Za pierwszym razem, gdy ukazał się zbiór opowiadań Andrzeja Pilipiuka „2586 kroków”, nie sięgnąłem po niego. Znalazły się inne pozycje, którym poświęciłem swój czas. Mimo to książka ciągle znajdowała się liście zainteresowań. Kilka opowiadań, jak chociażby tytułowe, pamiętałem z prasy i niezwykle miło je wspominałem. Zaległość odrobiłem przy okazji drugiego wydania „2586 kroków” i muszę powiedzieć, że czas poświęcony lekturze w żadnej mierze nie był straconym.

Pilipiuk może i nie jest wirtuozem pióra, na pewno nie pisze o ważnych kwestiach, nie wprowadza też wielkich innowacji do gatunku. Jednak są kategorie, w których jest bardzo dobry: potrafi znaleźć świetny pomysł, na którym oprze opowiadanie i zbuduje odpowiedni klimat, a do tego pisze lekko i sprawnie – tak że treść się chłonie. Te trzy cechy to chyba wszystkie elementy potrzebne, aby opowiadanie stanowiło świetną rozrywkę. W większości tekstów zamieszczonych w recenzowanym zbiorze Pilipiukowi ten cel udało się osiągnąć. Wymienię kilka opowiadań szczególnie, w mojej opinii, wartych uwagi.

W zaśnieżonym Bergen, w drugiej połowie XIX wieku autor ukazuje lekarzy, w tym Polaka – Pawła Skórzewskiego, walczących z rozprzestrzeniającym się tam trądem. Medycyna jest bezradna, a zarazę miejscowi tłumaczą pojawiającym się na ulicach miasta demonem choroby. Jak nie uwierzyć w miejscowe bajania, gdy wśród zasp widzi się czasem staromodnie ubraną, ciemną postać o świecących oczach? Rozpoczynające zbiorek opowiadanie „2586 kroków” to typowy reprezentant dwóch kategorii tekstów: „Świetny pomysł” i „Dobry klimat”.

Przygody Pawła Skórzewskiego autor kontynuuje w „Wieczornych dzwonach” – tym razem na Ukrainie, w małej miejscowości, w której ludzie giną od nieznanej choroby o niesamowicie szybkim przebiegu. Znów jest dobrze!

Szukając dalej opowiadań, które zaliczałyby się do zbioru „Świetny pomysł”, trzeba wymienić „Samolot do dalekiego kraju”. Pracownik małego sklepiku na warszawskim Okęciu coraz częściej spotyka się z tajemniczą grupą podróżnych, których samolot należy do nikomu nieznanego przewoźnika, a biletu na lot tym samolotem – oraz informacji o jego lotach – osoby postronne znaleźć nie są w stanie. Czy możliwe jest, aby istniały na świecie kraje, których na mapie nie znajdziemy?

W „Marsie 1899” rosyjski astronom znajduje informacje, wedle których w końcówce XIX wieku, czyli jeszcze na długo przed erą lotów kosmicznych, pewien bogaty pasjonat próbował skontaktować się z rzekomą marsjańską cywilizacją. Wszystko wydaje się głupim bajaniem, jednak z jakiś powodów informacje o tamtych zdarzeniach są tuszowane przez KGB. Kolejne opowiadanie o ciekawym pomyśle!

Zaś jeśli chodzi o kategorię „Świetny klimat”, najlepszym reprezentantem jest „Atomowa ruletka”. Ten tekst to historia alternatywna, w której do II wojny światowej nie doszło. Przynajmniej nie do takiej, jaką znamy z podręczników: wyobraźcie sobie, że zagadkowym sposobem w 1939 roku Polacy weszli w posiadanie bomb atomowych. Zostały one wykorzystane w najlepszy możliwy sposób i w czasach obecnych II Rzeczpospolita jest światowym mocarstwem. Jednak Litwini w Wilnie, a w Lwowie – Ukraińcy wciąż przeprowadzają ataki terrorystyczne. W tle rozgrywają się intrygi polityczne i wyścig zbrojeń. Czy wielonarodowościowe ciało jest skazane na rozerwanie?

Zapewne wielu czytelników, którzy mieli dość przygód Jakuba Wędrowycza (lub którzy nigdy ich nie lubili), zastanawia się, czy „2586 kroków” to lektura dla nich. Jeśli tylko spodziewają się, że niniejszy zbiór opowiadań to literatura rozrywkowa, to jak najbardziej – zwłaszcza, że autor w swoich tekstach porusza się po najróżniejszych konwencjach i klimatach, a większość utworów plasuje się wysoko ponad średnią twórczości Andrzeja Pilipiuka. Podczas lektury widać pracę w nią włożoną: historyczne i regionalne tła są dobrze nakreślone, fabuły poprowadzone zgrabnie, a humor stoi na poziomie wyższym niż klozetowy. Fanów oczywiście namawiać nie muszę, bo oni będą usatysfakcjonowani na pewno. Autor od niektórych starych zwyczajów nie odchodzi i o komunistach dalej pisze z taką samą pogardą, co o caracie z zachwytem.

„2586 kroków” cieszy i bawi – jako fantastyka rozrywkowa nie ma sobie równych.