostają wymazane i nieszczęśnik może znowu podjąć wędrówkę przez kolejne wcielenia. Nie powinien jednak liczyć, że rozpocznie tę drogę od istoty wyższej niż robal.

Podobnie buddyzm zakłada, że pobyt w piekle, choć długi, nie jest wieczny. Buddyści jednak okazali się nieco bardziej kreatywni jeśli chodzi o twórczość piekielną. Wyróżniamy osiem piekieł gorących i tyleż zimnych.

Piekła zimne to:

Arbuda – mroczna równina otoczona wysokimi górami, w której ciągle wieją zimne zamiecie, a istoty w niej są nagie i dostają od mrozu pęcherzy na całym ciele.

Nirarbuda – jest zimniejsze, powstałe od mrozu pęcherze pękają, a ciała cierpiących są pokryte zamarzniętą krwią i ropą.

Atata - piekło, w którym istoty ciągle trzęsą się z zimna.

Hahava - piekło, w którym istoty ciągle lamentują.

Huhuva - piekło, w którym istoty szczękają zębami.

Utpala - w tym piekle od przenikliwego zimna skóra zmienia kolor na niebieski.

Padma - piekło, w którym jest tak zimno, że zamarznięte ciało pęka.

Mahāpadma - piekło, w którym pęka nie tylko skóra i mięśnie, ale i organy wewnętrzne.

Piekła gorące to:

Sañjîva - w tym piekle stąpa się po rozżarzonym żelazie, a ze sklepienia kapie płynny metal. Jak tylko istoty w nim poczują strach przed cierpieniem, pojawiają się demoniczni słudzy Yamy i ranią potępieńców szponami, aż ci umrą, by natychmiast powrócić do życia i znów się bać i cierpieć.

Kâlasűtra, piekło czarnych linii - słudzy Yamy mają tu niejakie ułatwienie w pracy, na ciałach potępionych pojawiają się czarne linie, według których należy ciąć tkankę - coś na kształt wykroju z makabrycznej pracowni krawieckiej, albo ściągi dla Kuby Rozpruwacza.

Samghâta, piekło miażdżenia - tu tak jak w powyższych jest ziemia z rozpalonego żelaza, ale ściany to poruszające się kamienne bloki, które miażdżą potępionych, po czym rozsuwają się, by skazańcy mogli odzyskać zdrowie i kształty - tylko po to, aby było co miażdżyć.

Raurava, piekło krzyku - w nim istoty biegają po rozpalonej ziemi w poszukiwaniu schronienia, a gdy je znajdą, zamyka się ono i istota w nim zostaje spalona.

Mahâraurava – podobne do powyższego, tylko z większym bólem, o ile to jeszcze możliwe.

Tapana – słudzy Yamy nabijają istoty na ogniste pale, aż ogień zaczyna buchać z ich nosów i ust.

Pratâpana – tutaj istoty są nabijane na trójząb.

Avici – w tym piekle ludzie są nabici na rożen i smażeni na ogniu.

Wbrew powiedzeniu popularnemu w naszym kręgu kulturowym “nic, co dobre, nie trwa wiecznie”, zarówno buddyści jak i hinduiści wierzą, że jest wręcz odwrotnie. A na wytrwałych czeka raj, albo nawet pięć.

* * *

Liczba wizji piekła i nieba w literaturze popularnej oraz w flmie jest przeogromna, gdyż to, co dzieje się z człowiekiem po śmierci, interesowało rzeszę artystów i temat wymagałby odrębnego opracowania, godnego nie krótkiego artykułu, lecz książki. Albo i kilku tomów. Jednakże żywimy nadzieję, iż nawet te kilka słów dało czytelnikom niniejszego wstępu nie tylko chwilę rozrywki, ale również okazję, by zastanowić się nad problemami nurtującymi nie tylko flozofów i teologów, ale zwykłych ludzi chcących wierzyć, że po śmierci czeka nas coś więcej niż jedynie zamiana w kupę zepsutego mięsa.