Nie lubię wywiadów. Te gazetowe zwykle są po prostu nudne, a talk-showy - zbyt komercyjne. Może dlatego do "Rozmów przekornych" Dawida Brykalskiego podeszłam nad wyraz podejrzliwie. Przerażała mnie perspektywa czytania ponad trzystu stron o planach wydawniczych, małżeństwach, rozwodach, dzieciach i wszystkich innych, tradycyjnie poruszanych przez dziennikarzy, sprawach. Zwykle zresztą poruszanych nieumiejętnie i albo zbyt powierzchownie, albo zbyt natarczywie. Tymczasem ukazał się przed moimi niedowierzającymi oczami ciekawie przedstawiony obraz polskiego fandomu, wzbogacony poradami dla młodych-zdolnych-i-marzących-o-pisarskiej-karierze (aczkolwiek część pytanych przed udzielaniem podobnych porad zapierała się rękami i nogami), anegdotami z życia zarówno rozmówców, jak i samego Dawida Brykalskiego oraz rozważaniami na całkiem typowe i całkiem nietypowe tematy. Wśród pisarzy, którzy udzielili wywiadów są między innymi: Andrzej Sapkowski, Rafał A. Ziemkiewicz, Anna Brzezińska, Andrzej Pilipiuk, Maciej Parowski, Jacek Dukaj, Felks W. Kres.

Niewątpliwie jest to coś nowego na polskim rynku. Niestety, obawiam się, że "Rozmowy przekorne" nie zdobędą szerokiej rzeszy fanów, a to z dwóch powodów. Po pierwsze: są przeznaczone dla wąskiej grupy odbiorców. Po drugie: wyżej wspomniana grupa odbiorców niemal odruchowo ucieka od wszelkich przejawów kultury masowej, a nie da się nie zauważyć, że "Rozmowy" to literatura lekka, trącąca Big Brotherem, nastawiona na zaspokojenie pustej ciekawości. Są małe szanse, że dobrze się to przyjmie w środowisku wciąż jeszcze śmiertelnie poważnym, jakim jest polski fandom.

A zarzuty? Mam kilka. Zwłaszcza pod adresem wydawnictwa. Po pierwsze: okładka. Zdecydowanie nie przemówiła do mnie. Powiedzenie głosi, żeby nie oceniać książki po okładce, ale, jak wiemy, marketing ma swoje prawa. A oprawa „Rozmów przekornych” pozostawia wiele do życzenia. Brakuje w niej tego "czegoś", nie wprowadza w klimat, nie zaciekawia. Po drugie: błędy redakcyjne.

Polecam wszystkim ciekawym, co się w polskim fantastycznym światku dzieje. Dociekliwi mogą doszukać się paru interesujących, acz nie zawsze wprost wyartykułowanych, komentarzy odnośnie fandomowych kłótni. Nie polecam wszystkim tym, którzy wciąż narzekają na brak czasu i zaległości w lekturze. Żeby zrozumieć całość „Rozmów”, lepiej owe zaległości szybciutko nadrobić. Czytanie o pisarzu i jego twórczości nabiera sensu dopiero wtedy, kiedy chociaż pobieżnie ową twórczość się zna.

"Rozmowy przekorne" czytało mi się bardzo miło. Z przyjemnością przewertuję też drugą część – podobno jest w planach!